BİR ZAMANLAR AŞIKTIK

3.BÖLÜM

3.BÖLÜM

"Hoş geldin, Zehra." dedi Serpil Teyze muhtemelen benden ses çıkmayacağını anlayınca.

Suratımın ifadesi nasıldı, merak ediyordum. Toparlanmalıydım. Tek yapmam gereken doğal davranmaktı.

"Şey siz hoş geldiniz asıl." dedim ve gülümsedim. Dediğim hemen sonra bana tuhaf gelmişti. Yanlış anlaşılmaya açık gibiydi sanki. İçten içe strese kapıldım.

"Kızım müsade et de geçeyim." dedi annem ve kapıdan çekildim.

Annem Serpil Teyze'nin karşısına oturduğunda "Ben elimi yüzümü yıkayayım." dedim. Gerginliğim fark ediliyor muydu yoksa saklayabiliyor muydum, hiçbir fikrim yoktu.

"Sonra bana bir bardak su getir Zehra." Bu annemin beni yanlarına getirmek yaptığı bir oyundu.

Serpil Teyze'nin benim için geldiği aşikardı. Eğer yanlarına dönmezsem annem başımın etini yerdi.

"Getiririm."

Salon kapısını kapattıktan sonra sessizce çığlık attım. Banyoya koşarak gittim. Çeşmeyi açıp elimi sabunlarken aynadaki yansımama baktım. Şaşkın ördek gibiydim.

Yüzüme su çarptığımda suyun soğukluğu iyi gelmişti. Ensemi de ıslattım. "Tamam, sıkıntı yok. Sakin." dedim kendi kendime. Vücut ısım stresten artıyordu. "Abartma Zehra. Ne var sanki?" Avuç içlerimi lavaboya koyup aynada gözlerimin içine baktım. "Saçma saçma davranma." Sesli nefes verdim.

Havluyla yüzümü kuruladıktan sonra çantamdan telefonumu çıkardım. Berna'dan akıl alacaktım çünkü beynimden sinyal alamıyordum.

"Efendim." dedi uykulu bir sesle. Eve gider gitmez benim planımı uygulamış olmalıydı.

"Uyuyor muydun?" Sesim onunkinden kat be kat canlıydı. Daha birkaç dakika önce vücudumu esir alan yorgunluktan eser yoktu.

"Daha yeni uzandım." dedi Berna. "Ne oldu?"

"Berna," dedim bir elimle çantamın fermuarıyla oynayarak. "Bana akıl ver."

"Ne için?"

"Şu an... bizim evde kim var, biliyor musun? Serpil Teyze!"

"Ne?" Yatakta dikeldiğini görmüş gibiydim. "Gerçekten mi?"

"Evet! Salonda. Misafirliğe gelmiş." Yerimde sıçrıyordum.

"Ay!" dedi heyecanla. Uykusu kaçmıştı. "Zehra kesin senin için geldi kesin!"

"Evet. Belli." dedim ellerimle saçlarımı geriye iterek. "Berna çok gerginim. Ne yapacağım?"

"Sen neredesin şimdi?"

"Banyodayım. Birazdan yanlarına gideceğim ama benim elim ayağım titriyor."

"Ah imrendiğim, hiç bilmediğim şeyler." dedi Berna. "Kıymetini bil."

"Kızım ne diyorsun? Stresten ateşim çıktı."

"Stresi bile güzeldir kanka." dedi Berna. "Neyse. Niye panik yapıyorsun ki? Panik yapılacak bir şey yok."

"Söylemesi kolay." dedim. "Berna keşke yanımda olsan da beni sakinleştirsen."

"Zehra." dedi Berna. "Önce bir derin nefes al. Heyecanın gitsin."

Konuşmasını böldüm. "Ne heyecanı ya? Heyecan meyecan yok. Niye heyecanlanacakmışım? Utku kim de ben ona heye-"

"Ya tamam sus." dedi Berna. "Sözümü kesme."

"Tamam." Azarı yemiştim.

"Bak şimdi öncelikle sakin olacaksın. Halin seni görmesem de resmen gözümün önünde."