Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 033

Ik liep op Drake af. Hij zou nu met een kleiner leger dan eerst weggaan. Ik zou weer zijn taken overnemen.

Drake had al afscheid genomen van de kinderen. Ik had er op gestaan dat ze in hun kamers bleven. Op een of andere manier had ik het gevoel dat mijn droom waarheid zou worden en ik wilde niet dat de kinderen zagen dat hun moeder ging instorten.

Drake trok me tegen hem aan en ik deed mijn ogen dicht. 'Ik kom thuis, lieveling', fluisterde hij in mijn oor. Ik had hem mijn droom verteld, maar Drake moest gaan. Hij had gelijk, dat wist ik. Maar dat betekende niet dat ik het leuk vond.

'Daar hou ik je aan', zei ik en ik keek hem aan. Ik knikte naar hem en Drake stapte op zijn paard. Ik deed een paar stappen naar achteren.

'Tot later, milady', zei Argus. Hij knikte naar me en ik glimlachte. Langzaam reed het leger weg. Niemand had er zin in.

Ik bleef op de trappen staan totdat ze uit het zicht waren. Toen rende ik weg, weg uit het paleis. Ik rende naar de tempels. Toen ik in de tempel van Aphrodite kwam. De priesteressen glimlachten naar me, maar ze zeiden gelukkig niks.

Ik knielde neer voor het beeld van Aphrodite en ik begon te bidden voor de veiligheid van mijn geliefde.

Ik keek met een glimlach naar Danielle. Ze was een echte meid en dat kon je merken aan alles. Nu ook. Ze had een nieuwe jurk gekregen. Drake had bevolen er een te maken voor haar voordat hij wegging. Zo had hij er ook één voor mij laten maken. De jurken waren prachtig en Danielle was er oprecht blij mee. Ze bleef maar rondjes draaien en ze vertelde aan iedereen die langs liep dat ze een nieuwe jurk had.

Ik schrok op van het kabaal dat van buiten de kamer kwam. Maddie kwam naar binnen rennen, achtervolgd door Rose en de jongens.

'Wat is er?' vroeg ik en ik stond op. Op de gezichten van de anderen kon ik zien dat het heel erg was.

'Ze komen terug', zei Maddie hijgend. 'Maar een man rijdt voorop en het is niet de koning. De rest rijdt heel langzaam. Ik denk dat hij gewond is.'

Voordat Maddie de laatste zin had afgemaakt was ik al naar buiten gerend. Ik wist wat dit betekende. Drake was gewond geraakt. Als hij dood was hadden ze allemaal hard gereden.

Ik wachtte beneden op de trappen op de man die als eerste hier zou komen. De man reed de muren binnen en hij sprong van zijn paard af voordat het paard stil stond.

'Hare Majesteit', zei de man.

'Ga door en snel', zei ik. Er was geen tijd te verliezen.

'De koning is gewond geraakt', ze de jongen. 'Marcus stuurde me voorop om te zeggen dat de artsen moeten komen. Hij zei dat u zich geen zorgen moest maken, maar dat het wel heel ernstig kon zijn. Wat beveelt u ons?'

Ik stond verstijfd. Drake was echt gewond geraakt. Marcus zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken, maar anders had hij niet iemand vooruit gestuurd om de dokters te halen. Er was iets aan de hand. Ik kon hem verliezen.

'Mama', hoorde ik David zeggen, maar ik reageerde niet. Ik herinnerde me de droom en hoe leveloos Drake daar had gelegen. Het kon niet waar zijn dat hij nu ook dood kon gaan. Dat kon gewoon niet.

'Milady', hoorde ik Maddie zeggen, maar ik reageerde er niet op. Ik was nog steeds verbaasd. Wat kan er gebeurd zijn?

'Eveline', riep Maddie in mijn oor en ik keek haar aan. 'Wat beveel je?'

'Maddie zorg dat mijn mans kamers in orde zijn', beval ik haar. 'Jij', ik wees naar de jongen, 'ga de dokter halen. Rose zorg dat de kinderen naar hun kamers gaan en daar blijven. Laat ze er niet uit totdat ik het zeg. De rest blijf kalm en zorg dat niks zich verspreid. Ik geef een aankondiging aan de mensen en de rest niet.'

Ik bleef hier terwijl iedereen weg rende. Ze zouden doen wat goed was. Ik zag dat een delegatie al onze kant op kwam. Argos reed voorop en hij kwam tot stilstand. Hij schudde zijn hoofd. Er was geen hoop meer.

Drake lag op een draagbaar en soldaten brachten hem naar binnen. In mijn ooghoeken zag ik de dokters aankomen.

Ik liep op Drake af en ik hield zijn hand vast. Ik kuste zijn knokkels en hij deed zijn ogen open. 'Het komt allemaal goed', fluisterde ik hem toe.

'Ik zei toch dat ik terug zou komen', zei hij voordat ik werd weggetrokken door de doktoren. Ik zou later wel meer horen, hoopte ik.

Ik keek naar de mensen die onder me stonden. Allemaal waren ze aan het wachten op wat ik zou zeggen over de toestand met Drake. Ik wist zelf nog niet eens wat ik wilde gaan zeggen. Ik had nog niks gehoord van de doktoren en ze wilde me ook niks zeggen. Ik mocht zelfs niet eens in de buurt komen van zijn kamers.

Ik haalde diep adem en ik keek naar de mensen die achter me stonden. Maddie, Argos, Marcus en Max waren de hele tijd bij me gebleven en hadden geprobeerd me te kalmeren. Maar hoe kon ik kalm blijven als ik wist dat ik mijn echtgenoot zou verliezen. Ik had wel bericht gestuurd naar zijn ouders dat ze hierheen moesten gaan.

Ik keek weer naar de mensen die ongeduldig stonden te wachten. 'Mijn beste mensen', riep ik. 'Volk van Recain. Tot zover is er gebleken dat mijn echtgenoot en jullie geliefde koning gewond is geraakt tijdens de strijd. Hoe en wat er precies is gebeurd kunnen we niet duidelijk stellen. Het enige dat ik weet is dat de dokter bezig zijn met hem en het enige wat ons nog rest is te bidden tot de goden dat hij het redt. Ik hoop dat als ik de volgende keer hier sta, dat ik goed nieuws heb.'

Er viel een grote stilte over de menigte en ik was zo bang dat ik zou breken. Ik mocht niet breken omdat ik wist dat mijn kinderen stonden te kijken. Maar de tranen rolden al over mijn wangen.

'Ik bedank jullie allemaal voor jullie medeleven en jullie gebeden tot nu toe', zei ik met gebroken stem. Er werd geklapt en ik draaide me om. Ik wist dat ik zeker zou breken als ik nog langer daar bleef staan, dus ik ging naar binnen. Zo snel als ik ging liep ik naar de gang voor Drake's kamer. Ik ging zitten op een bank die Argos en Marcus er hadden neergezet. Ik legde mijn gezicht in mijn handen.

'Wat kan ik doen?' vroeg ik aan niemand in het bijzonder. Het enige wat ik kon doen was wachten. En bidden tot de goden dat ze hem zouden genezen voordat het te laat was en ik mijn kinderen moest vertellen dat hun vader dood was.