Cruel author •Jeongho•

0.6

Oy ve yorum🫐
•••

Ter, kan ve gözyaşı.

Rüzgarın ağacı salladığı her anda, bir kan damlası daha düşüyordu yeryüzüne. Yer gök ağlıyor, hepsi hayatta kalmak için savaşıyordu.

Yerde, kendinden çok sevdiği kişinin cesetine baktı bir süre. Ne düşüneceğini bilmiyordu. Hayatında ilk defa bir konu hakkında düşüncesi veya bir fikri yoktu. Sadece Ağlayan tanıdıklarına bakıyor zaten yanmış olan içinin daha da kavrulmasına izin veriyordu.

Hele o kılıç sesleri...

Sinirlendiğini hissetti. Kanının kaynadığını alev olup tüm dünyayı kapladığını hayal etti. Her seste daha da arttı bu öfke. Daha da kinlendi bu dünyaya. Sevdiklerinden onu alan bu dünyaya o kadar çok kinlendi ki bir an nefes alamadı. Kalbi hızlandı bedeni karıncalanıp avuç içleri terlemeye başladı.

Duyduğu feryat ise son doruk noktası oldu onun için. Kendine bakan acı dolu gözleri umursamadı, onu bekleyen kişiye sadece bir gülümseme sunup elini kalbine götürdü.

Yapabileceği tek bir şey varken karşısında, ona bakan çocuk anlamıştı bunu. Bıraktı herşeyi. Yaraları sarmayı bırakıp yerdeki kanın ona müsade ettiği kadarıyla koşmaya başladı. "Hayır! Dur! Hayır hayır KRASNMA!"

Ve işte o an sadece yer gök değil bütün kıta kana bulandı.
---

Sonuç ne oldurdu bilmiyordum ancak... Yaşasın ramen yemek?

Ocaktaki erişteleri karıştırdım ve elimi havluya silip Seungmin'in yanına gittim. Hala uyanmamıştı. Bu yüzden olsa gerek rahattım. Evet. Küçük ev gibi tasarlanan bu hapishanede ona ramen yapıyordum. Bu dünyada ramen yoktu yanii meraklı Sky'ında iki haftadır burada olan Seungmin'in de bunu seveceğini düşünüyordum.

Yani umarım.

Yatağa oturdum ve bir bacağımı kendime çekerek ona döndüm. Ateşi dinmiş sayıklamaları azalmıştı. Artık ağlamadığını da göz önünde bulundurursak iyi olduğunu içten içe biliyordum.

Ama rahat edemiyordum işte. Bir an önce uyanmasını istiyor, o siyah gözlerle karşı karşıya kalmak istiyordum. Bilmek istiyordum benim arkadaşım olup olmadığını anlamak istiyordum ne düşüncede olduğunu.

"Her türlü... Beni affedebilecek misin ki?"

Alnında ki bezi aldım ve suya batırıp tekrar yerine koydum. Kendimi bildim bileli kitaplarlarıyla yaşayan asosyal bir çocuktum ben. Zorbalığı çok yaşamıştım gerçek hayatımda. Beni o bataklıktan 'Arkadaşının sevgilisiyim' diyerek hayatıma giren bu kişi kurtarmıştı. Bu yüzden olsa gerek şu an onu kurtarmak isteyen bendim. Kim olursa olsun ister sky ister seungmin. Onun mutlu olmasını sağlayacaktı..

"Mmm başım..."

Tanıdık sesi kulağıma gelince gözlerim hafifçe doldu. Cidden... Utanmasam ağlayacaktım. Burnumu çektim ve yavaşça açılmaya başlayan gözlerine bakarak gülümsedim. "Günaydın~"

"Günaydın..."

Zayıf beden kollarından destek alarak doğruldu. Bende bu sırada ona destek olmuş yastığını düzeltmiştim. "Nasıl hissediyorsun? Aç mısın?"

Şu an normal davranmak en iyi seçenekti. Bu yüzden sanki her gün bunu yaşıyormuşcasına ona bakıyordum. O ise...

"Ben yemeği getireyim."