• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 26

P.O.V Y/N

Ruw word ik een busje in geduwd. Brittany en David kijken me grijnzend aan. Ik verstop me gezicht in me handen en probeer op me ademhaling te letten. De blik op Niall zijn gezicht toen ik werd meegenomen is vreselijk. Tranen stoomde over zijn wangen terwijl hij me hulpeloos aankeek. Vreselijk gewoon.

'Wat willen jullie van me?' vraag ik zacht. 'Het zelfde zoals de vorige keer. Maar aangezien de vorige keer het niet helemaal liep zoals gepland, hebben we deze keer extra maatregelen genomen.' antwoord David. Ik hoef hem niet eens in zijn ogen aan te kijken zonder te weten dat hij aan het glimlachen is nu.

Ik kan het me niet voorstellen dat het erger kan worden dan de vorige keer. Hoe veel erger willen ze het verdomme maken dan dat het al is? Door hun kan ik waarschijnlijk geen gitaar meer spelen. Door hun heb ik trauma's. Ze hebben me fucking hell erger mishandeld dan mijn bloedeigen ouders. Door hun zit ik hier en kan ik de jongens niet meer zien. Oh no. Hoe zouden hun zich nu voelen? In welke staat zou Niall nu wel niet zijn?! Erger dan dit kan het niet eens zijn ook al weer ik niet wat ik moet verwachten deze keer.

'Schaar nodig?' grapt Brittany. Mijn hart gaat te keer bij elke letter dat ze uitsprak. Ja, geef me maar een schaar. Dan steek ik jullie beide neer. Dan laat ik jullie voelen hoe ik me voel. Een zien of jullie dan nog met beide voeten op de grond staan.

Het busje stopt en een van hun mannen pakt me stevig vast. Hij sleurt me het busje uit. Ze kunnen me wel dit aan doen maar ze moeten mensen inschakelen om me het busje erin en eruit te krijgen? Assholes. We lopen een kill gebouw binnen met veel deuren. Aan het einde van de hal doet de man een deur open en pleurt me letterlijk als oud vuil de kamer binnen.

David verschijnt in de deur opening en gooit iets scherps naar me nadat hij de deur dicht doet. Wacht, is hij serieus? Denkt hij serieus dat ik mezelf iets ga aandoen op dit moment? Ik maak oogcontact met hem en ja hoor, hij staat vol verwachting naar me te kijken. Fuck this. Ondanks dat de neiging ontzettend hoog is, leg ik het aan de kant. Ik heb het de jongens beloofd en ik ga het niet verbreken. Hij kijkt me vrij boos aan. Hij loopt dichter naar me toe waardoor ik naar achter loop. Ik wil verder weg lopen maar ik voel het koude beton van de muur tegen me rug aan. Shit. Als hij ziet dat ik niet kan ontsnappen, slaat hij me in me gezicht. Hij duwt het object in me handen, maar weer leg ik het weg. 'Doe het!' schreeuwt hij in me gezicht. Dan vliegt de deur open. 'Wat is hier gaande allemaal?' roept een vrouwenstem, redelijk pissig.

Mijn ogen worden groot. Die vrouw, is mijn moeder. 'Moeder?' zeg ik vol ongeloof. Ze was toch overleden? 'Oh Y/N, me liefste dochter. Wat heb ik je lang niet gezien.' grijnst ze. Nee, nee dit kan niet. 'Oh ja, het vliegtuig ramp was in scene gezet.' zegt Brittany die er ineens bij is gekomen. 'Maar wat gebeurd hier nou allemaal?' 'Dit varken hier, wil zichzelf niet pijn doen.' legt David uit terwijl hij ruw me arm vastpakt. 'Klopt dat, Y/N?' Op de manier hoe ze mijn naam uitspreekt was ik vergeten hoe intimiderend ze kon zijn. Maar ik laat me niet kleineren. 'Dat klopt.' snauw ik. Gelijk heb ik spijt van de woordkeuze. Me moeder pakt me bij mijn kraag vast en sleurt me naar een andere kamer. Ze staat zo dicht bij me dat ik haar adem op me gezicht voel. Ze pakt me kaak vast zodat ik haar moet aankijken.

'Je gaat deze tijd zoveel pijn krijgen. Zoveel pijn dat je bidt of God je kan laten sterven.' en op dat moment weet ik het. Deze vrouw is niet mijn moeder. We hebben misschien hetzelfde bloed, maar ik zal haar nooit meer me moeder noemen. Deze vrouw heeft me op de wereld gezet en dat is het.

Ze verlaat de kamer en doet de deur op slot. En nu? Wat ga ik nu doen? Ik wil niet dat het zover komt zoals de vorige keer. Dat was echt verschrikkelijk. Niall... Ik mis hem en de rest zo erg. Hoelang zou het deze keer zijn? Hoeveel pijn en trauma's moet ik deze keer hebben voordat ik hier weg ben? De belangrijkste vraag ik misschien wel, kom ik hier überhaupt wel weg? Is dit het einde voor me? Al die vragen gaan door me hoofd heen. Maar één ding weet ik zeker; ik blijf vechten voor de jongens. Wat er ook gebeurd.

Ik schrik uit me gedachten wanneer ik de deur open hoor gaan. Ik kruip snel naar de andere kant van de kille kamer en verroer geen spier. 'Sorry.' zegt hij. Wat? 'Pardon?' zeg ik verbaasd. 'Sorry voor alles. Van vroeger en van nu. Het spijt me.' zegt David. Wat denkt hij wel niet? Dat ik hem vergeef? 'Wat wil je dat ik nu doe? Je vergeef? Ik heb mezelf verdomme mishandeld en uitgehongerd door jou. Wat denk je wel niet?!' zeg ik kwaad en verbreek het oogcontact. 'Y/N' zegt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt naar me wang. Gelijk spring ik op en loop ik zo ver als het kan weg van hem. 'Blijf van me af. Je moet blij wezen dat ik je niet heb neergestoken met dat object van je!' Hij kijkt me aan. 'Laat me please je wonden verzorgen. Ik doe je niks.' Eerst twijfel ik, maar dan voel ik de stinging pijn van alle wonden. Uiteindelijk knik ik ja omdat ik niet wil dat het geïnfecteerd raak.

Ik schrik als ik Brittany in de deuropening zie. Ze loopt naar me toe met een dreigende blik. Wanneer ze dicht genoeg is, begint ze me te schoppen. 'Ben je aangekomen dikkertje?' Ik wil wat zeggen maar besluit toch me mond maar te houden. 'Honey, zo is het wel even genoeg.' stapt David in. 'Sta je aan haar kant?' wijst ze naar me. Gelijk schud hij zijn hoofd. 'Natuurlijk niet.' Voor me ogen zitten ze elkaar nu bijna in te slikken. Waarschijnlijk doen ze dat alleen maar omdat ik Niall kwijt ben. Zonder dat ik het besef glijdt er een traan over me wang. Ik probeer het snel en onopgemerkt weg te halen, maar Brittany zag het al in haar ooghoeken. 'Ah, stel je aan. Niall mist je vast niet. Daar ben je niet goed genoeg voor.' Na nog een aantal klappen verdwijnen ze samen met het enige licht dat ik in de kamer had door de deur dicht te doen.

Ik glij langzaam met me rug naar beneden via de muur. Zou ze gelijk hebben? Geeft Niall niks om me? Natuurlijk wel. Dat heeft hij vaak genoeg tegen me gezegd. Of deed hij dat alleen omdat hij medelijden met me had? Y/N, houd je hoofd erbij. Laat ze niet door je heen dringen. Ik weet op dit moment niet meer wie ik moet geloven.

Ik doe me broekpijpen omhoog en kijk naar het verband. Nu pas valt het me op wat de jongens erop hebben gezet. Er staat;

'Hello carrot. You're weird but funny x Louis 'Hi little one. Don't you ever dare to touch my hair again! PS, you're amazing x Zayn' 'Dear idiot. You're a lovely person and weird x Daddy Direction (Liam) 'You're nice and cute x Harold. 'Hi. I don't know you for really long. But in a short time you mean a lot to me. You're a very strong person xxx Nialler

En ja hoor. Daar gaan de tranen. Van verdriet en blijdschap. Ze hebben hun handtekening neergezet en een paar tekeningen. Ze zijn geweldig. Ik mis ze nu al.