Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

CHAPTER SEVEN

CHAPTER SEVEN

I love nights more than mornings. I appreciate the stars and moon more than I appreciate the sun. I don't know why the passion for the dark. Maybe, the effect of painful past and bitter present. Sobrang ganda sa madidilim 'yung tipong walang makakakita sayo kung ano ang ginagawa mo. 'Yung makakakita kung paano ka masaktan. Umiyak nang umiyak sa hawak hawak mo pang nakaraaan... Dissapointments and doubts about myself.

I love the darkness, I wish no one could see me.

Sobrang sakit dito sa dibdib dahil hindi manlang ako minahal ng Mama ko.

Bakit nagbago ang trato ni Mama?
Bakit nagbago siya?

Hindi ko sinasadya na mangyari ang pangyayaring noon. Bata pa ako noon wala pa ako sa tamang pagpiisip pero bakit pati sarili kong pamilya ay pinagtatabuyan ako bilang kadugo ko.

Ang sariling kong kadugo ay pinagtatabuyan ako.

If I could go back to when I was a child, I would go back. If only I could go back to how this bad thing happened, I would have stopped it even though I wasn't in the right frame of mind. At lalong kung p'wedeng palitan ang pangyayari na ako na lang sana napahamak ay siguro sobrang saya din ng mga pamilya ko pero hindi p'wede. Wala ako sa lugar para gawin iyon.

Sometimes you need to move on from the past even in the most painful part of your life. But this is my biggest question...

Makakamove on ba ako? Habang buhay na lang ba ako mananatili sa dilim at maglalakad palayo sa liwanag?

It's been a month since Shainny, Erica, and Kenzo and I met. I had so much fun that day that I didn't want to go home to us and continue the joy I felt because I was with them.

Today, this day is so beautiful. I don't know why but when I opened my eyes I felt very relieved now. No heartache. There is no mixture of pain, anger and heavy feelings. I'm here in the room now because it's Saturday so there's no school. I just want to clean and clean. I just left the door of my room open so that the heat of the sun wouldn't get in here.

This is my life that I want.

"A-Ate Alyzza. . ." Tawag ng bunsong kapatid ko.

Napangiti ako malapad. "Ano 'yun Bry?"

"Can. . .can I hug you, ate?" He said with a teary eyes.

Anong problema niya? Pinagalitan ba siya? May nangyari ba sa kaniya o may sakit siya nararamdam?

Akmang magsasalita na ako upang tanungin siya kung bakit o kung ano dinadamdam niyang sakit kung meron man. Nang bigla ko na lang naramdaman ang pagpulupot nang kamay niya sa bewang ko. Nakatayo ako sa harapan niya nang tawagin niya ako kanina.

He's just ten years old.

"What's wrong, Bryan?" Nagalala kong tanong. "Pinagalitan ka ba? May masakit ba sa'yo? Sabihin mo lang kay ate."

Umiling-iling lang ito habang patuloy pa rin ang pag-iyak nito. Nararamdam ko na ang pagbasa ng damit ko dahil sa mga luha niya.

I let him to cry all he want para naman lahat ng nararamdaman niya ay mailabas niya.

"A-Ate. . . B-Bakit gan'yan si Mama? 'Di niya po ba t-tayo. . .mahal ni Mama?" Hagulgol niya tanong. "B-Bakit s-sinaktan. . .niya po tayo? Bakit pinapalo niya t-tayo kung mahal niya tayo. . . bakit nagagawa niya iyon, a-ate?"

Sabi ko na, eh, Napalo na naman si Bryan. Ano na naman kaya ginawa nitong kapatid ko?

Binigyan ko lang siya ng isang ngiti kahit hindi niya nakikita. Hinimas-himas ko lang ang buhok nito habang patuloy pa rin ang pagngiti ko ng mapait.