¦ βesTial €ity ¦

Dear Mr. Duck

ووت دین و ایمان یک ففیک است!

¦Season two
Part one:

فلش عکسایی که گرفته میشد و صدای جمعیت توی گوشش میپیچید...

ولی اون
مثل یه عروسک مرده
روبه روی تموم اونا ایستاده بود!

عروسک...
چون خیره کننده بود!
مثل همیشه,
موهای فرش رو بالا بسته بود...
چشمای سبز خیره کنندش به جایی روبه روش دوخته شده بودن,
کت و شلوار سفید خط دار آبیش و کروات آبی دور گردنش...
استایل زیبایی ازش میساخت...!

و مرده چون...
کم ترین واکنشی به صداها و عکسایی که گرفته میشد نشون نمیداد...
و هیچ کس
از زمانی که کتابش رو منتشر کرده بود
لبخندی روی لب نویسنده محبوب ندیده بود...!

چشمای سبزش رو حرکت داد
به جایی بین جمعیت....

به چشمای آبی یخی...
و لبخند روی لباش...
و موهای بلوندش...
و ته ریشای صورتش...
که با افتخار بهش چشم دوخته بود,

هری با نگاه بی حسش بهش خیره موند,
پنج ماهه که گذشته...
هری کتابش رو کامل کرد و انتشارش داد
جایزه بهترین کتاب سال رو تو جشنواره گرفت...

دو روز دیگه بلیت داره به اسپانیا...
جایی که دلش میخواست بره
همه حالا میشناسنش و عاشقشن...!!

نایل با خنده انگشت شستش رو واسش بالا اورد
هری کمی سرش رو سمتش کج کرد و لباش نیمه باز موند...

پس چرا...
چرا در این لحظه
هری حس میکرد
که مرده؟

حس زنده بودن نمیکرد

چرا...
طوری جلوه داده میشد انگار یه خواب بوده؟

چرا نایل چیزی یادش نمیومد؟
چرا هیچ کس حرفش رو باور نمیکرد؟
چرا وقتی راجبش حرف میزد همه فکر میکردن داره راجب داستانش حرف میزنه؟
فقط چون راجبش نوشته بود؟
مگه نمیشه نوشته ها از روی واقعیت باشن؟
چرا...

چرا دیگه نمیتونست سر خرگوشش رو توی اتاقش پیدا کنه؟

¦فلش بک*
روز اعدام هری:

"از اینجا ببرش, برش گردون لندن, کارگاه رو بنداز توی مکعب سیاه..."

پشت بهشون سمت پنجره ایستاده بود
هر دوشون سر تکون دادن
و سمت در رفتن,
کاملا میدونستن چیکار کنن...!

با چشمای به خون نشستش زمانی که صدای بسته شدن در رو شنید....
به در اتاقش نگاه کرد
نمیدونست چه حسی باید داشته باشه اما به شدت حس خالی بودن داشت!

روز بعدش,
سرِ راهرو بالای پله ها ایستاده بود
زمانی که با پاهای شل شدش سمتش میومد...

متقابلا سمتش قدم برداشت
تا چشماش رو بهش بده و بهش بگه که باورش کرده!

نگاه پر از خواهشش
پر از التماسش رو نادیده گرفت و ازش گذشت...