လူ့အမှိုက်ရဲ့ ရှင်သန်ရန် ကြိုးစားမှုများ : Myanmar Translation (Unicode)

Part - {18}

ဂီဟျွန်ဂျူးက အခုဆိုရင် အရမ်း ပူးပေါင်းပါဝင်လာပေးတယ်ဆိုပေမဲ့... သူမကို ယုံရပါ့မလား မသေချာသေးဘူး။

ဒါပေမဲ့လည်း ဂီဟျွန်ဂျူးမှမဟုတ်ရင် ဘယ်သူ့ကို မေးရမှာလဲ?

***

ကျွန်တော် ပုဂ္ဂလိကအေဂျင်စီတွေကိုလည်း သုံးလို့ မရနိုင်ဘူး။

ကျွန်တော် အဲ့လိုနေရာမျိုးတွေကို မယုံဘူး။ ဘာလို့ဆို အဲ့လိုနေရာတွေက သတင်းအချက်အလက်တွေ ယိုစိမ့်လာတတ်တယ်။ ကျွန်တော် အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဒီကိစ္စအတွက် ကြံဆရပြန်တယ်။

လူသားတွေဆိုတာက သဘာဝကျမနေဘူး။ အစတုန်းကတော့ ကျွန်တော်နဲ့ မကိုက်ညီတဲ့ ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံတွေကြောင့် စိတ်ပျက်ဖူးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဒီလိုနေထိုင်မှုပုံစံကို အသားကျသွားပြီ။ သက်တောင့်သက်သာရှိမှု အဆင့်ကောပေါ့။

အခုဆို ကျွန်တော် တစ်ခါက နေခဲ့ဖူးတဲ့ ဒယ်ဒုံ*က လက်တစ်ဖဝါးစာ အိမ်လေးထက် ဒီစံအိမ်တော်က ပိုရင်းနှီးနေပြီ။
(Note - ရှေ့ဖက်တွေမှာ ကွမ်ဒုံလို့ရေးပြီး ဒီနေရာမှာတော့ ဒယ်ဒုံလို့ ရေးထားတာပါ)

အဖွဲ့ကလူတွေနဲ့ ခွဲထွက်လာပြီး အခန်းပြန်ရောက်ချိန်မှာတော့ ဇိမ်ခံရေချိုးခန်းထဲက ကန်မှာ စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့ ရေစိမ်နေလိုက်တယ်။ ပုံမှန်ဆို ရေကို သွက်သွက်ချိုးပြီး အိပ်ရာဝင်လိုက်ပေမဲ့ ဂီဆောင်းယွန်းနဲ့တွေ့လိုက်ပြီး ညစ်ပတ်တယ်လို့ ခံစားရလို့ ရေနွေးလေးနဲ့ စိမ်ချင်သွားတာ။

"ဒါက ဂီယွန်းဂျယ်ဖြစ်ရခြင်းရဲ့ အကျိုးကျေးဇူးပဲ"

ကျွန်တော် ရယ်မောလိုက်ပြီး bath bombလေး ပစ်ထည့်လိုက်ရင်း တိမ်လွှာရောင် ဖြူဖျော့ဖျော့လေး ပြောင်းသွားတဲ့ ရေတွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ အမြုပ်ထွက်အောင် မွှေလိုက်တယ်။ ဒီရေချိုးကန်က လူနှစ်ယောက်၊ သုံးယောက်လောက်အထိ ဝင်‌လာရင်တောင် ပျော်ပျော်ကြီး ဝင်စိမ်လို့ရလောက်တဲ့အထိ ကြီးတယ်။

ဒီနေထိုင်မှုပုံစံက ကျွန်တော် ဒီကိုယ်ထဲ မရောက်ခင်အထိ မတွေးခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံစံပဲ။ ‌ကျွန်တော် နေခဲ့တဲ့ လက်တစ်ဖဝါးစာအိမ်မှာက ရေချိုးကန်ထားဖို့ အခန်းမရှိဘူး။ ဘေစင်ကိုတောင် မနည်းထားခဲ့ရတာမို့ အများသုံးရေချိုးခန်းတွေမှာပဲ ရေကောင်းကောင်း စိမ်လို့ရတယ်။