Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

CHAPTER ELEVEN

CHAPTER ELEVEN

Trust?

Parang wala na ako niyan. Wala na rin nagtitiwala sa akin. Pati ang dati kong gawain tulad pagtugtog ng gitara at pagkanta ay tila lahat nang iyon biglang naglaho na para bang usok na hindi mo namamalayan na sa tuwing lumalayo ka ay unti unti na rin nawawala.

Pero ang tanong. . . may nagtitiwala ba sa akin?

Wala.

Wala na akong tiwala. Wala na rin akong dedication sa buhay. Mismong sarili kong magulang, wala silang tiwala sa mga kayang kong gawin, paano pa kaya sa sarili.

Accepting that imperfections is natural. Nobody's perfect. 

I've been hanging around our house for a few hours, I don't want to leave because I know Kenzo is coming. He will come to me. He will help me too. I looked at my cellphone to see if he had any messages or not. I have been waiting here for almost thirty minutes. There are people passing by on this street and they will look at me evilly and laugh at me. 'Yung ibang tao dumadaan naman ay naawa sila habang nakatingin sila gilid ko. Nasa gilid ko kasi ang mga gamit ko na tinapon ni Mama kanina.

Habang nagmuni-muni ako ay biglang may nagnotif sa aking selpon. Dali-dali ko naman i-unlocked ang passcode at binasa ang tinext ni tukmol.

Zorence Kent:
Otw, tol.

Nakangiti ako dahil meron at meron pa lang tutulong sa akin kahit ganito ako. Na kahit ganito ang ugali ko. Na kahit ganito ang mga salitang nabibitawan ko. Sobrang hirap. Hirap na hirap ako kumapit upang malift up ko ang sarili ko.

Sobrang pinasasalamatan ko ang si Kenzo dahil siya ang nand'yang sa tuwing kailangan namin siya. Sobrang husband material siya. Sayang lang,
lagi siyang naloloko. 'Di niya deserve na ganoong tratuhin.

Naalala ko tuloy, noong nagkasakit si Shainny noong high school namin. Halos hindi siya mapakali nang nalaman niyang may sakit ang crush nito. Crush niya, eh. Bobo lang siya, ayaw niyang umamin baka raw ma-friendzone.

"Lyzza! Gago si Shainny, may sakit." Natatarantang ani nito. "Anong gagawin ko, tol?"

Napatawa ako sa naging reaksyon niya. "Bobo, malaki na 'yun, kaya niya na ang sarili niya."

Tinignan niya naman akong masama. "Hoy, babaita! Baka nakakalimutan mo kaibigan mo rin iyon. Kaibigan mo siya.

"Alam mo, ang OA mo," I chuckled. "Eh 'di dalawin mo siya sa kanila."

"Gago, baka magalit 'yun! Hinahanap siya noong isang araw, may problema silang magpapamilya. Ayaw ko siyang bigyan sakit ulo, ngayon. Ayoko siyang mas mahirapan siya. Baka mamaya, puntahan ko na lang, I know her, she needs us. She needs me also."

Habang binabalikan ang pangyayari na iyon, mas gumaan ang loob ko. Mas naging okay ako. Hindi ko muna iniisip kung ano ang sunod na gagawin ko. Bahala na, sasabay na lang ako sa agos ng alon na meron ako.

Music is like a waves of the ocean. Think of yourself standing on a spotless, sandy beach and taking in the vastness of the ocean. You can clearly hear the waves pounding on the coast if you pay close attention. These waves have a distinct cadence and melody, much like music. Gan'yan na lang minsan ang ginagawa ko. Dito kasi sa Pampanga, wala man beaches na papupuntahan pero maraming waterfalls and resort here.

Music contains an unlimited range of genres, styles, and emotions, just like the waves in the ocean arrive in many forms and sizes. In the same way that each musical piece elicits a unique set of emotions and experiences, each wave carries a unique energy. Kahit anong gawin mo isang kanta mo lang masasabayan mo na para bang alon sa dagat. Masarap pakinggan. Sa tuwing pinapakinggan mo ay pati ikaw napapasabay sa agos.