BİR ZAMANLAR AŞIKTIK

1.BÖLÜM

29.09.2022
Allah pişman ettirmesin diyerek başlıyorum.

Beğenirseniz oy ve yorumlarınızı esirgemeyin fıstıklar çünkü onlar beni yazmaya iten yegane motivasyon kaynağı olacak.

NOT: Küfür içeren, siyasete giren ve ilerleyen bölümlerde neler olacağına dair kopya veren yorumlarınız silinecektir. Yazmamanız rica olunur.

Keyifli okumalar☁️

(Lütfen yazım hatalarını bana bildiriniz.)

~

1.BÖLÜM

"Teyze!"

"Bismillah!"

Yeğenimin üzerime atlamasıyla uykumdan sıçrayarak uyandım. Kıkır kıkır bir gülüş odamın etrafını sardı. Işıl yorganımı çekiştirirken uyku akan gözlerimi zar zor açabildim.

"Hadi kalk, kalk, kalk, teyze kalk."

"Işıl! Yatağımda zıplama, telleri kopar."

"Zıplarım." deyip bana dil çıkardı.

"Allah'ım. Sabır." deyip onu yatağımdan indirdim. "Ananın yanına git, beni sal, hadi."

Yatağımın diğer tarafına dönüp yeniden uykuya dalmaya çalıştım. Dün gece ikiye kadar ders çalışmıştım ve beynimin kendine gelmeye ihtiyacı vardı. Şu an Işıl ile ilgilenecek durumda değildim.

Işıl'ın büyümesine şahit oldukça bebeklerin çocuklardan daha çekilesi olduğunu fark etmiştim. Işıl bebekken bazı günler ablam bizde kalmaya gelirdi ve Işıl geceleri sürekli uyanıp ağlardı. O zamanlar uykum bölündüğü için mızmızlanırdım; meğerse o günler iyi günlermiş de haberim yokmuş.

Çocuklarla baş etmesi daha zordu; yaramazlardı, söz dinlemiyorlardı, evi darmadağın ediyorlardı. Neyse ki göz açıp kapayıncaya kadar büyüyorlardı da yorucu dönemler anılara dönüşecekti. 3 yıl ne çabuk geçmişti. Işıl daha dün doğmuş gibiydi. Zaman çok hızlı geçiyordu. Her anın kıymeti bilmeliydik.

Düşüncelere dalmışken kulağımı tanıdık tıkırtı sesleri doldurunca gözlerimi açtım. "Işıl neyi karıştırı- Elleme rujumu!"

Çığlıklı bir gülüşle koşarak odamdan çıktı. Sinirden havaya tekmeler attım. Uyku yoktu, anlamıştım ve yataktan kalkıp peşine düştüm.

Salona girdiğimde yaramaz bücür beni görünce yine çığlık atıp gülerek kaçtı.

"O oyuncak değil, ver."

Evde peşinden koşturuyordum. Adana'nın sıcağı beni hemen ter içinde bırakmıştı.

Ablamın bacaklarına sarılmış halde "Anne!" diye bağırdı beni mutfak kapısında görünce.

"Hoş bulduk Zehra hanım hoş bulduk." Ablam laf sokmalarına erken başlamıştı.

"Hoş geldin ablacığım." dedim sahte bir sırıtışla. "Kızın sağ olsun gözümü açabildim mi ki kendime geleyim."

"Öğlen oldu. Bir zahmet uyan."

Ablamı duymazlıktan gelip Işıl'ı kolundan yakaladım. "Ver kız rujumu." Rujumu elinde vermemek öyle bir sıkıyordu ki. Elbette almasına alırdım ama parmaklarını ayırırken canı acır diye alamıyordum.

"Işıl." Annesi zahmet edip uyardı.

"Gıdı gıdı gıdı gıdı." diyerek bücürü gıdıkladım. Işıl kahkahalarla gülerken nihayet rujumu aldım. Alır almaz hemen dudağını büzdü ve annesine köpek yavrusu gibi baktı.