CHAPTER TWENTY-NINE

36 4 0
                                    

CHAPTER TWENTY-NINE

"A-Aalis ako?" Nagtatakang tanong ko sa kaniya.

Bakit? Sinisisi na niya ba ako sa nangyari sa kaniya?

Bakit parang kasalanan ko? Baka kasalanan ko nga. Baka hindi ko lang matanggap sa sarili ko na. . .dahil sa akin napaaway siya. Na dahil sa akin baka na muntikan na siyang mawala. Bakit sa ganitong sitwasyon, ako lagi. Ako lagi ang may mali. Ako lagi ang masama. I always tried my best to be versuon of myself, bakit parang kulang?

Kulang nga ba ang ginagawa ko? O, sadyang ako ang may kulang kaya nagkakaganito ang buhay ko?

Baka nga.

I looked at him with his teary eyes. Para akong binugbog ng ilang beses dahil pilit hinuhuli ang tingin niya ngunit siya mismo iniiwasan niya ang tingin ko. Nakikipaglaro ba siya? Ano?

"K-Kerson naman, e. . ." mahinang boses na saad ko.

Napailing ako sa kaniya. I bit my lower lip to calm myself pero walang bisa. Mas lalo lang akong natatakot, sobrang din ng kabog ng puso ko.

"Bakit? Ano'ng nangyari?" I asked at him.

"Don't ask any more questions. Just leave." he said with his soft voice.

"Mamo, tignan mo ang alaga mo," paiyak na pagsusumbong ko. "Inaaway ako ni Kerson. Kausapin niyo naman siya, o."

I bit my lower lip to control my tears but couldn't help they flowed continuously. Maybe this time, him first. I will fix him first before myself. He looks so depressed, tired, and confused. Wala akong idea kung ano ang nangyayari sa buhay niya. He never told me his life. His situation. Alam ko lang, masaya siya, okay na ako roon.

"M-Moma, his words..." I stuttered through the tears, "I don't know what to do. Help me talk to him, please. I need you." The vulnerability in my voice painted a vivid picture of the emotional turmoil within, seeking solace and guidance from the one person who might bring some comfort.

Para na akong bata nakikipagusap sa nanay ko. Hindi ko alam ang iisipin ko.

Bakit bigla ka nagbago, Kerson?

May pasa at sugat ka sa mukha, bakit parang ang utak mo ang napurahan? Tangina.

"Hija..." Mamo couldn't meet my gaze directly. "Please, he needs rest." The words hung in the air, a gentle plea veiled in sadness. I had been mistaken; I thought she could help me. Understanding dawned as I absorbed her perspective.

I bit my lower lip. I didn't know what to do now. Ipipilit ko pa ba? O, hindi na?

Baka kaya pang ipilit.

"Tangina naman," bulong ko. "Kahit saglit lang po."

Pumikit ako ng marahan. Sana kaya ko pa siya kausapin. Kerson, kailangan kitang kausapin! H'wag kang tanga.

Magsasalita na sana si Mamo ngunit bigla siya napatigil dahil naunahan ni Kerson. Halos kaming dalawa nagkatinginan kami ni Mamo dahil sa sinabi ni Kerson. Hindi ko alam bakit parang may nagbago? Nagaksidente siya pero bakit pati pakikitungo niya sa akin ay naiba. Kailangan ba iyon?

I can't move properly. I was almost speechless there. I want to speak but I'm afraid. I want to speak but something stops me. I want to open my mouth but my throat is blocked to get the words out.

"Alyzza, where is it that you fail to comprehend?!" He exclaimed, pride unbridled, as if his frustration eclipsed any sense of restraint. It seemed my attempts had only intensified his irritation. "Where?! Where is it that you can't understand I don't want to see you from now on?!" The words hung heavy in the air, each syllable a sharp edge cutting through the already tense atmosphere.

Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)Where stories live. Discover now