CHAPTER FIFTEEN

46 3 0
                                    

CHAPTER FIFTEEN

"Have you ever loved someone?"

He asked, while looking at the sky, we were both looking at the sky. We're here at the CDC, Clark. Nakasilong sa may malaking puno, at nakaupo kami sa damuhan.

I love seing the sky. Napaganda ng panahon ngayon!

"I'm just curious that's why I just asked,"

Napatigil ako sa pagtitig ako sa kaniya, unti-unti ko siyang nilingon. I couldn't help but turn to face him and stared into his innocent eyes. Hindi ko alam kung bakit natanong niya iyon, hindi ko mabasa ang tumatakbo sa isip niya. Napangiti ako sa kaniya kahit patuloy pa rin pinagmamasdan ang kalangitan.

Nagbuntong-hininga ako ng mabigat bago ko sabihin sa kaniya.

"Meron. Isa," sabi ko. Yumuko ako para bumunot ng damo sa tabi, at pinagpunit-punit ko iyon sa pira-piraso.

Sina Erica lang ang nakakaalam ang buong pangyayari sa mga panahon na 'yun. At ayaw ko na maalala pa! I was hard to face him when I see him again! Parang bumalik lahat. Bumalik lahat ng sakit, pagmamahal! I can't blame him because it was all my fault.

Minsan lang ako nagmahal pero nabigo ako. Nabigo ako na ipaglaban siya. Nabigo ako dahil akala ko kapag okay na, wala na ang sakit pero. . . Hindi pala! Nabigo ko siya. Nabigo ko rin ang sarili ko! Nasaktan ko siya. Sobrang nasaktang ko siya ng lubos. Sobrang mahal ko 'yon but I have to let go. Kinakailangan ko siyang bitawan para maging masaya ang nasa paligid ko.

As I gazed up at the sky, I was immediately captivated by its breathtaking beauty. The sky's color was a stunning combination of hues, truly a work of art created by nature. It's so beautiful to watch the clouds, especially if they are shaped like drawn people and animals. It's not too hot today so it's nice to hang out here.

"He's my greatest love. . .he's the first man I've ever loved besides Papa," minahal niya rin ako, at ramdam ko iyon. "Kaso. . . Siguro hanggang doon na lang kami. Kailangan namin pakawalan ang isa't isa dahil kailangan. Kailangan kong maging matigas sa kaniya para sa tuwing kaharap ko na siya, kaya ko na. . . Okay na ako, pero. . . Pero hindi ko pala kaya,"

Lyy, ikaw 'yan, eh! Nagiging malambot sa taong mahal mo. . . madalas nga lang maging tanga. 

Binalingan ko nang tingin si Kerson na nakatitig na pala ito sa akin, nakikinig. When I faced him, he gave me a very sweet smile as if he wanted to say something but he just passed by with a smile.

"Okay ka lang?" tanong niya na puno nang pagaalala. "I'm sorry kung ganu'n pala ang kasakit ang sinapit niyo noon. I'm rooting to you! I'm always here to listen,"

I smiled at him to give assurance that I'm fine and I'm okay.

"Alam mo, siguro kung hindi nangyari iyon sa amin, hanggang ngayon, kami pa. Hanggang ngayon, nagmamahalan pa rin kami. Tama siguro ang iba, masaya na kayo pero may darating pagsubok talaga na hindi niyo paghahandain. Na parang sinusubok kayo ng mundo pero. . . Sinuko ko na lang siya. I gave up so we both wouldn't have a hard time letting go. I gave him up because I had to. . . I tried to fight, pero, wala, eh. Pinaglaban na 'min pero, kami mismo sumuko na. . . Lalo na ako. Ako ang unang sumuko sa 'ming dalawa,"

"You know what, the man you loved was very lucky. You did your best to stay by his side. I'm so proud of you because you made it! I'm proud because you were able to get through it alone!" Kerson had a happy harvest. First he adjusts his seat and then he moves a little to get closer but.

Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)Where stories live. Discover now