Nadide

Dans

"Birden bire hayatımın tümü oldun, gecelerime gün gibi doğdun."

"Bak.."diye mırıldandı Yiğit oğlanın çimenlere dağılan tutamlarına öpücük kondururken. "Bu rüyaysa..."

"Hıı?"

"Bu rüyadan beni uyandıracak çalar saatin taa amına koyayım."diye fısıldadı Yiğit çakmaklanan elalarıyla.

Evrim kıkırdarken usulca parmaklarını çimlerde gezdirip yumdu gözlerini. Yiğit komikti. Ve Evrim'in hayatta en çok ihtiyaç duyduğu şeyi barındırıyordu bu nedenle. Bunca trajedinin arasında onun için daima yüzünü gülderecek nedenler bulan çakmaklanan elaları sevgiyle her daim alevlenen bir adamdı.

Ve güvende hissettiren varlığı,nefesiyle can bulduruyordu her zerresini.

Arabada geçirdikleri uzun soluklu "ilklerinin" ardından Yiğit biraz utandırmıştı Evrim'i. Hatta o denli utandırmıştı ki oğlan patlıcan rengine çalmaya başlamıştı Yiğit'e her baktığında. İlkin Yiğit bir hödüklük ettiğini düşünmüştü. Hatta hala hazır hissetmediği için kendisine travma yenilettiğini düşünüp biraz da pişmanlık hissetmişti acele ettiği düşüncesiyle.Lakin gölün kenarında gece karanlığında çimlere uzandıklarında bütün o kaygılar son bulmuştu.

Onları yalnızca  kubbeli gök ve uzaklardaki toz zerreleri "çoktan ölmüş" olan yıldızlar görebiliyordu ancak.

"Bazen görüyorum."dedi Yiğit tebessümle."Böyle seni tatlı tatlı,sonra siktiğimin alarmı çalıyor ve işe gidiyordum."

"İşe gitmenden nefret ediyorum."diye mırıldandı Evrim burun çekip yanaklarını Yiğit'in yanaklarına bastırırken. "Her an her saniye benimle olamayacağını bilsem de işte. Yalnızlıklık beni korkutuyor, yalnızlık çağının kalbi kırık çocuklarından biri gibi hissediyorum. Sanki bu çağ yok oluyor sen varken yanımda. Bilirsin, eski dönem filmleri gibi. Her şeyin masum olduğu güzel anlar geri geliyor gibi."

"Benimsin.."diye fısıldadı elaları çakmaklanan kumral hazla. "Kendimi hiç böyle güçlü hissetmedim ben."

"Sen güçlüsün ama."dedi Evrim kendi cılız bileklerine bakınırken. "Sen çok güçlüsün."

"Senin kadar güçlü olamam."diye fısıldadı Yiğit göz kırpıp. "Ayrıca yeteneksizim de. Sen yeteneklisin."

"Niçin kendine yeteneksizsiz dedin şimdi ?"diye mırıldandı Evrim fırtına grilerini çevirirken usulca dudaklarını dişledi.

"Ha..."dedi Yiğit yerden yolduğu papatyaları gösterirken. "Bir taç yapamıyorum."

"Anlamadım ?"

"Ya."dedi Yiğit dudak ısırıp. "Sen şimdi kuzu kuzu yatıyorsun çimlerde,güzelliğini izliyorum ya ben de böyle saatlerdir."

"Hıı?"

"Dedim şu papatyalar bir varoluş amacı göstersin, saçlarına değsin de bir halta benzesinler."diye mırıldandı Yiğit kulaklarına dek kızarırken. "Çirkinler,saçlarına değerse güzelleşirler. Koparıp günah olsun istemedim de. Sevap işte aslında,senin saçına dolanınca güzel olacaklar."

Evrim cılız bir kahkahayla birlikte doğrulurken morluklar içerisindeki yaralı bereli - çoğu zaman kendine bile tiksinç gelen- çarpık cılız bacaklarını çekti kendi karnına. Yiğit'in kızaran yanağına sulu bir öpücük kondururken eciş bücüş birbirine geçirilmiş ve taç yapılmaya çalışılmış papatyaları takınmak üzere eğdi başını.

"Kutsa beni."

"Baba oğul kutsal ruh da yapıyım mı ?"dedi Yiğit alayla. "Krallar da şovalye kutsuyor ya kılıçla vura vura."

"Dalga geçme."diye mırıldandı Evrim utançla allanırken. "Tak hadi başıma."

"Dans edersen benimle."dedi Yiğit omuz silkip çocuk gibi gözlerini süzerken. "Benimle dans et bu ucube tacı kap."

"Yiğiiiiittt."diye gürledi Evrim. "Evde ederiz."

"Hayır."diye mırıldandı Yiğit acıyla. "Seninle evde baş başa olmayı çok seviyorum ama sana evde geçirdiğim her saniye bana kendimi boktan hissettiriyor. Duvarların ve perdelerin arkasında durduğun her saniyeden nefret ediyorum,telafi edemem zaten. Seni duvarın ötesinde dans ederken görmem gerek."

"Hiç ama hiç beceremem."diye fısıldadı Evrim kıkırdarken.

"Ben de emin ol sarhoş bir kutup ayısına benziyorum dans etmeye çalışırken."diye mırıldandı Yiğit oğlanın ince belinden savurup kendine çekerken. "Peki bu kimin sikinde?"

"Benim değil."diye yanıtladı Evrim ellerini Yiğit'in boynuna sarmalarken. "Benim için en güzel günüm ve gecem bugün..."