Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

CHAPTER THIRTY-THREE

CHAPTER THIRTY-THREE

"Buntis ka Alyzza?" Mama asked for the second time.

Unti-unti ko hinanap kung saan nanggaling boses na 'yon. Lumingon ako sa bandang pinto para tignan si Mama.

When I looked at her, the world seemed to fall on me. My world slowly stopped spinning. I do not know. I don't know how to feel. I covered my mouth to control my screams.

I didn't know what to do. I didn't know what to say. I don't know what my heart and mind are running. I'm scared because until now I haven't been able to prove anything and then I'll show up pregnant.

Kinakabahan ako baka saktan na naman ako—kami ng anak ko.

"Ano ba, Alyzza?!" She almost shouted at me.

Hindi ako masagot. Hanggang ngayon ayaw tumigil ang pagbuhos ng luha ko.

I bit my lower lip, "M-Ma. . .bakit naka-wheelchair ka? Anong nangyari?"

I refused to answered her questions. Hindi na importante iyon. My whole body was shaking because of self-blaming, pain, and confusion. I want to cry a lot. I want to scream to ease my burden.

Si Mama nakaupo ito sa kaniyang wheelchair habang si Bryan ang nagtutulak papunta sa harapan na'min ni Ate Kissha. Ang laki ng pinayat niya. Everytime I watch her, it hurts me twice as much.

Sana ako na lang ang nasa sitwasyon niya.

"M-Mama, bakit?" My tears continuously falling to my cheeks.

Umiwas ng tingin si Mama sa akin tila ayaw niya sabihin ang totoo.

Hinarapan ko si Ate Kissha, "Ate, ano'ng nangyari kay Mama? Bakit hindi mo sinabi sa akin?"

She avoided my glance, "Ayaw ni Mama ipasabi sa'yo. . . baka raw magalala ka raw,"

I chuckle from the pain. "Dapat sinabi mo, Ate! Nanay ko 'yan, malamang magaalala ako. . ."

I bit my lower lip, shaking my head, "B-Bakit. . . Bakit parang pinaparusahan niyo ako?"

Binalingan ko ng tingin si Mama, humahagulgol, "M-May karapatan ako malaman ang kalayagan mo. . .Mama ko kayo, eh. . .nanay ko pa rin kayo kahit pinalayas niyo ako noon! K-Kayo pa rin ang pinakamamahal kong nanay. . ."

Tinignan ko si Mama na nakayuko. Tanging iyak lang nang iyak si Mama. Nanay ko pa rin siya, eh! Kahit anong mangyari siya pa rin Nanay ko.

Bakit pinagdamot nila?

Eh 'di sana nakatulong ako.

"A-anak. . ." Mama shattered.

One word.

Isang salita na matagal ko na gustong marinig. Isang salita na gustong gusto ko lumabas sa kaniyang labi na taos puso.

I smiled painfully. It looked up at me, looking at me very broken.

I came even closer to her, I knelt in front of her so that we were equal. Umiiling-iling lang ito habang patuloy pa rin humahagos ang luha niya.

"Anak, a-ayaw ko malaman mo kasi. . .hiyang-hiya ako sa'yo. . . lahat ng pananakit ko sa'yo, lahat ng mga salita binitawan ko, hindi ko mababawi iyon. . . Nabulag ako sa pagkawala ng Papa mo, anak. . .ikaw ang sinisi ko baka mabawasan pero, hindi, nagkamali ako. . . buong akala ko, mawawala ang sakit, pero hindi. Mas lalo lang lumalala, kaya simulang nawala ka, ikaw hinahanap ko. . .nagsisisi na ako, anak. . . Hiyang-hiya ako sa'yo. . .patawarin mo ang Mama mo, Lyy. . ." Hagulgol ni Mama.

She cupped my face, still crying. I can clearly see every pain, and regret in her eyes.

I smiled at her, wiping her tears on her cheeks using my index finger.