MBS2 : Bound to be His Slave

Chapter Thirty Five

JAZLYN'S POV

"I'm sorry, Moma. I just thought na, Dada died. Sorry for worrying you po."  Marahang paumanhin sa akin ni Vivory. May dala itong bulaklak na halatang bagong pitas lang.

After kase ng nangyari kani kanina ay nawala talaga ako sa mood at dito nag tunganga sa sala. Kinakausap ako ni Mathew pero hindi ko sya pinapansin. Iniirapan ko lang sya every time.

Well, i can't help it. Akala ko talaga ay kung ano na ang nangyari. Gad, i almost went knots sa pag aalala. Tapos tatawanan lang ako ng damuho nayun. Nakakakulo ng dugo.

I sighed. Muling tiningnan si Vivory na nakatayo sa harap ko. Tila nag papaawa na wag ako magalit dito. Pero hindi naman ako galit sa cute kong anak na to. Sa sira ulong tatay nya lang.

But i really wonder kung saan nya nakuha yung mga bulaklak, they look so fresh. Malamang na pakana na naman ito ni Mathew.

Napailing ako. Ang lalaki talaga na yun ginamit pa ang anak namin sa kagaguhan nya...

"It's ok sweetheart. Come to Moma. Give Moma some hug" Pag lalambing ko sa aking anak. Agad naman itong lumapit at kumalong sa akin.

I hugged her and lay my head on her shoulder. I always miss my baby kahit lagi kaming mag kasama sa totoo lang. I don't know but i still keep on missing her. Probably dahil ang bilis ng panahon and she's growing too fast.

She was after all turning 7 this year. Time surely flies so fast. It made me cry just thinking na dadating ang panahon na aalis na sa puder ko ang baby girl ko na ito.

"I'm sorry, Moma. Wag ka na po umiyak. I love you po" Puna sa akin ng anak ko ng sigurong makitang namumula ang mga mata ko. Namasa rin tuloy ang mga mata nito.

"Oh no, no, sweetie. I'm sorry. I'm not mad at you. Moma have forgiven you already. And i love you too. Always. Kaya tahan na po ang baby ko nayan. Masaya lang si Moma kaya naiiyak sya" Pag papaliwanag ko sa anak ko. Pinahid ang luha sa mata nya.

Ayan. Ang iyakin ko kase. Pati ba naman anak ko eh, pinapaiyak ko pa.  

"I love you, Moma ko" Sabi pa ng anak ko. Natunaw ang puso ko duon kaya naman muli ko syang ikinulong sa bisig ko.

Nanatiling kalong ko si Vivory ng halos ilang minuto. Pero nabulabog ang bonding namin ng may biglang malamyos na musika ang pumailanlang sa buong silid namin.

Sabay kaming patingin ni Vivory sa pintuan ng kusina kung saan nang gagaling yung kanta. Hindi nag tagal ay lumabas duon si Mathew. Holding a bouquet of flowers, and a small plate where i saw a slice of cake. Designed and prepared.

I met his gaze, and my heart pick it's beat. Mathew was smiling genuinely at me. A kind of smile where it says that I'm someone really really special to him. And it melts my heart.

What is he doing to me, really. His always been so weird since. And i guess i like that about him. This man really is something.

Nakita kong dahan dahang nag lakad ito papalapit sa akin with the music on played. Kailan may hindi inalis ang paningin sa akin. And that made me feel butterflies in my stomach.

Vivory on the other hand is just giggling beside me. Halatang kasabwat ito ng ama nya. Hays, talagang mag ama sila sa oras ng kakulitan.

Nailing nalang ako sa nangyayari, but happy nevertheless. Ni hindi nga maalis ang ngiti sa aking labi. I know, i know. At this age of mine, hindi ko pinag kakailang napapakikig parin ako ng isang wirdu na nag ngangalang Mathew Calvente. Ang ama ng anak ko.

Pinanuod ko lang na makalapit sa akin si Mathew. My heart even went wild ng bigla nitong sabayan ang katang naka pailanlang sa hangin. His voice had always been good since.