වැහි බින්දු එක දෙක වැටෙද්දි පදික වේදිකාවෙ කුඩ ඉහලගෙන එහාමෙහා යන මිනිස්සු අතරෙ හිමින් හිමින් ඇවිදගෙන යන පොඩි තරුණ කොල්ලව කැපිලා පෙනුනා.
සමහර මිනිස්සු කොල්ලට රැව්වා. කොල්ලගේ උරහිසේ හැප්පීගෙන යද්දි තරහෙන් එක එක වචන මිමිනුවා.
සමහර මිනිස්සු කොල්ලා දිහා අනුකම්පාවෙන් බලාගෙන ගියා.
මොකද වැස්සෙන් බේරෙන්න පුලුවන් විදිහෙ ඇදුමක්වත් කුඩයක්වත් මේ තරුණයා ලග තිබුණෙ නෑ. එහෙමයි කියලා ඒ මිනිස්සු පොඩ්ඩකට නතර වෙලා මේ කොල්ලට උදව් කරන්න කරදර වුනාද? කීයටවත් නෑ.
එයාලා අනුකම්පාසහගත විදිහට කොල්ලා දිහා බලලා එයාලා හොද මිනිස්සු බව ලෝකෙට පෙන්නුවා. එච්චරයි.
තවත් සමහර මිනිස්සු එතන කිසිම කොල්ලෙක් නැතිගානට මේ තරුණයව පහුකරගෙන ගියා.
ඒත් ඒ අන්තිම කොටසට අයිති වුණ මිනිස්සු ගැන ජිමින් සතුටු වුණා. ජිමින්ට එයාලව අදාල නෑ වගේම එයාලට ජිමින්ව අදාල නැති විදිහට එයාලා හැසිරෙන එකට ජිමින් කැමති වුණා.
උදේ තම තමන්ගෙ රාජකාරි වලට යන මිනිස්සුන්ගෙන් එන්න එන්න පදික වේදිකාවෙ සෙනග වැඩි වෙනවා කියලා තේරුණ නිසා පාර අයිනෙ තිබුණ කොෆි ෂොප් එකක දොර ලග වාඩිවුණ ජිමින් දොරට ඔලුව තියාගෙන ඇස් පියාගත්තා.
ඇස් පියාගන්න ගමන්ම ඒ කොෆී ෂොප් එක හවසට විතරක් අරින එකක් වුණ එක ගැන හිතෙන් පින් දුන්න ජිමින්ට ගානක් ගියේ නෑ එයාගෙ තෙත බරිත වෙලා තිබුණු එයාට වඩා ලොකු සුදු කමිසය ගැන.
ගොඩක් දුර ඇවිද්ද නිසා රිදෙන යටිපතුල් ගැන, තෙත වෙලා නලලට ඇලිලා තියෙන කොන්ඩෙ ගැන, සීතල නිසාම වෙව්ලන එයාගෙ තොල් ගැන, ජිමින්ට මේ දේවල් ගැන කිසිම තැකීමක් තිබුණෙ නෑ.
එයාගෙ හිතේ තිබුණෙ ඉන්න තැනක් හොයාගන්නෙ කොහොමද . යුනිවර්සිටි යන එක නවත්තන්නෙ නැතුව ඉන්න සල්ලි ටිකක් හොයාගන්නෙ කොහොමද කියන ප්‍රශ්න.
VOCÊ ESTÁ LENDO
NYCTOPHILE | Jikook
Fanfic"ජන්කුක් දන්නවද මේ මල්?" "එ.. එන්ජලික් ටියුලිප්" ... "ජන්කුක් දන්නවද මට මේ මල් දකිද්දි කෙනෙක්ව මතක්වෙනවා." "අම්මා?" ජන්කුක්ට ඇහුණා ජිමින් ලොකු හුස්මක් ගන්නවා. "නැහැ. මට අම්මාත් මතක්වෙන එක ඇත්ත ඒත් මං කියන්නෙ අම්මා ගැන නෙවෙයි." "එහෙනම්?" "ටේව!"
