BİR ZAMANLAR AŞIKTIK

2.BÖLÜM

Acaba yeni bölüm bekleyen var mı, merak ediyorum. Oy vererek varlığınızı hissettirebilirsiniz.

Keyifli okumalar☁️

~

2.BÖLÜM

Elimdeki dosyayı yelpaze yerine kullanırken bir yandan diğer elimle terden akan güneş kremimi peçeteyle siliyordum. Otobüs biraz daha gelmezse kaldırıma eriyecektim. Şu an tek istediğim bir an önce eve varıp duş almaktı.

"Ben bıktım bu Adana'nın sıcağından, Berna. Çöküp ağlayacağım şimdi. Başka şehirde yaşamak istiyorum." dedim ağlamaklı bir sesle.

Duraktaki gözler bana döndü. İçlerinden bana hak verdiklerini tahmin edebiliyordum.

"Almanya'ya abinin yanına gidebilirsin kanka. Yabancılık da çekmezsin; orada doğdun, kanın doğuştan ısınıktır." dedi Berna ve dudağının üstündeki boncuklaşmış teri sildi. "Senin yerinde olsaydım liseyi bitirir bitirmez gitmiştim. Hatta şimdiye dönmüş olurdum. Orada biriktirdiğim paralar sayesinde burada iki ev alıp kirasıyla geçinirdim ve gençliğim ÖSYM kapılarında geçmezdi."

Berna yarama tuz basmıştı. Abim liseden mezun olduğumda beni Almanya'ya çağırmıştı ama Utku'dan ayrılmayı göze alamadığım için gitmemiştim. Çok pişmandım. Elimden kaçırdığım en büyük fırsattı. Hatırlayıp kendimi üzmemeye çalışıyordum çünkü geçmişi değiştiremezdim.

"Abimgil buraya gelecek, biliyor musun?" O gün Berna'ya söylemeyi unuttuğumu fark ettim. "Bu seferki kesin. Dün abim annemi aradı. Annem de öğrendi. Ablam ve ben biliyorduk."

"Ciddi misin? Yadigar Teyze havalara uçmuştur."

"Öyle oldu." Hava ve uçmak deyince aklıma o kişi gelmişti. Deliriyor muydum? Gereksiz yere boğazımı temizledim. Sanki Berna anlayacak gibi bir tedirginliğe kapılmıştım.

Otobüs geliyor mu diye yola baktım. Ne yazık ki görünürde otobüs yoktu.

"Zehra," dedi Berna dirseğiyle koluma dokunup. "Hiç ses seda var mı?"

"Neyden?" Safa yatıyordum.

"Neyden olacak? Utku mevzusundan."

"Söyledim ya, o günün akşamına annem Serpil Teyze'yi aramış ve istemediğimi söylemiş. Böylece konu kapandı."

"Ondan sonra hiç konusu açılmadı mı?"

"Açılmadı Berna." dedim susmasını istediğimi belli eden bir tonlamayla. Dosyayı farkında olmadan daha hızlı sallamaya başlamıştım. "Otobüs nerede kaldı?"

"Çok sıcak." dedi Berna başını omzuma yaslayıp. Ben de başımı onun kafasına devirdim. Yaz aylarında sohbetlerimiz dönüp dolaşıp havanın sıcaklığıyla noktalanıyordu. "Bir yandan temmuz çabucak geçsin istiyorum bir yandan istemiyorum çünkü 30 Temmuz'da KPSS var. Şaka maka sınava 23 gün kaldı Zehra ve ben hazır hissetmiyorum."

"Ben de öyle." dedim başımı kaldırıp ve dosyayla onu yelledim. "Sonuç ne olursa olsun biz elimizden geleni yapmış olacağız." Yüreğine su serpmeye çalıştım.

En az Berna kadar stres yapıyor, yine atanamamaktan korkuyordum ama ruh sağlığımız için birimizin daha pozitif olması gerekiyordu ve zorlayıcı rolü ben üstlenmiştim. Motivasyonumuz düşmemeliydi; özellikle ucuna gelmişken.

"Bence ben atanamayacağım." dedi başını omzumdan kaldırıp. Berna her konuda negatif düşünürdü.

"Kendini olumsuza odaklarsan başaramazsın. Zamanı gelince endişelen."