Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 016

Ik liep hand in hand met Steve en Sam de trap af. We zouden vandaag even uit rijden gaan en in de stad een weeshuis bezoeken. Ik had Maddie gevraagd om een lijst van minstens twaalf huizen met speciale aandacht voor kinderen op te stellen in en rond de stad. Maddie mocht ze niet laten weten dat ik hen op een lijst had gezet. Ik wilde nu elke maand met de kinderen één huis van die lijst bezoeken. Natuurlijk kon David nog niet meegaan, maar als hij ouder was kon hij wel meegaan.

'Weet u zeker dat u dit wilt doen, milady?' vroeg Marcus. Hij was mijn beschermer voor deze periode.

Ik lachte naar hem. 'Sir Marcus', begon ik. 'Als het niet goed met me zou gaan, zou ik nu dan zijn gegaan. En trouwens, ik moet het volk laten zien dat hun koningin, hun wonder, sterk genoeg is. Dat kan ik niet doen als ik ziek in bed lig. Dus we gaan.'

'U weet dat uw volk alleen wilt dat u beter wordt', zei Marcus. Hij liep achter me aan.

'Ik weet het Marcus', zei ik. 'Maar dat is niet wat ze roepen. Ik weet hoe men over me denkt. Ik weet hoe ik over mezelf zou denken. Dat is al genoeg. En er moet nog zoveel gedaan worden.'

'U bent niet alleen, milady', zei Marcus.

Ik draaide me plots naar hem om. 'Jawel', zei ik. Ik huilde al niet meer als ik er aan dacht. 'Ik ben wel alleen Marcus. Er is niemand voor mij, dus ik moet er voor anderen zijn.'

Ik draaide me weer om en ik liep naar buiten. Onze paarden stonden al klaar. Steve en Sam zouden bij Marcus en bij een andere begeleider voorop zitten. Marcus hielp me met opstappen op Silver. Het was lang geleden dat ik op haar had gereden.

'Hallo, meisje', fluisterde ik haar toe. Ik wreef over haar hals en ik ging rechtop zitten. Ik keek om me heen. 'Zijn we klaar?'

'Natuurlijk, milady', werd er gezegd en ik gaf Silver de sporen. We reden door de poorten de veilige haven van het paleis uit. Ik had het paleis nog nooit echt verlaten, behalve dan voor de bruiloft. De eerste week hadden Drake en ik het te druk met elkaar gehad. Daarna moesten we bij iemand op bezoek. En toen werd ik zwanger. Drake had het verboden om me buiten te laten. Hij was bang dat ik de baby zou verliezen en nu was hij bang om mij te verliezen. Dus wilde hij me niet blootstellen aan gevaar. De idioot. Ik wist heus wel hoe mijn lichaam reageerde op bepaalde dingen. En ik had beloofd hem nooit te verlaten, dus dat zou ik ook niet doen.

We reden door de stad naar waar het weeshuis zou zijn. Ik wilde de kinderen juist mee hebben om hen te laten zien dat ze geluk hadden met de situatie in welke we zaten. Ik wilde dat ze wisten dat er mensen en vooral kinderen waren die minder bevoorrecht waren als zij.

We stopten in de straat waar het weeshuis was. Mensen kwamen op ons af en ze wilden allemaal mijn hand vast houden. Ik glimlachte naar hen en ik wachtte totdat Marcus naar me kwam om me van mijn paard af te halen. Toen hij er was tilde hij me meteen van mijn paard af en gaf hij me een arm.

'Sorry voor de drukte, milady', zei Marcus. 'Ik had er voor moeten zorgen dat er meerdere mannen met ons meegingen.'

'Nee Marcus', fluisterde ik hem toe terwijl ik handen gaf aan iedereen en naar hen glimlachte. 'Kijk hoe blij ze zijn. Dit had ik nooit anders moeten doen.'

'We moeten de goden bedanken dat we u als koningin hebben', zei Marcus.

'Laat ik maar de goden bedanken dat ik hier ben gekomen', zei ik. 'Ik zou niets anders hebben gewild.'

Ik liep naar de vrouw die naar voren kwam. Ze had een baby in haar handen en een kind dat zich achter haar rokken verschol. 'Goedemorgen', zei ik en ik streelde even het gezichtje van de baby.

'Uwe majesteit', begon de vrouw. 'Ik wist niet... als ik had... welkom.'

Ik glimlachte. 'Maakt u zich geen zorgen', zei ik. 'Ik kom vandaag langs. Ik wil dat mijn neefjes en later mijn zoon precies zien hoe het is om anders te leven. Ik wil dat ze waarderen wat ze hebben en dat ze andere kinderen kunnen helpen.'

'Dat is...', stotterde de vrouw. 'Kom toch binnen.'

Ik keek naar mijn neefjes en ze liepen het huis binnen. Het huis was groter dan een normaal huis, maar toch niet ruim.

Ik liep ook naar binnen en ik zag dat het overal vies en vuil was. Hier zou ik mijn kinderen niet laten opvoeden.

'Hoeveel kinderen wonen hier?' vroeg ik.

'Ik weet het niet', zei de vrouw. 'Elke dag word er wel weer iemand gebracht en af en toe halen mannen jonge meisjes weg. We hebben niet de middelen om hun te beschermen en meestal zijn ze beter af. Ze krijgen een schonere omgeving en meestal meer zorg dan voorheen. Sommige meisjes hopen juist dat men hen meeneemt.'

Ik knikte terwijl ik luisterde naar het verhaal van de vrouw. Ze vertelde me over hoe het was om hier te wonen en ik speelde wat met de kinderen. Ik zag dat Steve en Sam ook met de kinderen speelden en ze leken me gelukkig. Ja, ik was blij met dit bezoek, ook al voelde ik me toch wel wat verzwakt.

Toen ik ging staan, zakte ik meteen weer door mijn benen heen. De vrouw slaakte een geschrokken schreeuw en Marcus kwam meteen op me afrennen. Alles draaide om me heen en misschien moest ik toch wel naar huis gaan.

'Zullen we gaan, milady?' vroeg Marcus.

Ik knikte. 'Je moet me helpen Marcus', fluisterde ik hem toe zonder dat iemand het hoorde. 'Ik kan niet op mijn benen staan.'

Marcus tilde me op en hij bracht me naar buiten. Voor mijn neefjes zou worden gezorgd.

Marcus liet me voorop bij hem zitten en we reden meteen weg. Twee van de vijf andere ridders volgden ons.

'Het komt wel goed, milady', zei Marcus. 'We zijn zo weer thuis.'

Ik leunde tegen hem aan en ik deed mijn ogen dicht. 'Vertel dit niet aan de koning', zei ik. 'Hij zou het zelf wel horen en ik wil hem niet onnodig ongerust maken.'

'Sommige vrouwen gebruiken juist de ongerustheid van mannen', zei Marcus.

Ik keek naar hem op. 'Ik ben niet zo'n vrouw. Dat moet je weten Marcus.'

'Ik weet het milady', zei Marcus. 'En daarom is het zo zonde.' We wisten beide waar hij het over had. Het was inderdaad een zonde dat Drake niet meer naar mijn bed kwam.