Nadide

Beni Benimle Bırak

Al bu dünya, al senin olsun
Ne olur benden artık uzak dur
Bir günahım varsa işlediğim, o benim borcumdur
Sen varını yoğunu al, hepsini al da

Beni benimle bırak...

Saate bakındı.

Henüz bir saati vardı. Bugün cezası bitmiş bodrumdan salona çıkmasına izin vermişti Oğuz. Hatta ona bir öpücük bile vermişti bu sabah "Uslu oğlum.."diye usulca fısıldayıp kalçalarına vurarak.

Sanırım özlemiş ve yeniden arzulamaya başlamıştı ama...

Banyodan vileda sopasını alırken zar zor duran heyecandan titreyen bacaklarıyla pencereye koştu elinde vileda sopasıyla birlikte. Tek umudu da kendisi gibi cılız ve güçsüz hatta zavallı ve bir çare yaşlı bir kadındı. Daha da kötüsü bunca zamandır onunla...Yani yaklaşık dört aydır onunla iletişim kurmaktan itinayla kaçınıyordu Evrim.

Oğuz onun saldırgan ve aklı yerinden kayan bir deli olduğunu söylemişti. Ama Evrim bundan daha kötü neyle karşılaşabilirim diye sorgulamıştı ilk defa o bodrum katında aç ve susuz, üşüyerek yalnızlığa ve sefalete terk edilirken. Perdeyi açarsa... Muhtemelen Oğuz hemen anlayacaktı onun kaçma çabasını ve cezası katlanacaktı. Bu nedenle kadının bahçede dolanma saatlerinin yaklaştığına emin olunca vileda sopasını hızla kavrayıp perde üzerinden vurdu cama. "İMDAT"diye gürledi sesini duyurmak üzere. 

Perde kıyısından baksa da yaşlı kadının arkası dönüktü. Ve genç bir kız onun koluna girmiş bastonuyla beraber direnç alarak yürütüyordu. Aralarında metreler vardı, havuz başında dönüyordu arkası dönük kadın. Hava karanlıktı ve beyaz bir sis düşüyordu inceden. Sanırım kış geliyordu tamamen ve kar toplayan bulutlarla birlikte bir mevsim daha çalınıyordu Evrim'in ellerinden. Acıyla inledi lakin hala duyulmuyordu yaşlı kadın tarafından. Sertçe tekrar tekrar vurdu kadınlara sesini duyurmak üzere Evrim.

"YARDIM! NE OLUR BİRİ BANA YARDIM ETSİN..."

Kapı sesiyle birlikte yerinde irkilip neredeyse çığlık atacaktı Evrim. Anahtar kilidi bir kez döndü...

Yaşlı kadın ve bakıcısı henüz kıyısındaydı havuzun... Korkuyla vileda sopasını yeniden perde üzerinden vurdu dikkatleri çekmeye çalışan Evrim...

Anahtar ikinci kez döndü...

Yaşlı kadının yüzü sola dönük hafifçe yan profil haline gelirken yerinde zıplayıp hafifçe sopayı salladı ve  kendini belli etmeye çalıştı Evrim perdeyi kımıldatmadan....

Ve bir kaç saniyeliğine de olsa yaşlı kadın ile göz göze geldiğinde acıyla inleyip ellerini salladı kadına. Oynattı dudaklarını. Ama görülemeyecek kadar anlaşılmaz haldeydi uzaklık... Bu nedenle ellerini kulağına götürüp "Telefon" işareti yaptı anlamasını umut ederek.

Ve üçüncü kez döndü anahtarlık...

Oğuz gelmişti...

"Neden kapıda karşılanmadım ?"diye homurdanarak girmişti eve ve saniyesinde camdan çekildi Evrim elinde vileda sopasıyla korkan yüreği yere eğilirken.

"Sana diyorum çocuk ?"dedi Oğuz sinirle. "İyi davranmaya gelmiyorsun..."

"B-Ben.."dedi Evrim yutkunup.

"Su döktüm onu temizliyordum,sen kızma diye...Özür dilerim ..."dedi titrekçe.

"Ha."dedi Oğuz göz kırpıp. " Bu hal ne?"

"Neden?"dedi Evrim endişeyle.

"Git bir duş al."dedi Oğuz surat ekşitip. "Sana bir dünya makyaj malzemesi aldım ya yaralarını kapat diye.."dedi Oğuz arkasını dönüp kapıya ilerlerken. "Bak çiçek getirdim sana güzellik."diye fısıldadı Oğuz demet demet gül ile gelirken eve.

"Özür dilerim.."dedi Evrim dudak ısırıp...

"Süslenip geleceğim."

"Çok uğraşma..Yüzüne bakılacak hale getir.."dedi Oğuz aceleyle mutfağa gidip. "Yapmadın mı yemek ?"dedi alayla.

"Ben..Yorgundum."

"Evde kıçını devirip yatıyorsun tüm gün neyden yoruldun amına koyayım ? Parayı veren getiren benim. Evde oturup yiyen sensin."diye mırıldandı huysuzca.

"Özür dilerim.."dedi Evrim gözünden bir damla süzülerken.

Okumasına gerek olmayan o dünyayı düşündü. Okuma çünkü ben varım. Çalışmana da gerek yok demişti aylar önce Oğuz. Çünkü o vardı. O varken Evrim sadece evinde açan bir çiçek gibi dolansa yeterdi ...

Çünkü.. Oğuz vardı.

Sanırım kendimi teslim etmenin bedelini, kendinden verdiği her ödünle ödüyordu Evrim.

Soluk beyaz teniyle duşa adımladı. Yaşlı kadının yeşil gözlerinin kendisini gördüğünü ve tek bir aramayla...

Belki de Evrim'i kendini hapsettiği kafesten çıkarabilmenin umudunu yeşertmişti gözleri...