Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

PROLOGUE

PROLOGUE

Umalis ako sa bahay na hindi alam ng Mama. Hindi ako nagpaalam. Ako ang nagkusa umalis sa bahay iyon dahil gusto ko sumaya kahit ngayon gabi lang. Umalis ako nang walang pasabi. Kailangan 'kong gawin iyon dahil masakit na. Nasasaktan na ako. Durog na durog na sa kanila. Konti na lang mapupuno na ako. Hindi 'ko alam kung ano ang dapat kong gawin para lang maging mabuting anak, pero hindi nila nakikita iyon.

Kailan kaya ako magpapahinga nang habang buhay?

I am here today at the Coffee shop because I want peace of mind. I just went straight to the counter to order my drink and bread. After I ordered, I immediately went to the rooftop of its building. Hindi na bago sa akin lugar na ito dahil madalas ako pumupunta noon dito. Pagkadating ko rito sa may rooftop, ay halos marami-rami na rin pala ang mga taong nandito.

Dito sa may coffee shop ay may mga banda o group of banda kumanta rito. Every saturday and sunday nga lang. Minsan, pinagkakamalang itong bar dahil sa unique theme nila. Pero, lahat ng audience na pumupunta ay bumabalik dahil sa gandang meron sila.

Palinga-linga ako para humanap na mauupuan pero nang may nahagip akong lugar na p'wede kong pag-p'westuhan ay dali-dali ako pumaroon.

"Sana wala siya rito," Pakikiusap ko sa hangin.

May biglang lang ako naalala. Natapatawa ako ng pagak. "Lyzza, It's been a four years na kaya move on na. . ." Sabi ko sa sarili ko.

Four years. I was a fool for four years. I was blind for four years. And for four years I became a fool for his love. Because of him why I am still locked in my dark gray life. I loved him but. . . why did he give like this? Minahal nga ba ako o ginamit lang niya ang katawan ko?

Ang buong akala 'ko babalik siya. Ang buong akala 'ko pagbalik niya, maalala niya pa rin ako. Umaasa pa rin ako ngunit nandoon na ako sa puntong kinu-question ko na ang sarili ko.

Babalikan niya ako. Promise, babalik siya.

Pero dahil isa akong tanga, naghintay ako. Umasa ako na wala naman assurance. At lalong nagtiwala ako sa mga salitang lumalabas sa bibig nito.

Ilang minuto ang nakalipas. Biglang umingay ang paligid. Nang tignan ko sana kung bakit umiingay ay biglang dumating in-order kong matcha flavor milktea.

"Ma'am Lyzza, here's order po. Enjoy your night!" Sabi sa akin ng crew nila dito.

"Thank you!" Ani ko sa 'kaniya bago ito umalis.

Isinawalang bahala ko na lang ang paligid ko. Hindi ko rin alam kung ano ang grupo ang tutugtog rito ngayon. Sobrang tagal 'ko nang hindi nakapunta dito kaya hindi ko alam kung may bagong banda ba ang tutugtog o walang panibago.

O sila pa rin ba?

Akmang iinumin ko na sana inorder kong drink ay may pamilyar na boses akong narinig.

"Hi!"

Hindi ko maibaba ang baso ko dahil sa narinig kong boses. Nanlaki ang mga dalawang mata ko dahil sa gulat at ayaw maproseso ang aking utak. Nagdadasal ako sa utak ko na ilang ulit para lang hindi mag-cross uli ang landas na'ming dalawa.

Sana hindi siya. Sana kaboses niya lang siya. Sana wala siya rito. Sana hindi ko siya nakita ko noon.

He only said one word but the girls here screamed so hard. The girls just couldn't stop screaming.

"Sorry, kung ngayon lang kami. May emergency lang saglit kanina," Paliwanag naman ang lalaki.

Pero bakit magkaboses na magkaboses sila? Ayaw kong lumingon. Ayaw ko siyang tignan. Ayaw kong malaman na siya nga. Ayaw kong siyang makita. Gustong-gusto ko talaga umalis rito sa lugar na ito ngunit tila may pumipigil sa akin.