Sunshine On His Rainy Days (Complete)

Kabanata 37

Kabanata 37

"You haven't changed..." It's Chloe who speak after a long moment of silence. "You ruined my marriage with Hellios. It's Gabriel and Angelique's turn now?"

Samu't saring emosyon ang bumabalot sa puso ko ngayon. Nang mahalata ko kanina si Hanniel na nagkukunwaring walang malay, ramdam ko ang kagustuhan na magalit sa kaniya. Sa kanilang dalawa ni Hannah.

But then when I heard him say sorry to his Mom, probably because he couldn't pretend any longer, my disappointment for the little kid slowly faded.

Ni hindi sumagi sa isip ko na baka kagustuhan lang rin talaga ni Hannah ang pagkunwariin siyang nawalan ng malay para kuhanin ang atensyon ni Gabriel. Na hindi niya gagamitin ang bata para sa isang maling gawain.

Ang totoo, sa kabila ng disgusto nila para sa akin, umaasa pa rin ako na dadating ang panahon na magiging maayos ang trato nila sa akin. Lalo na sa pagitan namin ni Hanniel.

"Hindi ka pa rin nakaka-move on? You are already back to each other. My father is already suffering in jail and we have left with nothing because your husband take everything away from us!!!" Hannah yells, tears of anger streaming down her cheeks.

"You deserve it. Your father deserve to rot in jail after of everything he did to our family." It is Samael who speaks this time. His voice is deadly and laced with poisonous venom.

I understand where he is coming from for he was deprived to be happy with his family for the past years. 

"You were once serving the church, Hannah. Have you already forgotten to be kind? Has good morality left your soul for good?"

"Stop preaching me! Huwag kang umaktong banal at anghel-"

"My wife doesn't need to act like an angel because she is already is." Samael cut Hannah off.

Natahimik si Hannah habang masama ang tingin kay Chloe. Ramdam ko ang matinding galit niya para rito. Pansin 'yon sa talim ng mga mata niya.

"I hate you to death. You are the reason why this is all happening to me-"

"Hate yourself rather than hating someone else, Hannah. Ikaw ang dahilan kung bakit nangyayari ang lahat sa buhay mo. Huwag mo idamay ang bata sa dilim ng puso mo," kalmado ngunit malamig ang boses na sagot ni Chloe. "Let's go, Hellios."

Sinulyapan kami ng mag-asawa. Chloe holds my hand and grip it gently. Tipid akong ngumiti. Tinapik ni Samael ang balikat ni Gabriel na ngayon ay madilim na nakatingin sa sahig, mabigat ang bawat paghinga.

"Pasensya na sa abala, Chloe." nahihiyang sabi ko.

Umiling si Chloe. "Call me if you need anything. We are always here for the both of you."

I nod and smile at her. Tumango si Samael sa akin hanggang sa tuluyan na silang lumabas ng bahay. Nilingon ko si Gabriel. The bones in his clenched jaw are moving. He's obviously gritting his teeth.

"I can't believe you are still capable of doing this, Hannah." Those words fly out of Gabriel's mouth.

Tahimik kong sinulyapan si Hannah. Salubong ang kilay nito, tikom na tikom ang mga labi habang nakatitig sa anak. Hanniel is just sitting quietly while fidgeting his tiny hands.

"Doing what?" Hannah's tone is sarcastic. "I did not do anything. Sinabi ko sa'yong nahimatay ang anak mo. I don't know why he's apologizing! Hanniel, why are you saying sorry?"

Hindi imposibleng makaramdam ng takot si Hanniel sa tono ng ina niya na para bang pinagbabantaan siya nito.

"B-Because I only did t-that to make Daddy c-come back..." Hanniel glances at Gabriel with tears pooling in his eyes. "It was my plan to pretend, Daddy. Please don't blame Mommy. Wala po siyang alam."

"See? Hindi ko inutusan 'yang anak mo na magkunwaring hinimatay kagaya ng iniisip n'yo! May sarili na siyang utak at hindi ko na kailangan pa diktahan!" sabi ni Hannah.

"Hindi mo na rin dapat tinawagan pa ang mag-asawa para papuntahin dito. You should have called Mama Erica instead of them." It's me who dropped those words.

Hannah's eyes narrow as soon as she looks at me.

"I already tried to call her but she was not answering! Hindi ko matawagan si Gabriel kaya sino ang aasahan ko para tulungan kami?" sarkastikong sagot niya sa akin. "Ang lakas ng loob mong kausapin ako ng ganiyan samantalang ikaw naman ang dahilan kung bakit nasasaktan ang anak namin-"

"Ako ang dahilan? Bakit? Wala ba akong karapatan makasama si Gabriel? Mag-asawa kami, Hannah. Normal lang naman siguro na magkaroon kami ng oras para sa isa't isa kahit na sandali."

"Nakita mo naman siguro ang reaksyon ni Hanniel sa pag-alis n'yo, hindi ba? Wala ka man lang konsiderasyon para sa bata? Hindi ka man lang naawa?" Tumaas ang kilay niya, ang sulok ng labi ay umangat na tila ba nang-iinsulto pa. "Kaya ka siguro nawalan ng anak, kasi hindi bagay sa'yo ang maging ina. You don't deserve to have a chil-"

"Hannah!"

Kasabay ng sigaw ni Gabriel ay ang paglapat ng palad ko sa pisngi ni Hannah dahilan para mapabaling siya sa gilid.

My blood boiled in anger like a molten lava ready to turn everything into ashes. Gabriel held my hand, trying to calm me down.

Titig na titig ako kay Hannah, ramdam ang pag-iinit ng sulok ng mga mata habang ang mga labi ay nanginginig.

"Wala kang alam sa pinagdaanan ko noon bilang isang ina, Hannah. You have no idea what kind of pain I had to deal with when I lost my child. You are lucky you still have Hanniel with you. Naiinggit ako sa'yo kasi nakakasama mo pa ang anak mo pero hindi 'yon dahilan para magkaroon ka ng karapatan insultuhin ako,"

Pinahid ko ang luhang bumagsak sa pisngi ko gamit ang likod ng aking palad. Hindi ko inalis ang mga mata sa kaniya. She's still looking to her side, eyes avoiding mine.

"Hindi ko ipinagdadamot sa inyong mag-ina si Gabriel pero respetuhin n'yo naman ako kahit hindi bilang asawa niya..." madiin ang boses na sabi ko. "Kahit bilang tao na lang."

Binawi ko ang kamay mula sa pagkakahawak ni Gabriel at nagmamadaling lumabas ng bahay. Dumaan ang isang taxi pagkarating ko sa gate na kaagad kong pinara. Dali-dali akong sumakay.

As soon as the door closes, I saw Gabriel running towards the gate while looking at me. He calls my name but I ignore him. Nakita ko siyang sumakay sa kotse niya kasabay ng pag andar ng taxi na sinasakyan ko.

Yumuko ako, itinuon ang mga siko sa ibabaw ng hita at dinala ang mga kamay sa mukha. Hinayaan kong saluhin ng mga palad ko ang mga luhang walang patid sa pag-alpas mula sa mga mata ko.

It's fine, Angelique. Everything will be fine. Don't cry. Lahat ay may hangganan. Matatapos rin ang lahat.

"Stop crying, Angelique. You have to be strong." I mutter to myself in between my hysterical sobs, trying to calm myself down but tears just burst out of my eyes even more.

--

Completed on VIP Spaces and Patreon. To those who want to avail the membership, kindly message Warranj Novels on Facebook.

Facebook: Angelica Gamit - Ignacio / Warranj WP

Facebook page: Warranj Novels

Patreon: warranj

Twitter: WarranjWP

Instagram: warranjwp