Whisper of Virtouso (Love Material Series #2)

CHAPTER TEN

CHAPTER TEN

TRIGGER WARNING: THIS CHAPTER  CONTAINS SENSITIVE WORDS   AHEAD. IF YOU CAN'T HANDLE THIS KIND OF STORY SITUATION, FEEL FREE TO SKIP THIS CHAPTER.

Read Responsibly!

--

"Lumayas ka dito!" Bulyaw ni Mama sa akin. Mama has another discarded item on the floor. Some other clothes ended up on my face and head because of her throwing.

"Ayaw kita makita rito! Lumayas ka, malandi kang babae!" matigas na sabi niya.

Sakit.

Sobrang sakit. Mama 'ko iyon pero pinapalayas niya ako tila hindi ako tinuring na anak kailanman.

Ano na naman ba ang ginawa ko? Bakit pilit ako tinutulak palayo ang tinuring kong pamilya? Ayaw na ba talaga nila ako? 'Di na ba ako bagay sa pamilyang 'to?

Kasalanan 'ko rin dahil pinagsisikan ko ang sarili ko sa kanila kahit pinaparamdam nilang hindi ako nararapat pa sa pamilyang 'to.

Okay lang 'yan. Kung p'wedeng lang maghanap ng bagong pamilya. . .hindi pa rin ako maghahanap.

Sobrang mahal ko ang Mama 'ko!

"Mama. . . h'wag po. . . maawa ka po," Pakikiusap 'ko. "B-Bakit po? Ano po bang. . .n-nagawa ko?"

"Putangina mong babae ka! Sobrang landi mo!" Bulyaw ni Mama habang patuloy pa rin ito nakatayo sa pintuan. Kitang-kita 'ko kung paano mamula ang buong mukha ni Mama dahil sa galit.

"M-Mama. . ."

"H'wag mo akong tawagin na Mama." Duro niya sa akin. "Wala akong anak na malanding katulad mo!"

Ouch.

With every word that comes out from Mama, I get weaker and weaker. It was so painful to hear everything from him. It hurts so much to see that your own Mother is the one who will bring you down.

Malandi ba talaga?
Wala ba talaga akong kwentang anak?

Lahat na masasakit na salita ay nasampal na ako sa sobrang hapdi sa puso. I feel that at any moment my whole heart will be destroyed. Tila lahat na lang kasamaan na sa akin na.

Ano ba halaga 'ko- Mali. . .

May halaga ba talaga ako?

Tumayo ako sa pagkakaluhod ko. Binitawan ko rin ang hawak kong damit na pinulot ko sa may hindi kaluyuan. Humakbang ako ng ilang beses upang mapalapit kay Mama. Hindi ko alam kung bakit kailangan ko maranasan ko 'to.

Deserve 'ko ba 'to?

I really wanted to feel bad for her because of what they were doing to me because I realized that it shouldn't be. I shouldn't hold a grudge because she herself built me, but they will also destroy my personality. Buong ako, sinira nila.

"Mama. . . hindi po ako. Nagkakamali po k-kayo. . . Hindi po ako malandi, hindi po ako ganu'ng tao dahil pinalaki niyo akong mabuting anak na may takot sa magulang," nanghihina na sabi ko. Tinignan ko ang mga mata ni Mama na puno ng pagkamunghi sa akin. "Mama naman eh. . . ilang taon niyo na akong inalagaan, ilang taon niyo na din ako pinalitan ng diaper, ilang beses niyo na din ako pinagtimpla ng gatas para lang tumahan ako sa kakaiyak ko noong bata pa ako. . ."

I wiped my tears using back of my hands. Nandito na naman ako sa makasalumuot kong buhay. Kailan kaya titigil ang problema ko?

What if ako mismo titigil sa buhay ko?