ငယ်ချစ်ပုံ​ပြင် - 竹木狼马 [Myanmar Translation ]

အခန်း (၃)

"အာ? ဘာ ပိုးကောင်ကိုစားတာလဲ?" ဖုခွင်းက စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားပြီး ဖုရိကျယ်ရဲ့ ဒီမေးခွန်းကို အချိန် အတန်ကြာအောင် မဖြေနိင်ဘဲဖြစ်နေသည်။

"ပိုးကောင်ကို ကောက်စားလိုက်တာလား" ဖုရိကျယ်က အသံတိုးတိုးနှင့် ပြောလာပြန်သည်။

သူ့၏အသံသည် နဂိုကတည်းက အအေးမိနေတာကြောင့် နှာသံနည်းနည်းပေါက်နေပြီး ဒီလို နားနားကပ်ပြီး တီးတိုးတီးတိုးပြောနေ၍ သူ့နားရွက်ကို ဆံပင်နှင့် ပွတ်လိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ဖုခွင်းကိုယ်တစ်ခြမ်းလုံး ယားကျိကျိဖြစ်သွားကာ မပျော်မရွင်ဖြစ်သွားသည်။

အ​တော်​ကြာ​အောင် သူရယ်လိုက်ပြီး ရယ်လိုက်တာကြောင့် အိပ်ချင်စိတ်တွေတောင်ပျောက်သွားသောအခါမှ ဒီပိုးကောင်ကောက်စားတဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သူသတိရသွားပြီး သူ ရိကျယ်ဘက်ကို ဆက်ခနဲ့လှည့်ကာ " အဲဒါက ကျိုင်းကောင်၊ ငါမစားပါဘူး၊ ကျိုင်းကောင်ကလာနေတာ၊ စွန်းဝေက အရင်ဘဝတုန်းကတည်းက ဆာလောင်နေသလို အကောင်ကို ယူပြီးစားလိုက်တာ"

"စားကောင်းလား?" ဖုရိကျယ်က တံတွေးမြိုချလိုက်သည်။

"ဘယ်လိုလုပ် အရသာရှိမှာလဲ? ငါက ခြေထောက်တစ်ချောင်းပဲ စားလိုက်တာလေ" ဖုခွင်းက စဉ်းစားကြည့်လိုက်ကာ " မစားခင် မီးခြစ်နဲ့နည်းနည်း အပူပေးလိုက်သေးတယ်၊ စွန်းဝေကတော့ အစိမ်းပဲစားလိုက်တာ....ဟေ့ရိကျယ်၊မင်းကိုအခုထိမမေးရသေးဘူး၊မင်းဘာလို့ ဖက်ထုပ်အစိမ်းကို စားတာလဲ?"

ဖုရိကျယ်က တစ်ခွန်းမှ ပြန်မပြောချေ။

"မင်းဘာလို့ စကားပြောရတာကို ဒီလောက်မကြိုက်ရတာတုန်း" ဖုခွင်းက မေးလိုက်သည်။

ဖုရိကျယ်က အခုထိတုတ်တုတ်မှမလှုပ်၊ ပါးစပ်ကိုသေချာပိတ်ထားကာ အိပ်ဖို့ရန်သာ ပြင်ဆင်နေသည်။

အိပ်ပျော်တော့မည်ဆဲဆဲတွင် ဖုရိကျယ်က စောင်ကိုကိုင်၍ ရုတ်တရပ်ကြီး ထထိုင်လိုက်သည်။

"ဘာဖြစ်တာလဲ?" ဖုခွင်းလည်း လန့်ပြီး ထထိုင်လိုက်သည်။

"လေလည်ချင်တယ်" ဖုရိကျယ်က အသံတိုးတိုးနှင့် ပြန်ဖြေလာသည်။