Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 021

Ik zat aan mijn tafel te schrijven. Het was avond en ik wist dat Drake snel naar me toe zou komen. De laatste tijd was hij er elke avond. Zelfs als we ons te moe voelden om elkaar te plezieren, dan kwam hij nog. Dan sloeg hij zijn armen om me heen en sliepen we in elkaars armen. Ja, ik kon er op verwachten dat Drake vanavond naar me toe zou komen.

Toen de deur van de kamer tussen mijn slaapkamer en die van Drake openging keek ik meteen op. Hij deed de deur achter me dicht en hij keek me aan.

Ik keek weer terug naar mijn brief en ik begon verder te werken. Ik hoorde dat Drake zijn masker afdeed. Daarna voelde ik zijn lippen in mijn nek.

'Drake, ik moet dit doen', zei ik. Drake grinnikte, maar hij ging door met me kusjes te geven.

Ik deed even mijn ogen dicht, maar meteen wist ik dat ik door moest gaan. De brief moest morgen ochtend worden weggebracht. 'Drake, ik moet een brief schrijven naar een dochter van Argos.'

Ik hoorde Drake lachen en ik keek om. Hij zat op mijn bed en hij keek me aan. 'Je schrijft naar de dochters van Argos?'

'Ja', zei ik en ik ging weer verder met de brief. 'Sinds de dood van hun moeder schrijf ik hun. Eerst als steun en daarna omdat ik het nodig had.'

Ik maakte de brief af en ik draaide me om naar Drake. Ik liep op hem af en hij nam mijn handen. 'Mijn vrouw, de beschermvrouwe van de onschuldigen', fluisterde hij liefdevol. Ik glimlachte verlegen naar onze handen. Ik kuste de knokkels van zijn handen.

Drake nam mijn gezicht in zijn handen en hij kuste mijn oogleden. 'Niemand zou jouw onschuld kunnen evenaren', zei hij. 'Niemand kan jouw eer en jouw schoonheid hebben, daar ben ik zeker van.'

'Wees niet ergens zeker van, als je er niet meer van hebt', zei ik en ik kuste hem.

'Dus jij spreekt me tegen', zei Drake nep boos. Hij duwde me op het bed neer en hij pinde me tegen het matras aan. 'Dus jij spreekt de koning van Recain tegen.'

Ik lachte. 'Ja, dat doe ik uwe majesteit', zei ik.

'Weet je wat ik met mensen doe die me tegen spreken?' vroeg Drake.

'Nee', lachte ik.

Drake lachte ook en toen begon hij me te kietelen. Ik probeerde weg te komen, maar dat zou nooit lukken. 'Ik zou je kwellen tot het einde van je dagen', fluisterde Drake in mijn oor en toen begon het spel.

Ik werd wakker van geklop op de deur. Ik lag tegen Drake aan en ik voelde dat hij ook wakker werd.

'Stuur ze weg, Eveline', kreunde Drake. 'Het is te vroeg.' Ik glimlachte. Hij had zeker gelijk, het was te vroeg voor mijn gevoel. Ik deed mijn ogen open en ik richtte mezelf op. Ik zag dat het al licht was. Te licht voor mijn smaak.

'Volgens mij zijn we gewoon niet wakker geworden', zei ik. 'Of het is laat geworden.'

Ik zag dat Drake glimlachte en hij trok me weer tegen hem aan. Het geklop was opgehouden en het was weer lekker rustig. Toch wist ik niet wie mij wakker zou maken, behalve Maddie. En Maddie zou blijven aandringen.

'O, dit is niet goed', zei ik en ik stond op. Ik deed snel mijn badjas aan en ik gooide Drake's broek naar hem.

'Wat is er?' vroeg Drake loom. Hij keek naar me met één oog open.

'Ik heb de kinderen beloofd dat we samen onze lunch zouden maken en 's middags dat zouden op eten bij de vijver in het huis.'

'En het probleem is?' vroeg Drake.

Ik keek hem aan met mijn handen in mijn zij. Deed hij nou of hij echt zo dom was of was hij dat? 'Drake, dat waren vast de kinderen die met me naar de keuken wilden', zei ik. 'Ze zullen zo weer terugkomen. Waarschijnlijk was het maar één iemand en niet ze allemaal. Maar ze komen terug.'

Op dat moment werd er op de deur geklopt en ik hoorde David's stem: 'Mama, ben je wakker? We willen eten gaan klaarmaken. En Sam zei dat je weg was gelopen.'

Ik kreunde en deed mijn ogen dicht. Drake grinnikte. Ik liep naar hem toe en ik liet me op het bed vallen. 'Ze hebben je nog nooit gezien zonder masker, herinner je dat wel', fluisterde ik. Toen begon ik tegen David te spreken. 'Ik kom zo lieverd. Ga maar alvast naar de keuken en begin een appeltaart te maken. De appeltaart die mama lekker vindt.'

'Dus je bent niet weggelopen?' vroeg David door de deur heen.

Drake moest lachen en hij verborg zijn gezicht tegen mijn hals aan.

'Ik ben niet weggelopen, lieverd', zei ik. Ik zuchtte. 'Ga maar naar de keuken, ik kom er zo aan.'

We hoorden David weglopen en ik sloeg Drake speels tegen zijn arm. 'Ach, jij vindt het ook toch grappig', zei Drake. 'Hij klinkt als ik toen ik klein was. Bang om de liefde van zijn moeder te verliezen, maar stoer doen tegenover zijn broers en zussen.'

'Ah, wat schattig', fluisterde ik en ik kuste Drake op zijn haar.

Drake deed de knoop van mijn badjas los. Zijn vingers gingen over de rand van mijn badjas en zo maakte hij het open. Hij kuste de deining van mijn borst.

'Drake, ik moet me omkleden', fluisterde ik. Ik deed mijn ogen dicht. Dit was zo niet eerlijk. 'De kinderen wachten op mij.'

'Hoe lang ga jij ze nog kinderen noemen?' vroeg Drake tegen mijn huid aan. Hij blies tegen mijn borst aan en ik hield mijn adem in. Langzaam liet ik het door mijn tanden eruit gaan.

'Zolang als ze kinderen blijven', fluisterde ik.

Drake richtte zich op en hij kuste me. 'Dan zal ik maar gaan', zei hij. 'Dan ben ik sneller bij jullie.'

Ik deed mijn ogen dicht toen hij wegging. Toen richtte ik mij opnieuw op en ik keek naar de deur waar Drake doorheen was. Wat bedoelde hij met "dan ben ik sneller bij jullie". Ik kreunde. Dit werd nog leuk.