Kingdom of Love

Kingdom of Love Epiloog

Ik pakte de kroon van de priester af. Het was nu twintig dagen na de dood van Drake. Hij was twee dagen daarna begraven en toen kwam de rouwperiode. Voor vijftien dagen moest ik zwart aandoen netzoals de kinderen. Het was best wel grappig. Tijdens dit gebeuren moesten alle voorbereidingen worden getroffen voor de kroning van David. En nu was het die dag.
Alle voorbereidingen waren getroffen. De tempel was er en ik had een zware witte jurk aan om mijn zoon te kronen. De rest van de kinderen waren gekleed in de kleuren van Recain. David had speciaal gemaakte kleding gemaakt. Het zag er zo goed uit, hij was net zijn vader.
Met de kroon liep ik naar mijn zoon toe. Hij zat geknield met zijn gezicht naar het volk toe. David had er heel veel zin in gehad. Hij zag er geen kwaad in. Hij zou koning worden, de machtigste man van Recain. Hij wist niet wat dat betekende. Steve en Sam wisten het wel. Ze hadden me beloofd dat ze voor hun broertje zouden zorgen.
Ik liep tot achter David en ik legde de kroon op zijn hoofd. De kroon was nog iets te groot, waardoor et een beetje afzakte, maar het zag er wel goed uit, hoopte ik.
David ging staan. Er werd geklapt door de mensen die in de tempel waren. David liep verder over het pad dat voor hem werd gevormd. De priesters liepen achter hem en toen werd de club gevormd door mij en de kinderen. Ik had ze verteld dat ik zwanger was. Iedereen was er blij onder geweest, maar ik had de bedenking gezien in Steve's ogen. Hij was de slimste.
Toen David buiten kwam begon de hoge priester te roepen: 'Maak plaats voor David, de koning van Recain.' Er werd geklapt en de tranen sprongen in mijn ogen. Ik hield het meeste binnen, maar één traan liep toch over mijn wang. Danielle pakte mijn hand vast en ik keek haar aan. Alles zou goed komen, uiteindelijk, of dat hoopte ik. Maar het volk van Recain zou niet omkomen. Ze hadden een geweldige leider en een familie die hem bij stond. Zelfs zonder Drake zouden we het redden of dat hoopte ik, heel erg.
Toen ik buiten kwam werd ik bijna verblind door de zon. Een zon die altijd over Recain zou uitkijken. Dat was het enige waar we zeker van kunnen zijn. De rest is een hoop giswerk.