CHAPTER 79: The Most Romantic

417 30 11
                                    

Carl drove for hours to escape the suffocating pollution, ear banging noise and blinding light of the city to do star gazing date at Big Handy's Ground in Tanay Rizal with Kara. He just brought five basic things, tent, blanket, sleeping bags, food and guitar. No fancy things like flowers and chocolates. This day marks their one hundredth day of being a couple. He rented the whole campground for them to enjoy it privately. As night approached, the blue haze of day lifted to reveal the stars.

It was a solitary confinement camp site which offers a three hundred sixty view of the sky. Wherein you will get lost in the sea of glittering stars and visible constellations above you.

"Sure ka ba na...okay lang na nag-absent tayo pareho?"

Doon pa lang napatanong si Kara nang marating na nila ang lugar. Ni wala sa plano niya ang lumiban sa trabaho nang araw na iyon. Nabigla na lang siya nang katukin at sunduin siya ni Carl.
Nakapambahay lang ito at mukhang kakaligo kagaya niya. Kung hipnotismo ba ang tawag doon, marahil may kakayahan nga ang binata na gawin iyon. Hindi na siya nakapagbihis pa nang hilain siya nito at dalhin sa parking lot. Nang tanungin niya ito kung saan ba sila pupunta, panay ngiti lang ang itinutugon nito.

"Uy! Ano na? Napipi ka na ba? Hindi ka ba talaga magsasali-"

"A day without two residents won't hurt Emergency Department. Did you forget that you're boyfriend is the future medical director of AMC? Kahit one week pa tayo mag-absent, okay lang."

Kindat at putol ni Carl sa kanya habang nilalatag ang kumot sa damuhan. Wala din sa isip niya ang gawin ang bagay na ito. It was just a random thought in the morning. Napatawag na lang siya bigla sa may-ari para ipa-reserve ang buong lugar. Ilang araw niyang pinag-isipan ang dapat gawin sa ika-isandaang araw nila ni Kara. He even plan a romantic yacht date with extravagant and colorful fireworks, but he ended up doing the simplest thing he had on mind.

"Care to lie down?" Carl said as he lay on his back unto the blanket, patting his arm to convey that he wanted Kara on his arm.

She smiled and quickly laid her head on Carl's arm. The stars in the sky were so beautiful but her eyes were focused on him. She wondered why he brought her on a date, they had just finished celebrating their monthsary.

"I brought you here for stargazing Kara, so stop staring at me." He laughed and turned to her.

"And can you please smell the breeze of fresh air, rather than smelling my armpit." Tumawa uli si Carl nang mahuli nito ang dalaga na inaamoy ang kili-kili niya.

Nakagawian na niyang gawin iyon sa tuwing masasandal siya sa braso ni Carl. It smells good even if he sweats. Hindi niya alam kung bakit adik na adik siya sa amoy ng binata. Hindi lang siya masarap titigan, masarap din siyang amuyin.

"Hindi kaya!" Tanggi nito sabay higa ng diretso para makita ang ningning at kislap ng bituin sa kalangitan. Nakahiga pa rin ito sa braso ng binata habang sabay nilang pinagmamasdan ang liwanag na nanggagaling mula sa mga butuin.

"Katatapos lang ng monthsary natin, anong naisip mo at-"

"Hindi ba pwedeng araw-araw monthsary natin?" Mabilisan siyang nilingon ni Carl pero ibinalik din ang tingin sa kawalan sabay hinga ng malalim at pumikit.

Ginaya siya ni Kara, huminga ito ng malalim saka nilanghap ang sariwang hangin. Bihira siyang makaranas ng ganoon lalo na at matagal-tagal na siyang hindi nakakapagbakasyon.

Kara opened her eyes hearing Carl singing David Pomeranz Got To Believe in Magic as he glanced her and caressed her face. She was amazed how his voice sound so soothing without the accompaniment of any musical instruments. Acappella is not for everyone, but it is for Carl. The only background he has was the soft whisper of air, but like the song says, it was magical. His voice, the way he looked and caressed her under the million stars above them.

MY WHITE COAT DIARIESWhere stories live. Discover now