• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 17

P.O.V Y/N

Geweldig, de steken komen terug. 'Y/N, gaat het?' Hoor ik Louis stem. Hij klopt op de deur. 'Y/N, ik hoorde je overgeven. Open please de deur.' Nu klinkt zijn stem wanhopig. Ik sta op en haal het slot eraf. 'Y/N! Je ziet hartstikke wit.' Zegt Louis geschokt. Nu word ik ook nog duizelig. Kan het nog erger? Ik hou me vast aan de wastafel. 'Liam!' Roept Louis. 'Wat is er, Louis?' Vraagt Liam lopend hiernaar toe. 'Oh my God, Y/N. Wat is er gebeurd?' Zegt hij als hij mij ziet. 'Ik moest overgeven en daarna kreeg ik weer steken. En nu ben ik duizelig.' Leg ik uit.

'Louis, haal even een glas water en paracetamol. Y/N, ga rustig zitten op de wc.' Commandeerd hij. Louis sprint weg en ik ga rustig op de wc zitten met me hoofd in me handen. 'Hé, het komt goed. Rustig blijven en let op je ademhaling.' Zegt Liam. Ik kijk op en zie een bezorgde Liam. Louis komt terug met een glas water en paracetamol. Ik neem het aan en slik het door. 'Misschien is het verstandig dat je even gaat slapen.' Zegt Louis. 'Oke.' Zeg ik. Ik wil gaan staan, maar Liam houdt me tegen. 'Je kan nauwelijks staan. Laat staan lopen.' Hij tild me op. Ik hou me stevig vast als we de trap oplopen. Liam legt me in Niall's zijn bed. 'Maar, waar moet Niall dan gaan slapen?' Vraag ik. 'Dat is allemaal al geregeld.' Glimlacht Liam gerustellend. Ik zucht en laat me hoofd op het kussen vallen. Me schoenen trap ik uit met me vrije voet. 'Als er iets is, moet je ons roepen.' Zegt Liam. Hij doet de deur dicht en verlaat de kamer.

Hoe ik me nu voel? Vreselijk. Het lukt niet om te slapen. Me hoofd doet pijn, ben misselijk en duizelig. Misschien was ik iets tè enthausiast. Ik voel de tranen achter me ogen branden. Sterk blijven, Y/N. Ik weet niet eens welke dag of maand het is. Ik schrik als ik het bed lichtjes voel indeuken. 'Hey, slaap je al?' Hoor ik Niall zeggen. Ik draai me langzaam om aangezien ik met me rug richting Niall lag. Niall zit naast me op het bed. Ik kijk hem aan en schud me hoofd. 'Het komt wel goed.' Zegt hij lief. Hij gaat zachtjes met zijn hand door me haren heen. Ik glimlach zwak. 'Wat is er?' Vraagt Niall. 'Niks.' Antwoord ik.

'Love, je gezicht is soms net een open boek.' Ik ga een beetje recht op zitten en kijk naar me nagels. 'Eerlijk gezegd, weet ik niet wat er is. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet eens welke dag of maand het is.' Vertel ik. Ik bijt op me lip. 'Y/N, je mag best wel huilen. Je hoeft je niet altijd sterk te houden.' Zegt hij. 'Jawel, ik wel.' Protesteer ik. 'Nee, Y/N. Je bent altijd sterk geweest. Als je huilt ben je niet zwak. Zeker jij niet. Je hebt al heel veel meegemaakt op 17 jarige leeftijd. En ik vindt het helemaal niet raar als je huilt. Ik begrijp het zelfs.' Zegt Niall.

Na deze woorden voel ik een traan lang me wang glijden. Hij slaat een arm om me heen en drukt me tegen zich aan. Nu voel ik meer tranen over me wangen heen gaan. Niall wrijft over me rug heen. Ik kan me niet meer beheersen. Maar na een tijdje stop ik met huilen. Ik gaap. 'Moe?' Vraagt hij. Ik knik. Niall wilt weggaan, maar ik hou zijn arm vast. 'W-wil je a-alsjeblieft hier blijven?' Vraag ik verlegen. Ligt het nou aan mij of zie ik een twinkeling in zijn ogen? 'Tuurlijk.' We gaan een beetje onderuit gezakt liggen. Niall duwt me weer zachtjes tegen hem aan. Me hoofd laat ik rusten op zijn borstkas. Niall slaat beschermend zijn armen om me heen. Gelijk voel ik me al wat beter. Ik sluit me ogen en let op zijn ademhaling. Langzaam val ik in slaap.

- Volgende morgen. -

Ik voel twee sterke armen om me heen. Ik open me ogen en kijk opzij naar een slapende Niall. Zijn haar zit door de war wat heel cute is. Ik probeer me uit zijn armen te worstelen, maar hij is veel sterker. 'Goedemorgen.' Zegt Niall. Twee fel blauwe ogen kijken me aan. 'Goedemorgen.' Glimlach ik. 'Hoe voel je je?' Vraagt hij. 'Beter, dankje van gisteren.' Antwoord ik. 'Graag gedaan.' Glimlacht hij. Damn, die glimlach... 'Hoelaat is het?' Vraag ik. Niall draait zich voorzichtig om zodat hij op de klok kan kijken. 'Half 9 's ochtends.' Hij draait zich weer naar me toe. 'Zullen we naar beneden gaan?' Ik knik en we stappen het bed uit.