• Sᴇᴄʀᴇᴛs • N.H ✔︎

Hoofdstuk 19

P.O.V Y/N

We nemen afscheid van Eleanor, Perrie en Sophia nadat we nog een heleboel andere winkels waren in gegaan. Alle jongens hebben één tas vast. Ik wou ze zelf dragen ondanks ik maar een arm heb, maar ze stonden erop dat hun de tassen gingen dragen. En Niall heeft ook echt alles betaald! Ik zat zelfs nog in een kleine discussie met hem over het geld. Ik vind het gewoon niet fijn als iemand voor me betaald en zeker niet als Niall het is. Want dan voel ik me zo afhankelijk van hun. Alsof ik niet voor mezelf kan zorgen, snap je? Eenmaal thuis zetten de jongens de tassen in de gang neer. 'Bedankt jongens.' Ik geef ze een knuffel. 'Dankje, Niall. Maar je hoefde echt niet te betalen.' Ik geef hem een kusje op zijn wang. Ik pak twee tassen en loop de trap op. 'Ik help je wel!' Roept Liam. Liam pakt de tassen en volgt me de trap op. In me kamer zet hij de tassen op het bed wat ik ook doe. 'Wist je dat je een hele speciale band met Niall hebt?' Begint Liam te praten. Ik kijk hem raar aan. 'Zoals je misschien al wel weet heeft Niall nog nooit echt een relatie gehad sinds de band. Maar hoe hij naar je kijkt en met je omgaat is echt speciaal.' Ik glimlach naar hem. Hij geeft me een knuffel. Liam kan ook goed knuffelen, want hij is een kop groter dan me en hij is nogal gespierd. Ik pak de tassen uit en ruim me kleding op als Liam weer naar beneden is. Ik heb echt teveel gekocht. En dat Niall alles voor me betaald heeft is superlief van hem. Ongelooflijk. Misschien mist hij het geld niet eens. Ik denk na over de woorden die Liam zei. Zou Niall echt een relatie met me willen? Maar ben ik er wel klaar voor? Zelf heb ik nog nooit echt een vriendje gehad ofzo.

Ik kijk naar me telefoon naast me als die afgaat. Het is een bericht van Simon. Hij vraagt of ik langs wil komen. Zou ik lopens gaan? Het is maar een klein stukje. Als ik alles heb uitgepakt en opgeruimd heb, loop ik naar beneden toe. Alleen Zayn zit in de woonkamer. 'Jongens, ik ga naar Simon toe!' Roep ik door het hele huis heen. 'Ik breng je wel!' Gilt Louis terug. 'Damn, kunnen jullie please naar elkaar toe gaan?' Mopperd Zayn. Ik grinnik. 'Ik loop wel!' Roep ik. 'Ik claim je!' Roept Louis rennend naar me toe. Hij tilt me op en gooit me over zijn schouder heen. 'Louis brengt me al. Tot straks!' 'Moet je niet nog wat eten?' Vraagt Zayn snel als hij ons aankijkt. 'Doe ik later wel.' Antwoord ik. Hij haalt een wenkbrauw omhoog. Volgens mij geeft Louis Zayn een blik. Want Zayn kijkt steeds naar mij en dan weer naar Louis. Ik ga woel met me hand door Zayn zijn haar heen wat het uit model maakt. Ik grijns als ik zijn gezicht zie. We, nou ja, Louis loopt naar de auto toe. 'Y/N!' Hoor ik Zayn nog roepen. Louis grinnikt. Ik ga naast hem zitten nadat hij me weer op de grond heeft gezet. Louis zet de radio aan en we horen de eerste noten van Midnight Memories. We kijken elkaar aan met een grijns. We beginnen keihard mee te zingen en bewegen enthausiast mee. Blijkbaar stond het dak open, maar daar hadden we dus niet op gelet. Mensen kijken ons raar aan als we voorbij rijden terwijl wij ons ding verder doen. Volgens mij hadden ze het door dat wij het waren, want sommige meiden gingen gillen en ons filmen. Louis is het natuurlijk wel gewend, maar het blijft apart.

Eenmaal bij onze bestemming aangekomen stappen we uit en lopen het gebouw in. Onderhand weet ik de weg wel. Denk ik. 'Ga je mee of moet je terug?' Vraag ik. 'Ik ga gezellig mee naar uncle Simon.' Grijnst hij. Ik klop op de deur van Simon. Zoals gewoonlijk zegt hij dat we binnen mogen komen. Het is een best mooi kantoor. Er komt veel licht binnen en er staat mooie meubilair. 'Fijn dat jullie er zijn. Jou en de jongens wou ik ook nog spreken dus dat komt goed uit.' Zegt hij tegen ons. 'Ik vroeg me af als je al een paar liedjes hebt geschreven.' Zegt Simon nu tegen mij. Ik knik en geef hem me liedjesschrift. Die had ik voor de zekerheid mee genomen. 'Hmm, dit ziet er keurig uit.' Hij bladerd wat door me schrift heen. 'En jij en de jongens hebben morgen een fotoshoot.' Zegt hij dit keer tegen Louis. 'Ik zal het doorgeven.' Zegt Louis terug. 'Mag Y/N morgen mee om te kijken hoe het is?' Vraagt Louis. 'Dat lijkt me een prima idee. Dan kan ze alvast wat ervaring opbouwen.' Stemt Simon in. Louis knipoogt naar me. Woow, een fotoshoot van One Direction? Dat kan ik ofcourse niet afslaan. Ik knik enthausiast. 'Dat was eigenlijk het enigste wat ik aan je wou doorgeven. Is het goed als ik met Y/N nog wat dingen ga bespreken?' Louis knikt en staat op. We waren gaan zitten. 'Bel je me als je klaar bent? Dan haal ik je weer op.' 'Is goed. Tot straks.' Glimlach ik. Hij glimlacht nog naar ons en verlaat dan het kantoor. 'Ik vind dat je prachtige liedjes hebt geschreven. Als je wilt kunnen we binnenkort een paar opnemen.' Verteld Simon.

'Dat lijkt me leuk. Maar ik heb nog èèn vraag,' Begin ik. 'Vraag maar.' 'omdat de jongens zoveel voor me betekenen en gedaan hebben, wou ik een liedje speciaal voor hun maken en dan voor ze zingen op hun laatste concert van de tour.' Leg ik uit. Simon glimlacht. 'Dat is heel lief van je. Ik vind het een super idee om ze te bedanken.'

Nadat Simon en ik de datum hebben afgesproken om een paar liedjes op te nemen, loop ik richting huis. Eigenlijk zou ik Louis moeten bellen, maar het is mooi weer en lopen is gezond. Bij een druk kruispunt zie ik een oude vrouw die wilt oversteken. Ik loop naar de mevrouw toe. 'Hallo mevrouw. Zou ik u helpen met oversteken?' Vraag ik zo beleefd mogelijk. De vrouw kijkt me met een glimlach aan. 'Dat is heel aardig van je, meid.' Ze houdt me arm vast. Sommige bestuurders zien me en stoppen. Andere voetganger herkennen me blijkbaar, want ze pakken hun telefoon en richten met hun camera op mij en de mevrouw. Ik steek voorzichtig over en help de vrouw. Ik kijk vriendelijk naar de bestuurders die gestopt zijn. Eenmaal aan de overkant begint de mevrouw tegen me te praten.

'Dankjewel, kind. Mensen zoals jou hebben we meer nodig. En onthoudt dat je mooi bent. Doe dit alsjeblieft nooit meer, dat ben je niet waard.' Ze kijkt naar me arm. 'Dat laat ik niet meer gebeuren, mevrouw. Ik ben veel gelukkiger nu.' Glimlach ik. 'Moet u nog ver? Anders loop ik wel even met u mee.' 'Ach, nee. Dat hoeft niet meisje. Het lukt me wel.' Antwoord de mevrouw. 'Weet u het zeker? Het is geen enkele moeite voor me.' Vraag ik voor de zekerheid. 'Het hoeft echt niet. Ik hoop dat je heel gelukkig word en je dromen achtervolgt.' 'Bedankt mevrouw. Nog een prettige dag verder.' En we lopen beide een andere richting. Het is toch niet zover lopen.

Ik ben bijna bij de poort als er opeens een klein meisje, en volgens mij haar moeder, voor me staan. Het meisje is ongelooflijk schattig en houdt verlegen de hand van haar moeder vast. 'Sorry dat ik je stoor. Maar zou ze misschien een handtekening van je mogen? Me dochter is heel erg fan van je en de jongens.' Vraagt haar moeder. Volgens mij bedoeld ze met de jongens 1D. 'Maar natuurlijk.' Glimlach ik. Het meisje steekt voorzichtig een blaadje met stift naar me toe. Ik ga op me hurken zitten zodat ik haar kan aankijken. Ik neem het blaadje en stift aan en zet me handtekening. 'Mag ik vragen hoe je heet?' 'Camaria.' Zegt ze zachtjes. Ik zet bij de handtekening neer: Lieve Camaria. Ik hoop dat je heel groot en gelukkig word. Twijfel nooit aan jezelf en onthoudt dat je geweldig bent op je eigen manier. xxx Y/N" Ik teken nog een paar hartjes erbij en geef het blaadje terug
'Woow, wat een mooie naam. Wil je een knuffel?' Vraag ik. Ze knikt hevig en slaat haar kleine armen om me heen. Ik knuffel haar terug. Als ze me heeft losgelaten sta ik weer op. 'U heeft een heel lieve en schattige dochter.' Zeg ik tegen de moeder van Camaria. Ze glimlachen en lopen na een kort gesprekje weer weg. Wat een fijn gevoel is het om mensen blij te maken.

Ik open de poort, doe 'm daarna weer dicht en loop het huis binnen. 'Ik ben thuis!' Schreeuw ik. Gelijk rennen de jongens naar me toe. 'Ik dacht dat je me zou bellen als je klaar was.' Zegt Louis. 'Ja sorry, maar,' Probeer ik uit te leggen, maar ik word onderbroken door Liam. 'We zagen op Internet wat je zojuist deed. Je hielp een mevrouw met oversteken en je gaf een meisje de tijd om een handtekening te zetten en knuffel te geven.' Eindigd hij. Ik glimlach. 'Op Twitter zijn er nu allemaal trends over je. En bijna alles is positief.' Zegt Zayn. 'Het was echt goed wat je net deed. Nu heb je een hele goede reputatie. Mensen zien je als een voorbeeld.' Zegt Niall dit keer. Ze geven me een groepsknuffel. 'Ik ga heel even naar buiten toe.' En met naar buiten toe bedoel ik de tuin en dat het plekje met de schommelbank. Daar ga ik tegenwoordig wel vaker naar toe. De jongens knikken. Ik loop naar de plek toe en ga languit liggen. Deze plek heb ik soort van geclaimd. Ik haal me telefoon uit me broekzak en ga op Twitter. Ik volg een paar mensen. Daarna klik ik op een trend die over mij gaat. Ik glimlach breed als ik sommige tweets lees.

---------------------------------------------------

Hi everyone. Sorry dat ik ALWEER zo laat upload. Ik had het hoofdstuk bijna klaar, maar nee hoor. Toen ging me telefoon helemaal spacen en viel die uit. Poef, weg was het hoofdstuk -.-" En de laatste dagen voelde ik me niet zo lekker. Nou ja. Ik hoop dat dit hoofdstuk leuk is.

x D.