El Violador

Chapter 9

"Nobyo mo ako, Esme!" Singhal sa akin ni Armando.

Nagtatalo kami ngayon sa tagpuan namin sa dulo ng Hacienda de Gracia na kadikit ng Hacienda DiMarco. Nag-ugat ito sa nakita niya noong isang araw sa pamilihan kung saan ay pinupunasan ni Senyorito Maximo ang aking labi. Sinubukan ko siya n'on lapitan pero mabilis lang siyang naglakad palayo.

Sinubukan kong hawakan ang braso ni Armando pero tinabig lang niya ang kamay ko. Naluluha akong napatingin sa kanya. "Mali ang iniisip mo, Armando."

"Mali?" Galit niyang sagot sa akin. "Ako pa ngayon ang mali, Esme? Nakita ko ang nobya ko na nakikipag-harutan sa amo niya. Ikaw ang mali, Esme!"

"Hindi totoo 'yan---" Hindi ko na natapos ang aking sasabihin nang muling magsalita si Armando.

"Tototo 'yon! Nakita ng mga mata ko ang katotohanan." Patuloy niyang pagsinghal sa akin. "Kasi kung ayaw mo, sana ay pinigilan mo na siya o tinabig mo man lang ang kamay niya kung ayaw mo talaga pero ginusto mo!"

Tumulo na ang mga luha ko. Ito ang pinaka-malalang away namin ni Armando. At ito ang unang beses na pinagtataasan niya ako ng boses. Nauunawaan ko na galit siya sa nakita niya pero sana tanggapin niya ang paliwanag ko. Mali lang talaga ang ibig-kahulugan ng nakita niya.

"Nabigla kasi ako sa ginawa niya kaya hindi ako naka-kilos agad. Pero noong susubukan ko na siyang pigilan ay saka ko narinig ang boses mo." Pagpapaliwanag ko sa kanya.

Nakapameywang lang siya habang nakatingin sa batis. Kita ko pa rin ang galit niya sa kanyang mga mata. "Baka nga isa ka rin sa mga dalagang nahuhumaling sa binatang espanyol na 'yon." Sambit niya sabay tingin sa akin. "Baka umaasam ka rin ng yaman sa kanya, dahil kapag nagustuhan ka niya ay papakasalan ka niya. Gan'on naman kasi talaga, 'di ba? Gumising ka, Esme. Espanyol 'yon, Pilipino ka lang."

Dumaloy ang sakit sa puso ko dahil sa binitiwang salita ni Armando. Gan'on ba niya ako tignan? Nang dahil lang sa isang bagay na nakita niya ay nagbago na kaagad ang tingin niya sa akin? "Hindi ako gan'ong babae, Armando. Magsasaka lang ako pero hindi ko ibababa ang sarili ko para lang akitin ang senyorito at magustuhan niya. Nagmamahal ako kasi nagmamahal ako at wala ng iba pang dahilan. At minamahal kita Armando kasi mahal kita, at wala ng iba pang dahilan."

Tinitigan lang niya ako bago siya napabuntong-hininga. "Hindi mo pa rin maaalis sa akin na magselos dahil kayo ang magkasama lagi, Esme. Hindi kita nakikita lagi kaya hindi ako pwedeng makampante sa mga sinasabi mo."

Napakuyom ang kamao ko sa kanya. Hindi ko lubos maisip na ganito kababaw ang kanyang pag-iisip na binalot na ng pagseselos. "Kinu-kwestyon mo na ngayon ang pagmamahal ko sa'yo, Armando?"

"Naninigurado lang ako, Esme." Sagot niya sa akin. "Malaking ka kumpetensya ang binatang espanyol na 'yon. Umuwi ka na muna. Sa sunod na araw na lang tayo mag-usap."

Tinalikuran na ako ni Armando at naglakad na siya papasok sa loob pa ng Hacienda de Gracia. Naiwan lang ako sa pwesto ko na pinagmamasdan lang siyang naglalakad palayo sa akin. Pinunasan ko na lang ang mga luha ko bago naglakad patawid sa batis papunta sa Hacienda DiMarco.

Pagtawid ko sa batis ay nakita ko si Hilda na nag-aabang sa akin. Napalingon siya sa akin sabay lapat niya sa akin. "Kumusta? Naging maayos ba ang pag-uusap niyo?"

Umiling naman ako sa kanya. "Nagseselos siya kay senyorito."

Napabuntong-hininga naman si Hilda sabay haplos sa kaliwang balikat ko. "Palipasin mo muna ang galit niya, Esme. Wala talaga tayong magagawa, mas gwapo talaga ang senyorito kaysa kay Armando."

Nagsalubong naman ang mga kilay ko sa sinabi niya. "Ano ba 'yang sinasabi mo, Hilda. Imbes na makatulong ka, linoloko mo pa ako."

Tumawa naman si Hilda sabay akbay sa akin para magsimula na kaming maglakad pabalik sa sakahan. "Nauunawaan ko naman kasi ang Armando mo. Makita ka ba naman niya sa lalakeng ubod ng ka-gwapuhan ay talagang magseselos siya dahil wala siyang binatbat sa senyorito 'no. Ang dapat niyang gawin ay patunayan pa niya ang sarili niya sa'yo, Esme."