• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 4

'Edited'

P.O.V Niall

Met een klap staat de lift weer stil. Gelukkig mankeer ik niks. Ik schrik als ik Y/N levenloos op de grond zie liggen. Ik kijk naar haar hoofd en zie bloed op haar voorhoofd. Snel doe ik me vest uit en bind het om haar hoofd heen om het bloedden te stoppen. 'Y/N? Y/N word wakker!' ik schud haar langzaam heen en weer, hopend dat ze een teken van leven geeft. Mompelend zegt ze iets wat ik niet verstaan kan. Vast en zeker iets in het Nederlands. Ze opent haar ogen half. 'Y/N, blijf wakker. Ik ga hulp zoeken.' zeg ik een beetje in paniek. Ik pak me telefoon en bel Louis terwijl ik naar haar blijf kijken.

'Louis, met Niall. We hebben je hulp dringend nodig!' 'De lift viel naar beneden en stond met een klap weer stil.' leg ik uit. 'Ik mankeer niks, maar Y/N wel, het meisje die hier ook in de lift zit. Ze stootte haar hoofd en haar hoofd is aan het bloeden. Ze was ook bewusteloos geraakt.' 'Snel alsjeblieft. Ik maak me echt zorgen om Y/N's omstandigheden.' en ik hang op.

'Niall? Wat gaat er nu gebeuren?' vraagt ze stilletjes. 'Louis gaat zo snel mogelijk hulp halen.' leg ik weer uit. Ik hoor haar ademhaling heel snel gaan. Shit, ze gaat weer hyperventileren! 'Rustig ademen, Y/N. Shush.' probeer ik haar te kalmeren. Met me duim maak ik cirkeltjes op haar rug, waar ze blijkbaar rustig van wordt. Gelukkig is het bloeden al wel gestopt. Voorzichtig leg ik haar hoofd op me borstkas. 'Luister naar mijn ademhaling. Dan word je vanzelf rustig.' Ze doet wat ik zeg en haar ogen vallen weer half dicht. Een paar minuten later slaapt ze tegen me aan. Nog steeds wrijf ik met me hand over haar rug heen. 'Wat is ze toch schattig.' zeg ik in mezelf. De lift begint weer raar te bewegen en stevig houd ik Y/N vast in me armen.

Verrassend genoeg gaat de lift langzaam naar beneden en langzamerhand hoor ik stemmen. Ik maak Y/N wakker en ze gaat weer normaal zitten.
'Niall, ben je daar?' schreeuwt een bekende stem. 'Louis!' schreeuw ik terug. 'We gaan jullie eruit halen, hou vol!' hoor ik Liam dit keer.
Ik kijk naar Y/N en zie dat ze een beetje moeilijk ademt. Verdomme, ze heeft echt dringend hulp nodig. 'Hoelaat is het?' Ik haal me schouders op en pak haar telefoon aangezien die van mij nu leeg is. Ik probeer de telefoon aan te zetten, maar het lukt niet. 'Ik denk dat je telefoon leeg is, op kapot.' antwoord ik.

P.O.V Y/N

'Verdomme.' vloek ik zacht in het Nederlands.
Hij weet gelukkig toch niet wat het betekend. Niall zijn vest haal ik voorzichtig van me hoofd af. Een pijnscheut schiet door me hoofd heen als ik me hoofd aanraak. 'Je hebt toch ook nog je eigen telefoon?' vraag ik aan Niall. 'Ja, maar die is helaas leeg.' antwoord hij. Mijn maag begint te knorren.
'Heb je honger?' vraagt Niall. Ik schud me hoofd, maar hij propt een stukje chocola in me mond. Ik glimlach naar hem. 'Had je nog wat overgehouden?' Hij knikt. 'Dankje. ' zeg ik. Niet snel daarna krijg ik super erge hoofdpijn. Ik doe me ogen dicht en wacht totdat de pijn wegtrekt.

Even later zie ik Niall in een hoekje zitten met zijn knieën opgetrokken. Zijn hoofd leunt erop en hij staart voor zich uit. Shit, nu is hij in paniek. Hij hielp mij, dus nu ga ik hem helpen. Ik ga voor hem zitten, wat nog net past, en maak contact met zijn blauwe ogen.

'Niall, doe je ogen dicht en denk aan een fijne plek. Ontspan je lichaam en denk alleen aan die fijne plek. Als je weer beter voelt, open dan je ogen.' leg ik uit. Hij luistert en doet zijn ogen dicht. Even later gaat zijn ademhaling weer normaal en opent hij zijn ogen. Ik glimlach. 'Gaat het weer?' Niall trekt me onverwachts in een knuffel. Nog steeds in schok, knuffel ik hem terug. 'Dankje.' fluistert hij in me oor. 'Je hoeft me niet te bedanken.' grinnik ik. Als ik hem wil loslaten, houdt hij me stevig vast. Niall maakt cirkeltjes op me rug met zin duim als ik sneller begin te ademen. De lift begint weer te bewegen en ik schrik me kapot. Niall houdt me nog steviger vast als ik om me heen wil kijken. 'Rustig maar, Y/N. Ze gaan ons snel hier uit halen. Nog heen even.' kalmeert hij me.
Ik ontspan me lichaam weer. Een paar minuten later laat hij me los. Ik ga naast hem zitten en Niall trekt me zachtjes tegen zich aan. Uit het niets, hoor ik redelijk hard gegil. Het was namelijk weer stil geworden. Van dat gegil, krijg ik alleen maar meer hoofdpijn van.
De lichten schieten aan en fel licht bereikt me ogen.

Niall houd me tegen voordat ik probeer om te gaan staan. 'Niet doen, straks val je nog om.' Ik zucht en luister maar. De lift deuren schieten open en felle lichten dringen de lift binnen. Een paar onbekende mensen stormen op ons af. 'Niall!' roept een stem. Het is Louis, dat herken ik gelijk. Ergens in de achtergrond, hoor ik ook een sirene.
Op dit moment word het me allemaal een beetje te veel. Niall tilt me op en legt me op een brancard. Ik voel dat ik in een auto wordt geladen. Ik kijk naast me en zie Niall staan met een paar schrammetjes op zijn gezicht. Zwarte vlekken verschijnen weer voor me ogen en ik raak buiten westen.

- Vier dagen later in het ziekenhuis. -

Langzaam open ik me ogen. Ik neem de omgeving in en zie dat ik in een kamer lig met witte muren. Barstende hoofdpijn dringt me zenuwstelsel binnen. Naast me zie ik iemand te slapen op een stoel. 'Niall?' zeg ik schor. Me keel voelt droog aan. Maar blijkbaar zei ik het hard genoeg want Niall schiet overeind. 'Y/N, je bent eindelijk wakker! Wacht, ik haal een dokter.' Niall drukt op een of ander knopje waardoor er een dokter komt.
Wacht, wat bedoelt Niall met 'eindelijk'? Ben ik zó lang weg geweest? Ik voel mezelf weer een beetje weg dompelen. Niall geeft me een glaasje water. Ik neem het aan van hem en drink het op. Dat voelt veel beter. Nadat de dokter me allemaal vragen heeft gesteld, schijnt hij in me ogen met een lampje. Verdorie, doe eens rustig ermee. Ik weet dat dit een controle is, maar dat betekend niet dat het prettig is om een lampje in me ogen te krijgen na vier dagen weggeweest te zijn.

P.O.V Niall

Ik blijf Y/N aankijken. Ik ben zó blij dat ze wakker is geworden. Elke dag ben ik bij haar gebleven. Wanneer de dokter Y/N controleert, slaakt ze een kleine zucht. Aan haar gezicht te zien raakt ze een beetje geïrriteerd. Hm, de dokter zit ook een beetje aan haar en ik weet dat ze dat niet fijn vindt. Dat had ze me verteld in de lift.
Haar lichaam is gelukkig niet meer zo ontspannen. Ik glimlach lief naar haar. De wond op haar hoofd is dicht en begint langzaam met helen. Ik weet alleen niet zeker of ze er een litteken van overhoudt of niet. Me stem kalmeert haar want ze ontspant haar lichaam weer. Na een aantal vragen, verlaat de dokter de kamer na ongeveer een halfuurtje. Ik kijk in haar mooie, blauwe ogen. Ik loop dichter naar haar toe en trek haar voorzichtig in een knuffel. Haar glimlach voel ik in me nek en even later laat ik haar weer los. Natuurlijk ken ik Y/N nog niet zo heel lang, maar het voelt alsof ik haar al een paar jaar ken.

'Niall, hoelang heb ik eigenlijk geslapen?' vraagt ze. 'Ongeveer vier dagen.' antwoord ik. 'Oh my God, zo lang?' ik grinnik om haar gezichtsuitdrukking. 'Wat is er?' grinnikt ze terug. 'Je gezicht.' lach ik nu. Nu lacht Y/N ook. 'Je lach is zó aanstekelijk.' 'Haha, verdomme me hoofd doet pijn als ik lach.' lacht ze. Een zuster stormt onze kamer binnen. 'Gaat alles wel goed hier?' 'Natuurlijk, mevrouw.' zegt ze onschuldig. Ik probeer me lach in te houden, wat nogal lastig gaat. 'Hm, oké dan. Zou het iets stiller mogen?' de zuster blijkt ons niet te geloven, wat ook wel logisch is. We knikken allebij. De zuster verlaat de kamer en we barstten in lachen uit. Je had haar gezicht moeten zien, joh! We proberen te stoppen met lachen en een paar minuten later lukt het. Dezelfde zuster komt onze kamer weer in lopen met een dienblad met eten.

'Als de controles goed zijn, mag je zo dadelijk het ziekenhuis verlaten.' 'Dat is mooi.' zegt Y/N blij. De zuster geeft haar het dienblad en verlaat de kamer voor de tweede keer. Aarzelend kijkt ze naar het eten en neemt kleine hapjes van de soep. 'Niet lekker?' vraag ik. Ze schudt haar hoofd. Volgens mij begint ze half te kokhalzen, en ik overdrijf niet. Gauw slikt ze het door. Ze schuift het dienblad opzij. 'Hartstikke aardig dat ze me zo goed verzorgen hier, maar dit is niet te eten.' Ik neem een hapje van de soep en geef haar gelijk.