• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 11

P.O.V Y/N

'Er is vanuit Nederland zojuist een aanslag gepleegd door een jonge vrouw genaamd Brittany Swan. Ze heeft met een mes een schoolleerling neergestoken. Op dit moment loopt ze nog op vrije voet. De politie denkt dat ze gevlucht is naar het buitenland. Medeleerlingen zeiden dat Brittany iets hoorde zeggen over 'wraak'. We houden u op de hoogte.'

Starend kijk ik naar de telefoon. Alle emoties gaan door me heen. Ik word nu zo ongelooflijk kwaad op die meid. Helemaal klaar ben ik met dat kind. Ik geef Harry zijn telefoon terug. Van woede begin ik in de dekens te knijpen. Zayn ziet het blijkbaar, want hij houdt me stevig vast. Ik staar emotieloos naar voren. De jongens kijken me aan en houden me in de gaten. 'Jongens, ik doe echt fucking hard me best om me in te houden.' Probeer ik zo rustig mogelijk te zeggen. Ik moet me inhouden. Het moet gewoon! Niall kijkt me aan met zijn ogen gevuld met bezorgdheid.

'Zayn, ik ben alweer rustig. Laat me maar los.' Hij twijfelt. 'Let op haar hartslag. Luister naar haar hartslag.' Zegt Niall. Gelukkig laat Zayn me even later los. 'Thanks.' zeg ik tegen de jongens. 'GROUPHUG!' roept Louis. But of course. Vijf lichamen vallen me aan. Normaal gesproken zou ik zeggen dat ze me los moeten laten, maar nu vind ik het wel fijn. Een tijdje later laten ze me los.
'Je snapt nu wel dat we je niet meer alleen laten, hé?' Zegt Liam. Voordat ik kan tegenspreken rent een personeelslid de kamer in. 'Jongens, jullie moeten nu als de donder hier weg gaan. Een of andere Brittany bedreigd het hotel!' Ik ben woest. Met mij fucken vind ik nog best, maar de jongens fucken niet, want hun hebben hier niks mee te maken.

Als idioten rennen we naar beneden richting de nooduitgang. Eenmaal buiten stop ik. 'Jongens, gaan jullie maar alvast. Ik kom er zo aan. Jullie moeten zorgen dat je veilig bent.' Damn, het lijkt bijna alsof ik in een of andere film speel. 'Ik ga met je mee.' Zegt Paul. 'Nee, Paul. Zorg jij er maar voor dat de jongens veilig zijn. Ik moet en zal dit alleen doen.' Zeg ik tegen hem. Snel ren ik weg van ze. Als ik zeker weet dat ze me niet horen, begin ik te schreeuwen.

'Brittany, waar ben je?!' Ik hoor voetstappen van achter komen.
Ik draai me om, en zie een grijns op haar gezicht. Ze ziet er nog erger uit dan eerst. Teveel make-up, te strakke kleren en hair extensions. Een barbiepop dus.

'Wat moet je van me, Brittany?' 'Nou nou, niet zo boos. Ik heb toch nog niks verkeerds gedaan?' Zegt ze. Alleen haar stem al, gewoon niet fijn om aan te horen. 'Verdomme, vanaf dag één dat je me pest is me leven al verkloot.' Zeg ik vol met woede. Nog nooit ben ik zo zelfverzekerd geweest van me acties, maar ik ben er nu gewoon klaar mee. 'Oh, weet je nog die vliegtuigcrash?' Begint ze. Ik knik verdacht. 'héél misschien heb ik daaraan meegewerkt.' grijnst ze. Ik snap haar echt niet. Dat ze dit leuk vindt. Volgens mij zijn er een paar draadjes in haar kop kapot ofzo.

Op het moment dat ik haar wil aanvallen, word ik gelijk vanachter vastgepakt. Ik kijk over me schouder heen en zie dat het niet iemand van de jongens is of team. 'Wauw, je kan ook nooit iets alleen he? Altijd die schijt gasten van je moet je helpen. Altijd als ik je zie ben je met die gast. Ik weet niet wat er allemaal omgaat in dat barbie wereldje van jou, maar beter laat je er iemand naar kijken. Alsof dat überhaupt nut heeft.' snauw ik. Ik geef een knietje naar achteren en hij laat me los.

Hij zakt ineen van de pijn. Moet hij maar van me afblijven. Ik draai me om richting Brittany's kant en sprint op haar af. Eerst kijkt ze geschokt, maar ze hersteld zich snel. Ik maak een vuist van me handen en sla in haar gezicht en trap tegen haar schenen. Wauw, wat voelde dát goed. Zolang ze maar iets breekt of pijn heeft, vind ik het goed. Ze geeft me een keiharde stomp in me maag. En ze schopt hard waardoor ik omval. 'Nu al moe, dikkertje? Je bent echt waardeloos!' schreeuwt ze. Ik sta al gauw weer op. Ik pak al me kracht en geef haar een laatste stoot met me vuist in haar gezicht. Voordat ik haar nog een mep wou geven, hoor ik me naam. 'Y/N!' gelijk draai ik me om. De jongens, Paul en nog een paar agenten komen mijn kant opgerend. Ik voel Niall's armen om me heen. 'We waren zo bezorgd om je.' 'Niall, laat me alsjeblieft niet los. De neiging is zó ongelooflijk groot, ook al is het verdomme een steen!' zeg ik overstuur.
'Ssht, ik laat je niet los.' fluistert hij in me oor.
De agenten hebben inmiddels Brittany en die ene gast meegenomen. Ik laat Niall half los en zie de jongens naar me kijken. 'Kom, volgens mij heb je wel een knuffel nodig.' zegt Liam. Hij loopt naar me toe en geeft me een knuffel. Ik voel zijn warmte. Ik neem zijn warmte in me op aangezien het frisjes buiten is. Ook de anderen geven me een knuffel. 'Kom, we moeten even kijken als alles oké met je is.' zegt Harry als ze me los hebben gelaten. Niall slaat een arm om me middel heen. De jongens lopen naast me en Paul zit te bellen. We lopen richting het hotel waar helaas allemaal paparazzi en fans staan. Ik zie net nog dat Brittany de politieauto ingeduwd word. Maar als we elkaar zien roept ze: 'Y/N je bent zó zielig. Niemand mist je!' Dit was de druppel. Dan mag ik al wat rustiger geworden zijn, maar dan hoef ik dit niet te pikken. De mensen en fans kijken met grote ogen naar me, waarschijnlijk omdat ze een reactie van me terug verwachten. Dit is niet een top idee, maar het móét eruit. 'Alsof ik dat zelf niet weet! Je hebt me dat de laatste VIJF jaar al duidelijk gemaakt! Weetje wel niet hoe ik me voelde? Om op school en thuis mishandeld te worden? Met plezier wou ik mezelf al van de brug afduwen dankzij jou en jouw rot meelopers. Je hebt me zó erg gemarteld dat ik mezelf ging martelen omdat ik uiteindelijk dacht dat het waar was. Ik kan mijn gevoelens niet eens beschrijven. Ik kan niet eens normaal over straat lopen zonder onzeker te voelen over wat mensen van me denken! Me ouders sloegen me al élke dag in elkaar en alsof dat al niet genoeg was kwam jij aankakken. Weetje wat? Screw you. Ik ben jou spuugzat. Ook al word je overreden door een bus! Want dankzij jou staan me armen vol met littekens die ik zelf veroorzaakte omdat ik dacht dat ik het verdiende. Fuck yourself, Brittany. En fuck die andere mensen ook maar mee!' Schreeuw ik recht tegen haar.