သူႀကီး... က်ဳပ္ ကိုရင္ဖိုးဉာဏ္နဲ႕ ဟိုဘက္႐ြာခဏလိုက္သြားမလို႔၊ ေန႕ခင္း ဗိုက္ဆာရင္ က်ဳပ္ကိုမေစာင့္ဘဲ ထမင္းစားႏွင့္ေနာ္
အင္း... ဘာသြားလုပ္မွာလဲလို႔မေမးေတာ့ဘူး၊ တစ္ခုခုဆို ငါ့ကိုသတိရၿပီး သည္းခံ၊ ရန္မျဖစ္နဲ႕။ သည္းခံတဲ့ၾကားထဲကမွ လြန္လာရင္ေတာ့ မင္းကအရင္ဦးေအာင္ခ် ၾကားလား
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ အျမစ္ေတာ္က ရယ္တယ္။
သူႀကီးကဗ်ာ... က်ဳပ္ ဘယ္တုန္းကမ်ား ရန္ျဖစ္ဖူးလို႔တုန္းလို႔
ေအးပါ၊ ငါက သေဘာေျပာတာပါကြာ
ဟုတ္သူႀကီး.... ဒါဆို က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္
ေအးေအး
အျမစ္ေတာ္ထြက္သြားတာနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္လည္း အရင္ေန႕တုန္းက ေက်ာင္းမွာကုန္က်ခဲ့တဲ့ ကုန္က်စရိတ္ကို စာရင္းမွတ္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါၿပီးေတာ့ အျမစ္ေတာ္ရဲ႕ လက္ရွိ ရွိေနတဲ့ ေငြေတြကို ေရတြက္တယ္။ ဘာမွေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ဆီႀကိတ္စက္လိုခ်င္လို႔ပါ။ အစကေတာ့ လမ္းႀကီးၿပီးမွ ဝယ္မယ္လို႔ေတြးထားေပမဲ့ ဒီႏွစ္ ပဲေပၚတုန္းက ႐ြာကေပၚသမွ်ေျမပဲေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကပဲ ဝယ္လိုက္တာမို႔ လက္ထဲ ေျမပဲေတြက အရမ္းကိုမ်ားေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွမ္းေတြေရာပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထားလို႔ရတယ္ဆိုေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္က မထားခ်င္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဆီႀကိတ္စက္ဝယ္ၿပီး ဆီလုပ္ပစ္မယ္လို႔ေတြးထားတယ္။
ပိုက္ဆံေတြကို ေရတြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆီႀကိတ္စက္ဝယ္ဖို႔ကျပည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါဝယ္လိုက္ရင္ လက္ထဲေတာ့ ေငြကသိပ္က်န္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းႀကီးၿပီးရင္ ကားကလည္းဝယ္ဦးမွာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဝင္ေငြထြက္ေငြကို ေသခ်ာေလးထပ္တြက္ၾကည့္ရေသးတယ္။
ကံေကာင္းတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေန႕စဥ္ဝင္ေငြေတြရွိေနလို႔... အဲ့ေတာ့ ေငြကေလ်ာ့လည္း ျပန္ေရာက္လာမွာပဲျဖစ္တာမို႔ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မပူ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဆီႀကိတ္စက္ကိုမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ဝယ္မယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ပ်င္းေနတာနဲ႕ ၿခံထဲကသစ္ပင္ေတြကို ေရေလာင္း၊ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြကိုေကာက္၊ ေျမပဲဘာညာသင္ၿပီး ထပ္ပ်င္းလာေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲသြား၊ ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းျဖစ္တယ္။
