မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၉၄ ။ ယြဲ႕က်ယ္ဘဝ

[Zawgyi]

ေဆး႐ုံတြင္ သုံးရက္ၾကာၿပီးေနာက္ ရွန႔္ခယ္၏ ခႏၶာကိုယ္သည္ အျပည့္အဝ ေပ်ာက္ကင္းလုနီးပါးပင္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အားကုန္ခမ္းေနျခင္းမွလြဲ တျခားအစိတ္အပိုင္းမ်ားအားလုံး အေတာ္ေလး ျပန္လည္သက္သာေနေခ်ၿပီ။

လုရႈဖန္ ေဆး႐ုံခန္းထဲ ေလွ်ာက္လာခ်ိန္ ရွန႔္ခယ္ ေခါင္းအုံးကို မွီလ်က္ တင္ျပမႈမ်ားထဲ ေခါင္းႏွစ္ေနရင္း ေဘးတြင္ စာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူႏွစ္ေယာက္ ထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ လုရႈဖန္ သူ႕ကိုမ်က္ႏွာေသျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

လူသုံးေယာက္သည္ လုရႈဖန္၏ ဝင္ေရာက္မႈကို သတိထားမိသြားခဲ့ၿပီး တစ္ခ်ိန္တည္းေခါင္းေမာ့လာၾကသည္။ စာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူႏွစ္ေယာက္က တစ္ခ်က္မွ်သာ ၾကည့္ၿပီး ရွန႔္ခယ္ဆီ အၾကည့္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ရွန႔္ခယ္ အင္မတန္သဘာဝက်စြာျဖင့္ လုရႈဖန္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းလွမ္းၾကည့္ၿပီး တိတ္တဆိတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။

လုရႈဖန္ သုံးေယာက္ကိုၾကည့္ရင္း ထူးဆန္းေသာခံစားခ်က္ သူ႕ႏွလုံးသားထဲတြင္ ေပါက္ဖြားလာခဲ့သည္။ ဤစာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူႏွစ္ေယာက္သည္ ေဆး႐ုံခန္းထဲ သူ႕ခြင့္ျပဳခ်က္ႏွင့္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး သူတို႔ႏွင့္အရင္ဆက္ဆံမႈမ်ားသည္ ထူးထူးျခားျခားမရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ျငား သူတို႔ ရွန႔္ခယ္ႏွင့္တူတူရွိခ်ိန္ ႏွစ္စု၏ကြဲျပားမႈသည္ သိသာလွသည္။

စာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူမ်ား၏ အမူအရာမ်ားသည္ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္ အသက္ဝင္မႈမရွိသည္မွာ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ကမာၻထဲနစ္ေမ်ာေနတတ္သည့္ ေအာ္တစ္ဇင္ကေလးမ်ားကဲ့သို႔ အသက္မပါၾကေပ။ သို႔ေသာ္လည္း ရွန႔္ခယ္သည္ သူတို႔ႏွင့္ လုံးဝျခားနား၏။ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အမူအရာမ်ားမ်ားစားစားမျပခ်ိန္ မ်က္ဝန္းမ်ားကေတာ့ ၾကည္လင္ေနသည္မွာ အဆုံးမရွိ ေခ်ာက္နက္ႀကီးႏွင့္ သူျမင္သမွ်အား သေဘာေပါက္နားလည္နိုင္စြမ္းကို ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္အတိုင္းပင္။

သူ႕ယခင္ကယုံၾကည္မႈမ်ားသည္ အနည္းငယ္အေျခအျမစ္မရွိ စြဲလမ္းမႈဟု ခပ္ေရးေရး သေဘာေပါက္နားလည္ခဲ့သည္။ စာခ်ဳပ္ထိန္းသိမ္းသူအားလုံးသည္ အတူတူဟု ေတြးမိခဲ့သည္။ တကယ္တမ္းက် ရွန႔္ခယ္သည္ သူတို႔ထက္ ေခါင္းေရာပခုံးမ်ားပါ ျမင့္တက္ေနေလသည္။