• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Epiloog

- !TRIGGER WARNING! -

P.O.V Niall

- Op de stopplek -

Ik kijk uit het raampje van de bus. Volkomen in me gedachten. Niet wetend wat we moeten doen. Het dringt gewoon nog niet helemaal door me heen dat Y/N weer van me afgepakt is. Ik zag de angst in me ogen. De angst om het hele avontuur te herbeleven. En wat deed ik? Niks. Helemaal niks. Ik zie de beelden nog steeds voor me. Hoe ze van me weggetrokken werd. Hoe zou het nu met haar gaan? Hoe zou ze zich voelen?

Een traan glijd langzaam over me wang heen, maar al snel veeg ik het weg. 'Niall, moet je niet wat te eten hebben?' hoor ik als ik ontwaak uit me gedachten. 'Geen zin in.' antwoord ik. Ineens stormt Zayn naar binnen. 'Jongens, ik kan Liam nergens vinden.' Een lichte paniekscheut racet me lichaam door. 'Zit hij ook niet op de wc?' vraagt Louis. Zayn schudt zijn hoofd. 'Ik heb overal gezocht.' hij kijkt me aan met angst in zijn ogen. Angst die ik maar al te goed ken. Nee, dat kan niet. Dat zouden ze toch niet doen? Maar gelijk scheurt er ineens een wit busje weg.

'Paul, ga dat busje achterna!' roep ik bijna schreeuwend. Hij start gelijk de motor en rijdt achter ze aan. We hadden ze bijna ingehaald op de snelweg. Totdat ze ineens afsloegen. Ik vloek in mezelf. 'Kan je niet ergens omkeren etc.?' Paul schudt zijn hoofd. Ik haal me telefoon uit me zak en bel Liam. Maar ik krijg jammer genoeg gelijk de voicemail. Nee, nee, nee! Hoe kan dit gebeuren? Eerst Y/N en nu Liam. Zo kunnen we toch ook niet optreden? Hoe moeten we dit uitleggen aan de fans? 'En nu? We kunnen toch niet zomaar weg zonder Liam?' vraagt Zayn paniekerig. 'We moeten wel. De fans zitten al heel lang te wachten. Ik kan er ook verder niks aan doen. We zeggen wel dat Liam ziek is of zo.' zegt Paul chagrijnig. Ik scroll door me galerij heen en zie alle foto's van Y/N en mij. Glimlachend kijk ik naar de foto's. Ik voel al snel me oogleden zwaar worden en val gauw in slaap.

P.O.V Y/N

David pakt me arm vast en brengt me weer naar me kamer. Oftewel hok. 'Waag het niet om op te staan.' dreigt hij als hij me op een stoel zet. Waar zou ik in vredesnaam eventueel kunnen gaan? Precies. Nergens. Hij loopt de kamer binnen en doet de deur op slot. 'Doe je broek uit.' Ik kijk hem aan met wat angst in me ogen. 'Ik ga je niks doen. Ik wil kijken of er nog wonden zijn die behandeld moeten worden.' probeert hij me te sussen. Maar dan ziet hij de sneeën. Ach, alsof hij iets om me geeft.

Langzaam en voorzichtig doe ik me broek naar beneden. Hij kijkt naar me bovenbenen die zitten ingepakt met verband. Hij kijkt wel, maar zegt verder niks. Hij haalt het verband eraf en doet net alsof de wonden er niet zijn. Hij pakt nieuw verband en ontsmettingsmiddel. 'Dit kan pijn doen.' waarschuwt hij me als hij het ontsmettingsmiddel op me wonden gebruikt. Het prikt vrij erg, maar het duurt gelukkig niet lang voordat ze pijn wegtrekt. Vlak daarna doet hij nieuw verband eromheen. 'Waarom was Liam hier?' vraag ik uit het niets. Hij negeert me compleet en loopt de kamer uit zonder iets te zeggen. Ik trek me broek weer op en ga op het matras liggen. Ik doe me ogen dicht en probeer in slaap te vallen. Want dan ben ik in me eigen wereld. Voor even verlost van deze hell en alle zorgen. Dan is alles weer goed en ben ik bij Niall en de rest.

P.O.V Liam

- Dag later -

Een van de beveiligers van Brittany en David zet me ergens in een afgelegen bos. Ik snap er even niks meer van. Eerst ontvoeren ze me, laten me vrij na vier dagen en geven me zelfs me telefoon terug. Ik word de auto uit gesmeten en algauw rijden ze weg. Nou, hier sta ik dan. In the middle of nowhere. Ik zet me telefoon aan en zie dat ik nog 50% batterij heb. Zal ik eerst iemand gaan bellen of kijken voor een slaapplaats? Misschien als ik eerst een slaapplaats vind, weet ik waar ik ben. Dan kan ik gelijk proberen om Y/N te bevrijden en weer terug gaan naar de jongens. Ik ben een beetje aan het lopen totdat ik een weg zie. E rijden bijna tot geen auto's over. Wat ik enigszins kan begrijpen aangezien het er niet bepaald gezellig uit ziet.