MBS2 : Bound to be His Slave

Chapter Ten

JAZLYN'S POV

"Is that--"

"The Mansion. We're back" Pag putol ni Master Calvente sa sasabihin ko. Napakurap lang naman ako dun at muling napatingin dun sa gusaling nakita ko, and it's indeed the Mansion.

Tanaw na namin ang Mansion. Finally... We're finally back.

"Why are you crying?" Nabulalas ni Master Calvente maya maya pa. His confused but his features somewhat reflect his worried expression na pilit nag kukubli sa likod ng pag tataka nya. Marahan lang naman akong napangiti sa kanya then umiling as I dried my tears away. Wiping it off with my palms.

"I'm sorry, Master Calvente. Please don't mind me. I-im just glad that we're really back" Mahinang sabi ko at tiningnan ulit yung Mansion, hindi na binigay ng pansin ang kung ano mang reaction nya but alam kong nakatitig sya sa akin.

"Hmm... It's over" He whispered, hindi malakas iyun but I sure did hear it. At alam kong hindi rin sya sure duon dahil may pag aalinlangan ang pag kakasabi nya nun.

I know it's far from over. But ayaw ko rin munang mag isip kaya hinayaan ko nalang muna dahil ayaw ko pang harapin ang katotohanang iyun. I had enough for today. I need a rest.

Ilang saglit pa kaming nakatayo ni Master Calvente sa open area na iyun, habang sinasalubong ang malamig na simoy na hangin. No one tried to disturb the peaceful silent at parehas lang namin eninjoy ang katahimikan at kapreskohan ng lugar. Hindi ko naman maiwasang mamangha sa paligid dahil may nadaanan kaming mga small islands at subrang ganda talaga dahil mukhang untouched pa silang lahat and very greeny ng paligid. Hindi na ako mag tataka kung pag mamay ari rin ni Master Xyontenier ang mga maliit na Isla na ito.

Medyo nanibago lang talaga ako dahil dito sa Chicago ay madalang nalang ang ganitong mga lugar dahil puro buildings na lahat ng nakatayo. May nga grasses area nga but mga fake naman iyun. I'm just really inlove with the scenery in front of me right now. Tingin mo palang nakakarelax na. Feeling ko tuloy ay ang swerte ko dahil kahit papaano nakakakita ako ng ganitong mga tanawin sa umaga. Parang nawala na yung pag ka uneasiness sa dibdib ko at tuluyan na talagang kumalma ang buong sistema ko.

Nakikisabay din naman ang ganda ng papasikat na araw na unti unti nang sumisilip sa mga likod ng ulap kaya napakaaliwalas ng lugar. Mas nagiging clear din yung tubig ng dagat at nakikita ko na ang mga ibat ibang isda at coral reef sa ilalim nun. The beauty of the place melted my eyes. Kung naandito lang sana ang anak ko malamang ay matutuwa iyun dahil mahilig sya sa mga aquatic mammals.

Dahil sa isiping iyun ay marahan akong napapikit at napahigpit ang hawak ko sa railings na nag sisilbing harang sa amin dito sa taas. Oo nga pala... It's been so long simula ng hindi ko sila nakakamusta at natatawagan. Halos mag iilang buwan na akong walang balita sa anak ko at kay Mama Melissa. Ni wala ako makuhang time to gave them a small call at least.

I miss them so much. Kung pwede ko rin sana ipakita sa kanila ang mga tanawing nakikita ko then it's a little bit better...

"Let's take a picture" Biglang sabi ni Master Calvente after some time. Agad naman akong napamulat duon at ngunot nuong napatingin sa kanya.

"A remembrance. A proof that we survive?" Pag dugtong nya ng may pag aalinlangan pa, after ko syang titigan na parang nag karoon sya ng dalawang ulo. Bahagya lang naman akong natawa duon dahil kahit hindi nya sabihin ay alam kong his words come out wrong at sa isip nya lang iyun sinabi but he still accidentally blurted it out.

"Of course... Maganda ngang remembrance..." Marahang pag sangayun ko sa kanya, saying nothing more para hindi na nya bawiin ang sinabi nya dahil gusto ko rin namang mag karoon ng picture sa lugar na to. By that ay baka masend ko pa ang mga kuhang picture namin kila Mama Melissa.