• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 30

P.O.V Y/N

Alles wat ik zie is zwart. Vaag hoor ik een stem. 'Y/N, ben je wakker? Y/N!' Die stem komt me redelijk bekend voor. Ik pak me energie bij elkaar en probeer me ogen langzaam te openen. Gelijk begin ik te hoesten. Ik schrik me kapot als ik Liam zijn bezorgde gezicht zie. Hij zucht van opluchting als hij ziet dat ik nog leef. Ik wil gelijk opstaan, maar me lichaam is er nog niet op voorbereid en zak gelijk weer in elkaar. Liam kan me net op tijd opvangen. Nu realiseer ik me pas dat echt Liam hier ook zit. Nee, dankzij mij is hij hier beland. Uit het niets voel ik me heel kwaad. Ik sta voorzichtig op, loop naar de deur toe en laat me frustratie gaan.

'David, Brittany! Of wie dan ook! Kom verdomme hier naar toe en leg me uit wat Liam hier doet.' schreeuw ik terwijl ik tegen de deur loop te bonken. 'Jezus, doe eens rustig!' hoor ik David roepen. Ik stop wanneer ik hoor dat de deur van het slot word gehaald. Kwaad kijk ik David aan. 'Wat doet Liam in hemelsnaam hier?' Hij haalt zijn schouders op. 'Ik heb geen flauw idee.' 'Ik ben niet achterlijk.' zeg ik terwijl ik hem diep in zijn ogen aankijk. 'Dat weet ik.' 'Y/N, kalm.' hoor ik Liam van achter zeggen. Maar ik negeer hem op dit moment. Ik wil weten wat Liam hier doet en waarom. 'Babe, wat is er aan de hand?' zegt Brittany tutterig die zich in het gesprek heeft gemengd. 'Als jullie, of wie dan ook, aan Liam komt met één vinger, zorg ik er persoonlijk voor dat jullie vermoord worden.' zeg ik dreigend terwijl ik met me vinger op David zijn borst prik. Voor een seconde lijken ze te schrikken, maar herpakken zich al snel. 'En hoe wou je dat gaan doen?' zegt Brittany grijnzend. Heel even weet ik hier geen antwoord op. 'Beter houd je gewoon je mondt. Daar word iedereen vrolijker van.' En met dat lopen ze weg en smijten ze de deur weer dicht vervolgens op slot.

Ik begin in mezelf te vloeken. Ik ga op de grond zitten tegen de koude muur met me handen in me gezicht. Wat heb ik nú weer gedaan? Ineens voel ik wat warmte tegen me arm aan. 'Kom hier.' zegt Liam en hij slaat zijn sterke armen om me heen. Nu moet ik aan Niall denken. Ik mis hem zo erg. 'Mis je Niall?' vraagt Liam alsof hij me gedachten kan lezen. Ik knik met me gezicht nog verstopt in me handen. 'Dat begrijp ik. Zelf mis ik de guys ook. En Sophia natuurlijk.' verteld hij. 'Maar weet je, we gaan dit redden. We komen hier levend weg. Hoe dan ook. En zeker jij. De vorige keer lukte het ook, dus nu sowieso ook.' Ik verwijder me handen en maak voor een paar seconden oogcontact met hem. 'Maar Liam, de vorige keer was het al een hel. En ik wil verdomme niet dat jij dit ook gaat meemaken!' zeg ik wat harder. 'Y/N! Kalm eens. Je kent me. Ik laat me niet zomaar op me kop zitten. We komen hier levend uit.' Probeert hij me te sussen.

Ik wil weer wat zeggen, maar dan zwaait de deur voor de zoveelste keer weer open. David en twee brede kerels lopen de kamer binnen. Gelijk ga ik dicht tegen Liam aan staan. Hij geeft een sein naar de twee kerels. Hij duwt me aan de kant zodat de twee kerels Liam vast kunnen pakken bij beide armen. 'Blijf van me af, idioot!' roept Liam kwaad. Hij stribbelt tegen maar heet levert niks op. David duwt me in een hoekje en geeft Liam een stoot in zijn gezicht. Gauw loop ik naar hun toe en ga voor Liam staan. 'Blijf met je gore poten van hem af.' roep ik. David knikt en hij trapt tegen me schenen aan waardoor ik half door me knieën zak. Hij duwt me hard aan de kant alsof ik maar wat lucht ben. Een pijnscheut raast door me lichaam heen met eindbestemming me been. Gelukkig is het me andere been. Liam kijkt kwaad uit zijn ogen en probeert los te komen wat hem een stomp in zijn maag bezorgt. Zijn gezicht trekt samen van de pijn. De twee kerels laten hem los en vertrekken samen met David de kamer uit.

Oh no. How long is it going to last this time?