Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 025

Drake zorgde ervoor dat ik op de bank ging zitten. De kinderen waren al door Rose weggebracht en wij zouden nog naleuten met Drake's familie. Ik voelde me er niet veilig mee, maar oke. Het zou wel lukken.
De familie van Drake ging ook zitten en Maddie bracht de thee naar binnen. Ik knikte naar haar en ze liep weg. Toen de deur dicht ging deed Drake meteen zijn masker af. Ik glimlachte. Drake had de laatste tijd steeds meer een hekel gekregen aan zijn masker. Daar was ik blij mee, maar hij moest onthouden dat we het nodig hadden.
Diana ging tegenover me zitten en ik glimlachte naar haar. Dit was zo ongemakkelijk, zo heel erg ongemakkelijk. 'Hoe vonden jullie de jongens?' vroeg ik.
'Zien jullie echt haar neefjes als familie?' vroeg Damon.
Drake lachte. 'Ik moet Eveline tevreden houden, toch', zei Drake. 'En Steve zou heel handig zijn als hij ouder is. Sam ook. Ze hebben hun nut, zelfs nu noch.'
'Dank je', zei ik sarcastisch. Ik rolde met mijn ogen. Soms snapte ik echt niet waarom ik met Drake was getrouwd. Maar dan deed hij weer iets liefs zoals dat ijs.
'En hoe hou je ze zo gewoon?' vroeg Diana. 'Ze zijn niet verwend ofzo.'
Ik lachte. 'Natuurlijk niet', zei ik. 'Als ze verwend beginnen te worden, dan moet er iets mis zijn. Nee, ik zorg ervoor dat mijn kinderen niet vergeten wie ze zijn. Daarom ga ik met mijn neefjes altijd één keer in de maand langs een kinderafdeling van een ziekenhuis of een weeshuis. In ieder geval naar plaatsen waar kinderen zijn die het minder bevoorrecht hebben dan zij. Zo zien ze hoe hard het leven eigenlijk is. En verder moeten ze verdienen wat ze krijgen. Ze krijgen elke week wat geld en daarmee moeten ze mee leren omgaan. Als ze iets willen hebben, kunnen ze dat zelf gaan kopen.'
'Waarom?' vroeg Raven. 'Waarom laat je ze gewoon niet genieten van wat ze hebben?'
'Omdat ik wil dat mijn jongens mensen met respect behandelen', zei ik. 'Niets is erger dan dat iemand je niet met respect behandeld. Men is allemaal anders, maar we verdienen allemaal hetzelfde. En ik wil niet dat David straks een koning wordt die alleen denkt aan zichzelf dan aan zijn volk.'
'Je bent een opmerkelijke vrouw, Eveline', zei Charles.
Ik glimlachte. 'Ik neem dat maar aan als een compliment', zei ik.
Drake schonk een kopje thee voor me in en hij gaf het aan me. Ik bedankte hem met een glimlach en ik nipte van mijn thee. Het was niet meer zo warm, maar het verwarmde me wel. Ik had het de laatste tijd steeds koud. Ik nam aan dat het met de zwangerschap te maken had, ik hoopte het maar. Ik wilde niet dat dit blijvend was, ook al kon het wel voordelen hebbern. Drake moest me de hele tijd warm houden.
'Hoe gaat het met de zwangerschap?' vroeg Diana. Ik keek haar aan. Dit was de eerste keer dat Drake's familie naar mijn zwangerschap vroeg. Dat hadden ze jaren geleden moeten doen.
'Het gaat nu beter dan met David', zei ik. 'Maar het is nog steeds zwaar. Ik ben blij als het over is. En dan even rustig aan voordat de volgende er aan komt.'
'Komt ereen volgende?' vroeg Drake quasi onschuldig.
Ik keek hem aan en glimlachte liefjes. 'Vast wel', zei ik en ik moeste de neiging onderdrukken om mijn tong naar hem uit te steken. Ik hoorde Raven grinnikte en ik keek naar haar. Ik was Drake's zus heel veel verschuldigd. Als er nooit een correspondatie tussen haar en mijn tante was geweest, dan had ik Drake nooit gehad, en David niet en de kleine spruit in mijn buik.
Ik voelde de baby weer schoppen en ik legde een hand op mijn buik. Ik sloot mijn ogen. De baby schopte de laatste tijd heel veel en heel erg hard. Het was alsof het eruit wilde. Maar het moest nog even wachten. Het was nog niet helemaal zijn tijd en ik wilde dat mijn kleintje gezond was.
'Eveline, gaat het?' hoorde ik Drake ongerust vragen. Ik deed mijn ogen open en ik glimlachte naar hem. Ik zuchtte. Het ging wel, ook al was het zwaard. Ik knikte, maar de baby schopte weer en ik wist dat de pijn op mijn gezicht te zien was.
'Moet ik de dokter roepen?' vroeg Drake. Ik zag in zijn oog angst. Dat moest snel weggaan. Drake moest niet bang zijn, maar mijn steun en toeverlaat.
'Nee, ik denk dat ik even moet gaan liggen', zei ik. Drake hielp me op te staan en iedereen stond. 'Sorry dat ik de avond verpest, maar de baby is ongeduldig. En dat heeft het niet van mij.'
Ik keek naar Drake en hij glimlachte verontschuldigend. 'Sorry schat', fluisterde hij en hij kuste me op mijn slaap.
Drake bracht me boven naar mijn slaapkamer. Ik ging op mijn bed zitten terwijl Drake mijn nachtjapon pakte. 'Het spijt me dat je dit moet doen', zei ik. Ik schaamde me hier best wel voor. Ik wilde niet dat iemand me hielp met uitkleden. Ik moest hetzelf kunnen.
'Het geeft niks lieverd', zei Drake. 'Ik wilde daar toch weg gaan. Ze deden net alsof ze om me gaven, alsof ze om mijn gezin gaven. Ik kon er gewoon niet meer tegen.'
'Ik weet niet of het wel allemaal gespeeld was', zei ik. Drake rolde met zijn ogen. Ik kon het zien in de spiegel en ik glimlachte.
Drake hielp me op met staan en hij liet mijn jurk van mijn schouders af vallen. Hij deed ook het hempje uit en ik stond naakt voor hem. Drake keek naar mijn buik en hij ging op zijn knieën. Hij legde zijn oor tegen mijn buik aan en hij luisterde met zijn ogen dicht. Ik keek naar hem en legde een hand op zijn hoofd.
'Ik ben zo blij, met jou, met dit kind, met alles', fluisterde Drake. Hij keek liefdevol naar me op. 'Niemand kan dat verpesten.'
'Niemand', fluisterde ik terug en Drake kuste mijn buik. Toen stond hij op en hielp hij me met mijn nachtjapon. Ik ging in het bed liggen en even later lag Drake naast me. Hij sloeg zijn armen om me heen en legde een hand op mijn buik. Ik legde en hand over zijn hand en ik sloot mijn ogen. Dit moment mocht van mij eeuwen duren. Het was zo vredig, zo liefdevol en zo ons.