Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 023

Ik liep zo snel als ik kon met mijn dikke buik naar beneden. Ik was nu zeven maanden zwanger en het was tenminste beter dan mijn zwangerschap van David. Het deed minder pijn en ik wist dat het nu beter zou worden.

'Maddie', riep ik toen ik haar zag. Ze liep heen en weer in de hal en ik zag dat ze gestresst was. 'Ik hoorde dat we gasten hadden, wie zijn er?'

'Het is de familie van koning', zei Maddie en ik stond meteen stil. Ik snapte nu waarom ze zo gespannen was. Dit was niet goed. Drake had me maar één keer verteld over zijn familie en dat was toen in het bos. Toen moest hij me wel alles vertellen, maar hij had er nooit meer over gesproken.

'Waar zijn ze?' vroeg ik en Maddie leidde me door het paleis naar één van onze salonnen.

Maddie bleef ervoor staan en ze keek mij aan. 'Ik weet niet of u wel naar binnen moet gaan', zei ze. 'Ik hoorde hem net schreeuwen, maar nu is hij stil. Misschien heeft hij ze wel gedood.'

'Dat zou hij nooit doen', zei ik. 'En ik ben zijn vrouw. Moet ik niet bij hem zijn? Moet ik niet ook mijn familie ontmoeten?'

'Natuurlijk, milady', zei Maddie. Ze glimlachte. 'U bent een betere vrouw dan hij ooit zou hebben verdiend.'

'Dank je wel Maddie', zei ik. Ik liep door de deuren de salon binnen. Drake keek naar me en eerst leek hij boos. Meteen klaarde zijn ogen op.

Ik deed de deuren achter me dicht en toen liep ik op hem af. Drake pakte mijn handen en hij kneep er in. Hij had zijn masker op en ik wou dat hij het afdeed. Drake deed meteen zijn masker af en hij kuste me op mijn wang.

'Lieverd, dit is mijn familie', zei Drake. Hij wees zijn familieleden één voor één aan. 'Mijn moeder Diana, mijn vader Charles, mijn zusje Raven en haar verloofde Jason en mijn broertje Damon.'

'Het is een eer om jullie te ontmoeten', zei ik. Ze bogen voor me en ik knikte.

'Ga zitten, lieverd', zei Drake. Ik ging op de bank zitten en hij hield mijn hand vast.

'Drake, mijn zoon, lieverd, zoals ik zei, je vader en ik wi...'

'Niks, mijn lieverd', zei Drake kwaad. 'Jullie heben mij achtergelaten toen ik vijftien was. Jij', Drake wees naar zijn vader, 'bent alleen teruggekomen om me te veranderen en me te verdoemen tot een masker. De enige die iets voor me heeft gedaan was Raven. En ik ben haar nog steeds eeuwig dankbaar dat ze mij Eveline heeft gegeven. Maar ik ben jullie niks verschuldigd, helemaal niks.'

Drake kneep nog even in mijn hand en toen liep hij weg. Voordat hij de kamer uit ging deed hij zijn masker weer op. De deur ging hard dicht en het bezorgde me rillingen. Je had niet in Drake's stem kunnen horen hoe kwaad hij was, maar de deur die dicht ging was genoeg.

'Milady, ik zie d...' begon Drake's moeder.

'Eveline, alsjeblief', zei ik. 'Ik hou niet van de beleefdheden. En ik weet wat u van me wilt, maar ik kan het u niet geven. Ik zal achter mijn echtgenoot blijven staan en hem steunen, want ik vind dat hij gelijk heeft. U heeft uw zoon hier achtergelaten toen hij nog maar vijftien jaar was, hij was nog een kind. Een kind kan geen land regeren. En ik hoop alleen maar dat Drake nog lang genoeg regeert totdat mijn zoon oud genoeg is om te regeren. En ik denk dat Drake dat nog niet het ergst vond. Het ergste vond hij dat, toen ik zwanger bleek te zijn en hij u had geschreven, jullie niet zijn gekomen. Jullie hebben niks van je laten horen, ook niet toen ik drie maanden in slaap was, of toen ik wakker werd. Het enige wat ik me nog steeds voor de geest kan halen toen ik wakker werd was de opluchting in zijn ogen. En nu snap ik eindelijk waarom die opluchting nog groter was dan bij alle andere mensen om me heen. Hij was zo bang dat hij op dat moment alweer zijn familie zou verliezen. Want hij had zijn familie al verloren. Ik kan alleen maar hopen dat dat niet voorgoed is.'

Ik stond op en dat deed de rest ook. 'Maddie', riep ik en ze kwam meteen binnen. Ik zag dat ze wat tranen weg knipperde. Waarschijnlijk had ze alles gehoord. 'Zorg dat de westerse vleugel...'

'Alles is al klaar', zei Maddie. 'En de bagage is naar boven gebracht. Er staat eten, wijn en water klaar.'

'Dank je wel Maddie.' Ik keek weer naar Drake's familie. 'Ik zie jullie vanavond om zes uur voor het avondeten. Ik zorg ervoor dat heel de familie er is. Maddie, zorg ervoor dat Drake dit weet en de keuken.' Ik liep de kamer uit en meteen naar de kinderkamer. Ik had rust nodig en dat zou ik alleen kunnen vinden bij mijn kinderen. Toen ik de deuren opendeed zag ik dat Steve en Sam weg waren. David was heel lief aan het spelen met zijn legerfiguurtjes. Ik liep op hem af en ik ging naast hem zitten.

'Wat ben je aan het doen?' vroeg ik.

'Ik versla de JoChristenen', zei David met heel veel trots. Ik glimlachte naar hem en ik nam hem in mijn armen.

'Laat mama even', fluisterde ik in zijn haar. Ik kon het niet aanzien hoe Drake's familie zo was verscheurd. Dit kon nooit met onze familie gebeuren. Ik wilde niet mijn zoon en mijn neefjes verliezen.

'Gaat het wel mama?' vroeg David. Hij keek me aan en ik legde mijn handen om zijn gezicht. Ik zag in hem meteen Drake. Wat leek hij toch veel op mijn echtgenoot.

'Het gaat wel', fluisterde ik de jongen toe. Ik kuste hem op zijn voorhoofd. 'Mama weet nu weer waarom ze alles doet. Dat had ze even nodig.'

'Mag ik dan nu weer spelen?' vroeg David ongeduldig.

Ik lachtte en liet David los. Hij ging weer verder met waar hij mee bezig was en ik wreef even door zijn haar. Toen stond ik op en liep ik weg. Ik moest naar Drake toe. En ik wist zeker dat hij me zal steunen en dat hij mij nodig had. Het bezoek van Drake's familie deed ons veel, misschien wel te veel.