Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 008

Ik liep de kinderkamer in. Elke avond dineerde ik met mijn neefjes. Ik had nu niet veel tijd om de dag met hun door te brengen, dus dineerde ik met hun. Ik vond dat dat moest. Ze waren dankzij mij hier.

Ik zag Steve en Sam al op hun plaats zitten. Sam wreef over zijn arm en Steve probeerde hem te laten stoppen met dat. 'Wat is er Sam?' vroeg ik.

Sam keek naar Steve, die zijn hoofd schudde. 'Er is niks, tante Eva', zei Sam.

'Laat me zien', zei ik en ik liep op hem af. Ik pakte zijn arm en ik zag dat hij lichtjes ineen kroop. Ik rolde de mouw op en toen zag ik de blauwe plek.

'Wie heeft dit gedaan?' vroeg ik. Steve en Sam keken me allebei angstig aan. 'Wie heeft dit gedaan?!'

'Oma Silvia', fluisterde Steve kleintjes.

Mijn hart schreeuwde het uit van onmacht. Hoe durfde ze mijn neefjes te slaan. 'Heeft ze jullie nog ergens anders pijn gedaan?' vroeg ik.

'Ja', zei Sam en hij barstte in huilen uit. 'Ze heeft ons spel kapot gemaakt en toen heeft ze Steve geslagen en ik kon niks terugdoen. En ze zei dat onze moeder een verliefde dwaas was.'

'O mijn jongens, kom hier', zei ik. Ik opende mijn armen en de jongen kwamen erin. Ik omhelsde ze en kuste ze op hun wangen. 'Weet dat jullie moeder de liefste moeder is op heel de aarde. En weet dat jullie het altijd aan mij moeten zeggen als oma Silvia weer zoiets doet.'

'Maar ik moet gaan', zei ik. 'Ik zal er zijn vanavond om jullie naar bed te brengen, dat beloof ik. Maar ik moet nu nog wat dingen doen om ervoor te zorgen dat niemand jullie meer kwaad doet.'

Ik kuste beide nog een keer en toen stond ik op. Ik liep uit de kamer en door de hallen. Ik wist waar Silvia was en ik zal een hartig woordje met haar spreken. Mijn handen waren gebald en ik wist niet of ik haar moest slaan of niet.

Ik kwam de grote hal in. Ik bleef even stil staan, maar ik zag haar direct. Ze zat in een stoel bij de openhaard. Ze deed haar ogen open en toen deed ze ze weer meteen dicht.

'Silvia', riep ik en ik liep boos op haar af. Ik ging voor haar staan en ze deed haar ogen open. 'Ik kan veel hebben, heel veel, maar je mag nooit, nooit mijn neefjes slaan.'

'Ik heb alle re...'

'Je hebt helemaal geen recht', zei ik. 'Over twee weken ben ik de vrouw des huizes en het eerste wat ik doe is er voor zorgen dat jij vertrekt. En als ik merk dat je bij ze in de buurt komt, dan ben je helemaal weg. Of ik nou wel met dè koning ben getrouwd, of niet. Begrepen?'

Ik draaide me om en ik liep in Drake's armen. Ik keek naar hem omhoog en hij wreef over mijn pijnlijke wang.

'Heeft ze dit gedaan?' vroeg Drake.

Ik knikte lichtjes, maar ik zag de woede in David's ogen. Hij wreef nog een keer over mijn wangen en ik kromp lichtjes ineen. Het was nog steeds gevoelig.

'Marcus', riep Drake.

'Ja, uwe majesteit', zei Marcus. Ik zag in mijn ooghoeken dat hij lichtjes boog.

'Zorg ervoor dat lady Silvia wordt verhuisd naar één van mijn huizen aan de andere kant van de stad. Na de bruiloft gaat ze meteen weg, het liefst die avond nog.'

'Dit kunt u niet maken', zei Silvia. Ik draaide me om en ik zag dat ze nu stond.

Drake legde een hand op mijn schouder. 'Ben u vergeten dat ik de koning van Recain ben', zei Drake. Iedereen was stil en ze keken allemaal naar het tafereel. 'En ik vind dat niemand, maar dan ook niemand, een kind mag slaan. En ik weet zeker dat mijn toekomstige vrouw niet zomaar boos is.'

Silvia stond met haar mond vol tanden en ze staarden Drake en mij aan. Marcus liep naar haar toe. 'Wilt u mij volgen, lady Silvia', zei Marcus en ze keek ontstelt naar hem.

'Lady Silvia', zei Drake op indringende toon. Ze boog voor ons en toen liep ze met Marcus mee.

Ik draaide me om naar Drake en ik keek hem aan. 'Dank je wel', fluisterde ik alleen voor Drake's oren.

Drake pakte mijn handen en hij kneep er even zachtjes in. 'Niks te danken', fluisterde hij. 'Ik kan er niet aan denken dat iemand jou of onze neefjes pijn doet. En dat zal ook nooit meer gebeuren.'

Ik glimlachte. Het voelde goed dat Drake mij en mijn neefjes beschermden. Het voelde al helemaal goed dat hij ze al tot de familie beschouwde. Een familie die wij ooit samen zouden krijgen.

'Ga naar je kamers, Eveline', zei Drake. 'Slaap zacht en wacht met smart op mij. Nog een paar dagen, mijn lieveling.'

Ik knikte en ik liep langs Drake de kamer uit. Ik had een belofte die ik moest vervullen. Ik zou vanavond eerst naar mijn neefjes gaan.

Ik bleef naar het plafond staren. Ik streek over de deken en ik probeerde mezelf in slaap te krijgen, maar dat lukte niet. Ik was de hele tijd bezorgd om alles en iedereen. Het ging tot nu toe zo goed, maar morgen was de dag. Morgen zou ik trouwen met Drake en daarna zou ik worden gekroond tot koningin van Recain.

Ik was zenuwachtig voor alles wat er zou gebeuren. Ik leefde nu al een maand hier in Recain en ik wist wat ik kon verwachten. Maar ik was nog niet buiten geweest. Drake had het me verboden en Maddie bleef op me letten. Ze liet me niet van haar zijde wijken en ze volgde me overal. Gelukkig mochten mijn neefjes haar.

Ik keek opzij naar het schilderij van Drake. Het was een schilderij van hem zonder zijn masker. Drake had er prachtig uitgezien. Hier was hij nog een jongen, een jongen zonder zorgen. In zijn ... ogen fonkelde een glinstering, de glinstering die altijd in zijn ogen was.

Ja, Drake was prachtig en hij zal altijd prachtig zijn. Maar nog steeds vond ik het zonde van het masker en dat ik mijn ogen dicht moest doen. Ik wilde hem zien, zijn hele lichaam. Ik wilde zien wat ik altijd voelde als hij me van zijn paard aftilde of als hij me kuste. Drake was jong en zeker in vorm. Zelfs meer dan dat. Hij was geweldig gespierd en binnenkort zou ik dat kunnen voelen. Zou ik hem kunnen aanraken.

Ik zuchtte en liet een hand over mijn lichaam gaan. Wat wilde ik graag dat Drake me daar aanraakte. Ik had mezelf wel stiekem onderozcht, maar ik was bang geweest voor wat ik had gevoeld. Zou het met Drake ook zo zijn, of minder, of zelfs meer. Ik was bang dat ik mezelf van hem wilde afsluiten, omdat ik bang ben voor mijn eigen reactie.

Maar ik moest vertrouwen hebben, zowel in mezelf als in Drake. Hij zou me geen pijn doen en waarschijnlijk zou hij weten wat hij deed. Hij zou er voor zorgen dat onze huwelijksnacht geweldig werd. En anders... anders was het jammer. Maar ik moest een zoon krijgen, misschien wel meer kinderen. Ik hoefde alleen maar te wachten. Morgen was de grote dag.