Amaya Series #3: The Attorney's Offer

Prologue

Do you know how happy you feel now and will be sad sooner or later? I feel like that now. Happy because my students laughed. And I am here watching them have fun and talk to each other.

These are my life. Watch my student always and when they go home. I feel empty inside. I feel lonely and in pain. I'm hurting, and no one knows it. I always hide my pain, cry overnight and try to survive in this world.

I don't know why. My life is so fucked up. It's because I left him o because of my family? I don't know. It's hard to believe that I'm still looking for his touch. Alam ko namang sobrang galit na galit sya sakin, dahil sa ginagawa ko.

At alam ko ring hinding-hindi nya ako mapapatawad kung sakaling makita ko man sya. Wala akong magagawa nung mga panahon na yun. Anong gagawin ko kung bagsak na bagsak ako at ang tanging nakikita ko lang na solusyon ay iwan sya.

Masakit, sobrang sakit. Hindi ko nga alam kung paano ko nagawa ang bagay na yun. Iwan sya, samantalang sya ang laging tumutulog sakin sa lahat ng bagay. Kung paano nya ako inaalis sa masakit at nakakalungkot na karanasan na yun.

Hindi ko alam. Wala akong alam. Kung anong mangyayari sa buhay ko. Minsan nya naiisip kong magpakatamay na lang, dahil sawang-sawa na ako sa buhay ko. Kung anong klase pressure ang ibinibigay sakin ng pamilya ko. Napapagod na ako.

Pero, minsan naiisip ko rin. Bakit ako susuko? Kung alam ko namang makakalaban ako. Alam ko sa sarili kong kaya ko rin. At heto ako ngayon, nakakabangon mula sa mga naranasan kong kay sakit.

"Teacher! Inaaway nya po ako!" I heard one of my students shout.

"Teacher sya po nauna!" Sigaw naman ng isa ko pang estudyante.

Magkasabay silang pumunta sa aking lamesa at sabay din na nagsubong. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o hindi. Ang cute kasi nila tignang dalawa. Ang kanilang matatabang pisngi na gustong-gusto kong pisilin palagi.

"Okay, thats enough. Call your classmates." Nagtataka silang nakatingin sakin na para bang ngayon lang ako nagsalita sa kanilang harap.

"Why, teacher?" She said with a cute smile on her little face.

"Storytime," I said and winked at her.

Kinikilig syang tumakbo papalabas ng classroom at pinuntahan ang kanyang mga kaklaseng naglalaro sa may play ground. Habang ang isa' ko namang estudyante ay nakatingin lang sakin. Tumayo ako sa aking kinauupuan at kumuha ng tatlong magkaibang story book.

Nang makabalik ako sa aking lamesa ay nasa kanya-kanya na silang upuan at nakatingin pala sakin. Itinaas ko ang tatlong librong hawak ko at mabilis itong ipinakita sa kanyang lahat.

"Which one," I asked them with a smile.

Nakatingin lang sila sakin na para bang pinag-iisipan pa nila kung anong pipiliin nilang lahat. Hindi naan umabot ang kalahating oras ng biglang nagsalita ang isa' kong estudyante na laging maingay sa aking kalse.

"I don't like that, Teacher." He said and frowned his lips. He was so cute.

"Then. What do you like?" I asked again.

"The one you used to tell us, Teacher." My other students said and clapped their hands.

"Yes! Teacher Averie. That one." My students were shouting and clapping their hands like they wanted that story.

Malungkot ang aking mga mata habang nakatingin sa kanilang lahat na masayang nakatingin sakin habang hindi pa tin itinitigil ang kanilang pagpalakpak. Ayaw ko mang malungkot pero, hindi ko pa rin maiwasan. At hindi ko rin inaalis ang ngiti sa aking mga labi kahit na pilit ang ngiting yun.