Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 029

Ik keek uit het raam. Ik verveelde me dood. Het was zes maanden geleden dat Drake was weg gegaan. En afgezien van die ene brief hadden we niks meer gehoord. Allee maar geruchten. Drake zou volgens de geruchten het leger van de JoChristen eigen handig hebben verslagen. Ik had bij dit bericht gelachen. Dit had Drake nooit gedaan en zelfs als hij het had gedaan, dan zou hij ervoor zorgen dat hij niet de eer kreeg.

Ik wreef het zweet van mijn gezicht af. Het was altijd warm in Recain, maar normaal gesproken aangenaam. Vandaag was het heel erg heet. De afgelopen weken was het zo en het leek er niet op dat het kouder zou worden.

Ik keek naar de stad. Eigenlijk naar de muren en zelfs verder dan dat. Er was niks te zien, alleen een vlakte waar men op werkte. Toch gingen mijn ogen er steeds naar toe, alsof er iets op me wachtte.

Ik zuchtte en draaide me om. Ik had hoofdpijn. Ik had al twee dagen door gewerkt om ervoor te zorgen dat ik morgen vrij had voor de kinderen. Ik was nu al klaar, maar ik had geen zin om naar de kinderen te gaan. Ik had hoofdpijn en kan dan geen drukte gebruiken.

Ik hoorde gejuich en rumour en ik keek naar buiten. Ruiters kwamen over de weg naar ons toe. Voorop reed een groepje van vier. Ze hadden minstens vijftien meter voorsprong en dat werd steeds meer. De leider van de vier ruiters was in het wit; Drake!

Ik hield me vast aan het venster en ik boog naar buiten. Ik kon het nog niet goed zien. Het kon net zo goed zijn dat het ruiters van een ander gebied kwamen om hulp te vragen. Gelukkig hielden de poortwachters de poort nog steeds in de gaten en stonden ze klaar om het dicht te doen.

Ik ademde zwaar toen ik een weerkaatsing zag in het gezicht van de witte ruiter. Dat moest Drake wel zijn. Zijn masker weerkaatste natuurlijk.

'Waarschuw de koningin', beval de heldere stem van Drake, wat zelfs hier te horen was. 'De koning is terug.'

Ik glimlachte en ik draaide me om. Zo snel als ik kon rende ik de kamer uit, de gangen door en de trappen af. Onderweg kwam ik Maddie tegen. 'Waarschuw de kinderen', riep ik naar haar. 'Hij is terug.' Ik rende zo langs haar. Het kon me niks schelen. Ik moest zo snel als ik kon bij mijn echtgenoot komen.

Ik rende het paleis uit, door de muur zo de stad in. Ik tilde mijn rok hoger op, zodat ik sneller kon rennen. Het kon me nu allemaal niet meer schelen.

'Uit de weg', riep ik en iedereen ging geschrokken aan de kant. Ze hadden nog nooit hun koningin zo zien rennen. Op het einde werd ik zelf door sommige omstanders toegejuichd. Ik moest er eigenlijk om lachen, maar daar had ik geen adem voor. Ik moest ze snel mogelijk bij Drake zien te komen.

Ik zag Drake in de verte onder de poort door rijden. Hij sprong meteen uit zijn zadel en ik omhelsde hem. Ik kuste zijn nek en trok hem dicht tegen me aan. 'Ben je oke?' vroeg ik.

'Ja', fluisterde Drake en toen begonnen de tranen van blijdschap over mijn wangen heen te rollen. Ik verborg mijn gezicht in zijn hals en ik snoof zijn geur op. Wat had ik hem toch gemist.

'Het is goed', zei Drake sussend. Hij wreef over mijn rug en streelde mijn haren.

Ik keek hem aan en lachte door mijn tranen heen. Drake veegde ze weg en ik keek in zijn ogen. Ze stonden net zo helder als altijd.

'Lang leve de koning en de koningin', werd er geroepen en men nam het snel over.

Beschamend keek ik om me heen en ik ging naast Drake staan. 'Ik zie er niet uit ', fluisterde ik hem toe, terwijl we naar het paleis begonnen te lopen.

Drake keek naar me. 'Je hebt er nog nooit zo prachtig uitgezien', zei hij en hij kneep in mijn hand. 'Ik wil je altijd wel zo blij zien als ik terug kom.'

'Je bent zes maanden weg geweest', zei ik. 'Natuurlijk ben ik blij dat hier bent. Ik heb je zo gemist.'

'Ik jou ook', zei Drake. 'Ik kan niet wachten totdat het masker af kan en ik je echt in mijn armen kan sluiten.'

Ik lachte hard en we liepen door. Op de helft van onze rit zagen we de kinderen komen. Danielle kon net lopen en dat had Drake nog nooit gezien. Ik keek naar Drake en ik zag hem slikken.

'Ze loopt', fluisterde hij.

Ik knikte. 'Ja, laat haar naar jou toe lopen. Geef haar haar vader terug.'

Ik kneep even in Drake hand en toen liep hij alleen verder. Ik bleef staan en ik keek hoe Drake naar onze kinderen liep. Hij omsloot eerst David in zijn armen. David leek zo gelukkig om zijn vader terug te zien. Daarna liep Drake af op Danielle. Snel liep ik naar voren. Ik wilde weten wat er werd gezegd.

Danielle liet de hand los van Maddie en ze liep op haar vader af. Drake ging door zijn hurken en hij omsloot Danielle in zijn armen. 'Hallo meissie', fluisterde hij.

'Hallo papa', zei Danielle. Ze snapte niet wat er gebeurde. 'Welkom thuis.' Ik wist dat Drake's hart nu was gebroken. Natuurlijk was zijn hart gebroken. Welke vader kon hier nou wel tegen?

'Ach, lieverd', zei Drake. 'Ik ben ook blij dat ik thuis ben.' Hij tilde Danielle op en hij draaide een rondje met haar. Hij zette haar op de grond neer en hij omhelsde Steve en Sam.

Toen hij hun had gehad liep ik op hem af en pakte zijn hand vast. 'Laten we naar huis gaan', zei ik en we liepen met z'n alle richting het paleis. Drake droeg Danielle en hij hield Sam aan zijn hand. Ik hield de handen vast van David en Steve.

Zodra we in het paleis kwamen gaven we de kinderen aan Rose en renden we naar mijn kamer. Toen de deur achter me dicht ging deed Drake zijn masker af en kuste hij me. Hij drukte me tegen de deur aan en ik trok hem nog dichter tegen me aan.

'Wat heb ik je toch gemist', mompelde Drake tegen mijn lippen aan voordat hij weer verder ging met me te zoenen.

Ik verbrak de kus en ik keek hem aan. Ik raakte zijn gezicht aan en de tranen sprongen weer in mijn ogen, maar ik kon ze tegen houden. 'Ik hou van je', fluisterde ik met een verstikte stem. 'Ik hou zo veel van je.'

'Ik hou ook van jou, mijn koningin', fluisterde Drake terug. Hij kuste de traan weg de toch over mijn wang was gaan rollen. 'Zo veel.'