Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 013

Ik liep door het huis naar de kinderkamers. Ik legde een hand op mijn buik en ik bleef stil staan. Binnenkort zou er nog iemand rondrennen in die kamers. Ik had er nu al zin in.

Gelukzalig sloot ik mijn ogen. Ik moest nu ongeveer drie maanden zwanger zijn. Ik wist het de hele tijd wel zeker, maar Drake was er niet. Drake was de hele tijd weggeweest, dus ik had niks tegen hem kunnen zeggen. Niet dat ik al naar een dokter was geweest. Die moesten ook nog komen, en daar had ik geen zin in.

Mijn gezicht betrok. Ik had de dokter een keer ontmoet en ik vond hem een gladjanus. Ik wilde liever de Isjamese dokters erbij betrekken, maar dan zou onze dokter zich weer achtergesteld voelen.

'Waar denk je aan?' vroeg Maddie en ik draaide me om naar haar. Ik liet mijn hand vallen.

'Wat zorgen', zei ik. 'Niets om je druk over te maken, Maddie.'

'Ik ging me ook niet zorgen maken', zei Maddie. 'Zal ik de dokter voor je halen.' Ze glimlachte naar me en ik glimlachte terug.

'Ja', zuchtte ik. 'En zorg ook dat de Isjamese dokters er zijn. Ik mag onze dokter niet zo.'

'Daar heb je helemaal gelijk in', zei Maddie. 'Ik krijg de rillingen van hem. Maar die anderen zijn in ieder geval aardig. Maak je maar geen zorgen, milady. Ik zal er voor zorgen dat iedereen er zeker over een uur is.'

'Dank je wel Maddie', zei ik. Ze liep al weg, maar ik riep haar terug. 'Vertel niks aan Drake. Ik wil het hem zelf vertellen.'

'Natuurlijk', zei Maddie en ze liep weg.

Ik liep verder naar de kinderkamer en ik bleef in de deuropening staan. Steve en Sam waren aan het spelen met Marcus. Ik glimlachte. Wat wilde ik toch graag dat de baby kwam. En het liefst een jongen. Alleen al om Drake en het volk tevreden te houden.

Ik zat met Steve naar de kaarten van de omgeving te kijken. Ik wees steeds iets aan en hij vertelde me meer over dat gebied. Sam en Marcus waren aan het zwaardvechten. Ik glimlachte naar wat er daar gebeurde. Het zag er allemaal leuk en vrolijk uit.

Ik hoorde een trompet en hoefgetrappel. Steve en Sam keken meteen op en ze renden naar het raam. Ik liep met ze mee en ik keek naar beneden. Drake en zijn ridders waren weer terug.

In mijn ooghoeken zag ik Marcus alleen staan. Ik wist dat hij het miste om met Drake op pad te gaan. Misschien moest ik met Drake praten over een wisseling van de wacht.

'Kom kinderen', zei ik. 'We zullen Drake wel met het eten zien. Maar wij moeten nu verder.' Teleurgesteld en met tegenzin gingen ze weer naar hun plek en gingen ze verder met waar we aan waren begonnen. Maar je zag dat ze beiden niet meer geconcentreerd waren.

Ik zuchtte. 'Jongens, ga maa...'

De deuren werden opengegooid en Drake kwam woest binnenlopen. Hij kwam op me af. Hij rukte me omhoog en hij omhelsde me. 'Ben je wel oke?' vroeg Drake gehaast. 'Ik hoorde dat de dokters waren gekomen en ben je wel oke?'

'Ja, ja, ik ben oke', lachte ik. Ik rukte me los uit zijn omhelsing. 'Er is niks aan de hand.'

'Maar vier dokters?' vroeg Drake.

Marcus lachte. 'Ja, ze vond het overdreven', zei hij. 'Maar die slapjanus wilde dat iedereen zag dat hij het goed had. Volgens mij hoefde niemand te komen kijken. De koningin wist het zelf al zeker.'

'Wat wist tante Eva zeker?' vroeg Steve.

Ik draaide me naar hem om en ik glimlachte. Nu zou eindelijk het hoge woord er uitzijn. Ik wilde niet dat het hoge woord er zo uit ging, maar ik kon niet meer anders.

'Ik ben zwanger', zei ik en ik hoorde achter me Drake naar adem happen.

Sam sprong op en neer en hij rende op me af. Hij omhelsde me en hij legde zijn oor tegen mijn buik aan. 'Ik hoor niks', zei Sam.

Steve schudde zijn hoofd. 'Je hoort een baby ook niet', zei hij. 'Maar je kan het wel voelen. Kunnen we het al voelen, tante Eva?'

Sam begon over mijn buik te wrijven. 'Ik voel nog niks', zei hij.

'Dat kan je ook nog niet voelen', zei ik. 'Later, als mijn buik wat groter wordt zou je de baby misschien kunnen voelen, maar ik beloof niks.'

Sam klapte weer in zijn handen. Hij sprong heen en weer en hij nam zijn oudere broer er in mee. Marcus leidde ze de kamer uit en toen waren Drake en ik alleen.

Ik draaide me om naar Drake. Ik wist niet hoe hij zich voelde en ik wist niet wat ik tegen hem moest zeggen.

'Je bent zwanger', fluisterde Drake. Ik kon niet in zijn ogen kijken om te zien wat hij voelde. Hij leek heel erg afstandig.

'Drake, zeg iets', zei ik. Ik pakte hem bij zijn armen beet en ik keek naar hem op.

'Ik ben geschokt', zei Drake. 'Maar... volgens mij ben ik... ik ben gewoon ongelooflijk... ik weet het niet.'

'Je weet het niet', zei ik. 'Wat heb ik daar aan.' Ik draaide me om en ik begon heen en weer te lopen. Ik haalde een hand door mijn haren. Hier had ik zeker niets aan.

'Ik dacht dat je heel erg ziek was', zei Drake. 'En nu hoor ik dit en het verbaasd me, maar...'

'Maar wat Drake', riep ik. 'Ben je blij, ben je ongelukkig. Ik heb niks aan verrast.'

'Eveline', fluisterde Drake. Hij nam mijn gezicht tussen zijn handen en hij keek me aan. 'Ik ben blij. Ik ben zo gelukkig. Maar ik vind het ook jammer omdat ik nu niet van je kan genieten. Maar ik ben heel erg blij.'

'Dat hoop ik maar', zei ik. 'Want ik weet niet wat ik uit je reactie moet opmaken.'

'Doe je ogen dicht', fluisterde Drake. Ik deed wat hij van me vroeg en een paar tellen later voelde ik ongeduldig zijn lippen op de mijne. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en liet het allemaal over me heen komen.

'Dit wilde ik allemaal meteen doen', fluisterde Drake tegen mijn lippen aan. Hij tilde me op en hij zette me op een tafel neer. Ik sloeg mijn benen om hem heen en Drake kuste mijn voorhoofd.

'Dank je', fluisterde hij en ik lachte. Dit ging misschien toch nog wel leuk worden.