That Thing Called Love (Cambridge Academy Series 1)

Chapter 15: Church

Chapter 15:

Church

Mitchie’s.

Maaga akong nagising ngayon dahil sa plano naming magsimba ni Kylie this Sunday. I was in the middle of picking what to wear infront of my closet when my phone suddenly rang.

I hurriedly ran towards my bed kung saan nakalagay ang cellphone ko. I answered the call nang malamang si Justin pala ang tumatawag. This must be something about our pretend relationship. Parang automatic kasi na ayun kaagad ang dahilan kapag tumatawag siya.

“Hello?” salita ko nang wala akong marinig sa kabilang linya. But I can hear his breathing kaya alam ko na may kausap pa ko.

Seconds passed and nagsalita na rin siya.

“Uhh, hello, Mitchie. Sorry to disturb you but are you busy today? I mean, may lakad ka ba or something like that?”

I don’t know why but I can sense nervousness in his tone. At mas lalong hindi ko  alam sa sarili ko kung bakit sinabi ko sa kaniya na wala akong lakad ngayon kahit may plano kami ni Kylie!

Late ko na narealize na mali pala ang sinagot ko pero hindi ko rin naman binawi. Napakagat ako sa ‘king kuko. It’s like I just choose a boy over my bestfriend, omg, how a traitor I am!

“Okay… great!” masigla niyang banggit.

Bigla na lang akong napangiti at napatigil din sa ginawa nang mapagtanto na, ngumiti ako!

Is this a sign of being in love? Teka, agad-agad? Pero may timeline ba ang love?

“Mitch?” nabalik lamang ako sa huwisyo nang ilang beses na niyang binanggit ang pangalan ko sa kabilang linya.

Busy ako mag-isip kung inlove na ba ko at bakit nangingiti ako dito dahil kailangan niya talaga kong panindigan!

Isa lang akong nananahimik na babae sa sulok at bigla siyang pumasok sa buhay ko at ginulo ang nananahimik kong puso. He should be responsible for that.

But… am I really inlove? Or dazed and confused?

“Hello?”

Mapapakanta na dapat ako ng Dazed and Confused nang magsalita na naman si Justin sa kabilang linya. Inayos ko ang sarili ko at nagfocus sa tawag namin.

“I’m sorry. You were saying?” I chuckled.

Kanina pa kasi siya may sinasabi pero hindi ko magawang makinig.

“We’ll attend a mass today, gusto kang isama nila Mama at Papa. Okay lang ba?”

My mouth formed into an “O” and later on I finally manage to say something.

“Tamang-tama pala kasi magsisimba rin ako ngayon.” There's that smile again na kusa na lang lumalabas sa bibig ko. “Of course, it’s fine. Tell your parents that I’ll join you sa mass. Thank you, Justin!”

“Thank you more, Mitch. I promise, I’ll make it up to you someday.”

I don’t know why it made me feel sad with a thought that this is just all a pretend game. Na ginagawa niya lang lahat 'to dahil may kundisyon.

Oh at kanina ngiti-ngiti ka diyan tapos ngayon malulungkot ka?

Matagal ko naman ng alam na pretend lang 'to. Pero sumasagi sa isip ko na he's doing this with a purpose and not because... he really wants it.

So, remind me again why am I doing this… job?

Now, I’m considering this as a job, ha? I hope my salary for this won’t be pain.