Sunshine On His Rainy Days (Complete)

Kabanata 38

Kabanata 38

Imbes na sa penthouse ni Gabriel umuwi ay sa bahay namin ako nagpababa. Hindi ako galit sa kaniya. Walang dahilan para magalit ako. Masama lang ang loob ko para sa mga nangyari ngayong araw na ito.

Pakiramdam ko, pinaglalaruan kami ng tadhana. Pakiramdam ko, matagal na kaming inalisan nito ng karapatan para sumaya.

Noon pa mang bago pa lang kami ni Gabriel, puro problema na ang dumadating sa amin. Sumasaya pero kaagad rin may kapalit na sakit. Palagi akong umiiyak pero ni minsan ay hindi ako nakaramdam ng pagod.

Maybe it's because I know that my love for Gabriel is till eternity. Para bang binuo ang puso ko para mahalin siya habang buhay at wala akong karapatan na mapagod. My love for him is as high as all the stars above. Hindi kailanman bababa. Hindi mababawasan.

Kasambahay ang sumalubong sa akin pagkarating ko sa bahay. Dire diretso akong umakyat sa kwarto, pilit pinipigilang bumagsak ang panibagong luha na sumisilip na ngayon sa mga mata ko.

Pumasok ako sa kwarto at isinara 'yon. Nanghihina akong naupo sa gilid ng kama, itinuon ang mga siko sa ibabaw ng hita at yumuko. Isinuklay ko ang mga daliri sa buhok at hinayaang umiyak ng histerikal habang nakapikit ang mga mata.

Wala pang ilang minuto simula nang makarating ako dito sa bahay ay naramdaman ko na ang paglundo ng kama sa tabi ko. Dumaan sa ilong ko ang pabango niya na naging dahilan para mas lalong malukot ang mukha ko dahil sa pag iyak.

"Galit ka sa akin?" tanong niya.

Umiling ako, patuloy pa rin sa pagtangis.

"Why did you have to leave without me then?"

"I'm sorry, Luke. The pain is just too much to bear. They can say whatever they want against me just don't include Atticus."

He sighs. "Do you want me to take over?"

Sabi niya noon, kapag hindi ko na kaya, kapag sobra na para sa akin ang sakit na dinadanas, hahayaan ko na siyang magdesisyon para sa mangyayari sa aming lahat.

Pero malakas ang pakiramdam ko na kapag hinayaan ko si Gabriel, masasaktan si Hanniel.

Sa kabila ng disgusto ng bata para sa akin, gusto ko pa rin siya lumaki na may ama. Hindi ko hahayaan na mawalay sa kaniya si Gabriel. Hindi ko kailanman ipagdadamot sa kaniya ang ama nila ni Atticus.

I wipe the tears from my cheeks and faces him. He is staring intently at me, his brows are slightly furrowed. Tipid akong ngumiti sa kaniya.

"I'm fine, Luke. Siguro mas mabuting huwag na lang muna ako magpakita kay Hanniel para hindi na gumulo pa ang sitwasyon. Wala akong ideya kung dadating pa ang araw na matatanggap niya ako pero sa ngayon, hindi na muna ako umaasa."

No words rush dow his lips. He is just looking at me, pain washing the darkness in his eyes. He grabs my hand and pulls me closer to him.

He wraps his arm around my shoulder. Isinandal ko ang gilid ng ulo sa balikat niya at marahan pumikit.

"If you only knew that this is the life you're going to take as my wife, would you still choose to marry me?"

Hindi ko alam kung bakit tila may kurot sa puso ko ang tanong niya na 'yon. Saka ko lang napagtanto na masiyado ngang nakakapagod ang sitwasyon ko sa buhay niya pero bakit hindi ko magawang bumitaw? Bakit hindi ko siya magawang hayaan na lang siya kay Hanniel? Na kung tuusin, hindi ang makipag agawan sa isang bata para sa atensyon niya ang buhay na pinangarap ko.

Huminga ako nang malalim. I unlock my eyes and look at him. Hinawakan ko ang kamay niya. My eyes are still swollen from tears but I still manage to smile at him.

"Wala akong ibang magiging desisyon kung hindi ang pakasalan ka, Luke. We are surely facing problems and difficulties right now but I would never regret marrying you," I said. "Mahal kita. Mamahalin kita hanggang sa mamatay ako. And if there is a life after that, I will still love you then."

His lips purse. Mariin niya akong tinitigan sa mga mata — na para bang kapag kumurap siya, mawawala ako. My heart aches when I see his eyes well up in tears. They become bloodshot, glassy and helpless.

"I'm happy that you came back, Angelique. I swear I am the happiest that I got to marry the only woman I want to spend the rest of my life with," His voice starting to shake in tears. "I realize that until now, I'm still selfish. Inaya kitang pakasalan ako kahit may sabit ako. Just because I'm so much in love with you and I am afraid to lose you again, I did not think what kind of pain you would need to deal with knowing the kind of situation I have."

Naningkit ang mga mata ako habang tinitigan siya. "Nagsisisi ka ba na inaya mo akong pakasalan ka?"

"Kinda."

"Gago."

He chuckles and wraps his arm around my waist. Isinandal kong muli ang ulo sa balikat niya. My lips stretch for a little smile.

"Sa kabila ng katotohanang magulo ang buhay na tatahakin mo sa akin kapag naging asawa mo na ako, inaya pa rin kitang pakasalan ako. It just that my faith is too strong that we can face all the trials together. That we will eventually become happy. Na magiging maayos rin ang lahat..."

Huminga siya nang malalim. I can somehow hear his heart beating fast against his chest.

"Hindi ko kayang malaman o makita ka na ikakasal sa ibang lalaki, Angelique. Kaya kahit alam kong mahihirapan ka, itinali na kita kaagad sa akin. Masiyado kitang mahal para pakawalan pa ulit."

Hindi ko rin naman nakita ang sarili ko noon na ikakasal sa ibang lalaki kaya patas lang. Alam ko na sa kaniya lang ako sasaya — na kahit humaharap kami sa malaking pagsubok ngayon, wala pa rin akong pagsisisi na nararamdaman na bumalik kami sa buhay ng isa't isa.

"Are you already tired?" he asks after a moment of silence.

"Hmm. What do you mean?"

"Can you still take long hours of flight?"

Mabilis kong iniangat ang ulo at tiningnan siya. He is already staring at me. Ngumiti siya na para bang nababasa niya na kung ano ang iniisip ko.

"Are we..."

He nods. "I have already asked my secretary to reschedule our flight to Milan as early as tonight."

Natawa ako. "Tuloy na talaga 'to?"

He smirks. "Nobody can stop us again from taking this vacation."

Muli akong ngumiti at ipinaikot ang mga kamay sa batok niya, nasasabik. Niyakap ko siya nang mahigpit. He wraps his arms around my waist and hugged me gently.

"Medyo pagod na ako pero... kahit gaano pa kalayo ang biyahe doon, hindi na rin ako magpapaawat."

His throat let out a husky chuckle. He slightly pulls away and kisses me on my cheek.

"Let's give Atticus and Hanniel a little brother or sister." he whispers.

I giggle. "In God's will, Luke."

And just like that, we finally reached the Malpensa International Airport after long hours of traveling in the air.

--

Completed on VIP Spaces and Patreon. To those who want to avail the membership, kindly message Warranj Novels on Facebook.

Facebook: Angelica Gamit - Ignacio / Warranj WP

Facebook page: Warranj Novels

Patreon: warranj

Twitter: WarranjWP

Instagram: warranjwp