မီးတောက်ကြားကပန်းတစ်ပွင့် [မြန်မာဘာသာပြန်]

အပိုင္း ၄၄ ။ ဘရူနိုဘဝ

Arc -4: Let me protect you (X) End!
[Zawgyi]
"ေျပာစမ္း ေငြေတြဘယ္မလဲ'' ကတံုးနဲ႔လူကသူ႔နံေဘးခံုက႐ွန္႔ခယ္ကိုေမးလိုက္၏။

"ခင္မ်ားဘယ္ေတာ့က်ဴပ္မိဘေတြကိုလႊတ္ေပးမွာလဲ''

"ေငြေတြမရရင္ မျပန္မလႊတ္ႏိုင္ဘူး''

႐ွန္႔ခယ္အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားေလ၏။ ''ဂ်ံဳစိမ္းခင္းလယ္ကြက္''

သူေလ်ွာက္ေျပာေနျခင္းေတာ့မဟုတ္ ဒီေနရာကတစ္ခ်ိန္ကတာဘီမူရဲ႕အေျခစိုက္ေနရာႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ လူယံုေတြကလြဲရင္ဒီေနရာကိုေတာ္႐ုံအဖြဲ႔ဝင္ေတြမသိၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ကတံုးနဲ႔လူကေတာ့ ၾကားတာနဲ႔မ်က္လံုးအေရာင္ေတြခ်က္ခ်င္းလက္လာေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္က႐ိုးဝမ္ကလည္း တပ္ဖြဲ႔ကို ဂ်ံဳစိမ္းခင္းလယ္ကြက္ဆီသြားဖို႔ခ်က္ခ်င္းအမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။

ဂ်ံဴစိမ္းခင္းဟာသူတို႔နဲ႔မိုင္၁၀၀၀ေလာက္ေဝးတာမို႔ မနားဘဲေမာင္းေတာင္မနက္ျဖန္မွေရာက္ႏိုင္မယ္၊ အၾကမ္းဖက္သမားကလည္းအဲ့ေလာက္အားမ႐ွိတာမို႔ ည၁၁နာရီမွာပဲ မိုတယ္တစ္ခုမွာရပ္လိုက္ေတာ့တယ္။

"ဒီမိုတယ္ကလူေတြကိုပါဆြဲမထည့္ခ်င္မင္းႏႈတ္ပိတ္ေနတာေကာင္းမယ္''ကတံုးနဲ႔လူက သူ႔ကိုအေစာင့္တစ္ေယာက္နဲ႔ထားခဲ့ၿပီးသတိေပးသြားေလရဲ႕။

"ဘ႐ူႏို ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ''ဖရယ္လင္မယားဟာသူ႔ကိုအျပစ္တင္ခ်င္ပံုတစ္စံုတစ္ရာမ႐ွိ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႔စိုးရိမ္မႈေတြသာျပည့္ႏွက္ေနေလတယ္။

"စိတ္မပူပါနဲ႔''႐ွန္႔ခယ္အခိုင္အမာဆိုရင္းသူတု႔ိကိုႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။''ကြၽန္ေတာ္အေဖတို႔ေမတို႔ကိုဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး''

အေဝးတစ္ေနရာကဖုန္းကြၽမ္ကေတာ့ မိသားစုေတြ ့ဆံုပြဲၿပီးတာနဲ႔ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ၿပီးကြန္ပ်ဴတာကိုဖြင့္ကာ႐ွန္႔ခယ္နဲ႔ဆက္သြယ္ဖို႔လုပ္ေန၏။အခ်ိန္ကြာျခားမႈေၾကာင့္ဟိုဖက္မွာ ညနက္ေနၿပီးဆိုေတာ့သူမေခၚဘဲေနမလို႔လုပ္ေပမယ့္ စိတ္ဆႏၵကိုေအာင့္အီးမထားႏိုင္တာနဲ႔ဗီဒီယိုေကာေခၚလိုက္တယ္။ဒါေပမယ့္အခ်ိန္အၾကာႀကီးျမည္ေနတဲ့တိုင္ေအာင္ ဘယ္သူမွကိုင္မယ့္လူမ႐ွိေပ။ဖုန္းကြၽမ္ဇြဲမေလ်ွာ့ဘဲဆက္ေခၚၿပီး တစ္ဖက္ကလည္းUKရဲ႕သတင္းေတြကုိၾကည့္ေနတယ္။ ႐ုတ္တရက္ထိပ္စီးေခါင္းစဥ္ႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔မ်က္လံုးေတြျပဴ းက်ယ္သြားတယ္။ Mr.Bruin ကုမၸဏီအၾကမ္းဖက္ဝင္ေရာက္စီးနင္းခံရၿပီး လက္႐ွိမွာဓားစာခံသံုးဦး အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားလက္ထဲ၌႐ွိေန ဆိုတဲ့သတင္းကုိျမင္ျမင္ခ်င္း ဖုန္းကြၽမ္ေတြးမိတာ ႐ွန္႔ခယ္နဲ႔ဖရယ္လင္မယားပဲ။