မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၄၁ ။ ဘရူနိုဘဝ

Arc 4 - Let me protect you VII
[Zawgyi]

"ငါပန္းသီးမစားခ်င္ဘူး။ ငါပန္ဒါစားမွာ'' ဖုန္းကြၽမ္ကေဆး႐ုံကုတင္မွာ ဖူးေယာင္ေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔လဲေနၿပီး ႐ွန္႔ခယ္ကိုဂ်စ္တိုက္ေနတယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ေ႐ွ႕မွာဆို သူကအျခားလူလိုပဲ။

ပန္းသီးႏြာေနတဲ့႐ွန္႔ခယ္ကေခါင္းညိမ့္ၿပီး ''အိုေက ခဏေနရင္ပန္ဒါသြားဝယ္ေပးမယ္'' ဖုန္းက်ြမ္လိုခ်င္တဲ့ပန္ဒါဆိုတာ ႏို႔ေခ်ာကလက္ျဖစ္၏။ ဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိရင္ သူတစ္ခါထဲႏွစ္ထုပ္ေလာက္စားတတ္တယ္။

ဖုန္းကြၽမ္ေက်နပ္သြားၿပီး ပန္းသီးတစ္စိတ္ကိုယူဝါးလိုက္ေတာ့တယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ ၊ ဖုန္းကြၽမ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သနားမိသလိုရယ္လည္းရယ္ခ်င္မိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူအိတ္ကဖုန္းကိုထုတ္ၿပီး ဖုန္းကြၽမ္ကိုခ်ိန္လိုက္တယ္။

"ဘာလုပ္တာလဲ''

"အမွတ္တရေလ'' ေျပာေျပာဆိုဆုိနဲ႔႐ွန္႔ခယ္ကင္မရာကုိႏွပ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ဖုန္းကြၽမ္ကမ်က္ႏွာကိုကာၿပီး''မလုပ္နဲ႔ဆို''

"ဘာေၾကာက္ေနတာလဲ အမာရြတ္ဆိုတာေယာက်္ားေတြအတြက္အမွတ္တံဆိပ္ကြ။မ်ားမ်ား႐ွိေလဂုဏ္႐ွိေလပဲ'' ႐ွန္႔ခယ္ ယုတ္မာစြာရယ္ရင္းေျပာလိုက္တယ္။

"ဒါေပါ့ဟုတ္တာေပါ့။ မ်က္ခြက္ႀကီးစုတ္ျပတ္သတ္ေအာင္အထုေထာင္းခံရတာ အရမ္းဂုဏ္ယူစရာေကာင္းတာေပါ့။'' ဖုန္းကြၽမ္မ်က္ႏွာကိုအုပ္ၿပီး ေသေသ႐ွင္႐ွင္ကာကြယ္ေတာ့တယ္။

"လိမ္မာစမ္းပါ။ လက္ဖယ္လိုက္။ ငါ့ကိုဓာတ္ပံုေပး႐ိုက္။ငါမင္းကိုတစ္ခါနမ္းမယ္''

ဖုန္းကြၽမ္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားထဲခိုးၾကည့္လိုက္တယ္။''တကယ္လား''

အမ္?သူတကယ္ပဲအနမ္းလိုခ်င္ေနတာလား?

"အင္း''

"ေကာင္းၿပီေလ'' ဖုန္းကြၽမ္မဖယ္ခ်င္ဖယ္ခ်င္နဲ႔ ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီး ေအးေဆးတည္ညိမ္စြာနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္။'' မင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္မယ္ဆိုရင္ မ်ားမ်ား႐ိုက္။ တစ္ပံု႐ိုက္တစ္ခါနမ္းရမယ္''

႐ွန္႔ခယ္ရယ္မိေတာ့တယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ကင္မရာကိုေျမႇာက္ၿပီးႏွစ္ေယာက္အတူ ကပ္ထိုင္လိုက္တယ္။ ႐ွန္႔ခယ္ရဲ႕ဆံႏြယ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြက ဖုန္းကြၽမ္ပါးျပင္ကို႐ွပ္တိုက္သြားၿပီးယားယံမႈကိုၾကံရစ္ေစတယ္။ လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ဖုန္းကြၽမ္မ်က္လံုးေတြကႏူးညံ့ျခင္းအျပည့္နဲ႔။