Villarmazan Series #3: Chasing Sharvari

37

Chapter 37

Snake

Incus' POV

Alam kong ang pinakaayaw ng isang Sharvari Neala ay pinagkakaawaan.

She thinks of it as a sign of weakness.  Someone that should be looked down to. She is embarrassed just by thinking about it, kahit hindi niya sabihin sa akin.

Ngunit...hindi ko rin mapigilan ang sarili.

My sharvari...My beautiful woman...

She looked restless. Her hand can no longer support the weight kung kaya't dumadausdos na ang ulo niya.

Kanina ko pa napapansin...habang bumabyahe kami...pinipigilan niya ang sariling makaidlip.

Tatanaw siya sa labas ng bintana...pero ilang segundo din naman...ang mga mata ay dahan-dahang babagsak.

"C'mere."

Masuyo ko siyang hinila sa siko. Hinayaan naman niya ako. Or she's just too tired to argue.

She landed on my lap. Ang ulo niya.

I slowly stepped on the brake...we slowed down.

Pinanood ko siya ng ilang segundo habang hinahanap niya ang tamang posiyon. She folded her body para magkasya sa upuan niya. Hanggang sa naging komportable na siya. Walang reklamo.

It was too late when i figured na mahirap ang posisyon namin. Para sa akin.

But her breathing was already shallow. A soft snore can be heard. It was peace, for me.

Her sound was a sign that i'm not just daydreaming.

I'm here. And she...with me...

And she can be comfortable like this...without the worry. At long last, no one can hurt her again.

Alam ko ang sinabi ko noon. That i will protect my peace.

Then i figured...

She is my peace. Thus, i will shield her. From everything.

Ilalayo ko siya sa lahat ng nanakit sa kaniya. Kung hindi man... Sila ang ilalayo ko. Ng sapilitan. Kung mali man ang magiging paraan ko... Bahala na.

I will avenge her. At iyon ang malaking pangako ko.

Nang makarating sa bahay, maingat ko siyang binuhat at inakyat sa kwarto namin.

Nilapag ko siya. Hinubad ang kaniyang sapatos, and pulled the sheets on her.

Aakma pa lang akong tatalikod pero may malambot na kamay nang pumalibot sa pulsohan ko.

"Hindi m-mo naman ako iiwan...diba?"

Her words were like a lull, caressing my ears and sending the other senses into hysterics.

Sa bawat segundo na hindi ako nagsasalita, mas nagiging malakas ang daliri niya sa paghawak sa akin. Though, her eyes remained shut.

Dahan-dahan akong umupo sa gilid. Nakaharap ang likod ko sa kaniya.

"Leave. Who? You?" I matched the tenderness of her voice.

I captured her hand, at hinagkan iyon.

"Never again."

Shanala's POV

The last thing that i felt was him caressing my hands. Before i completely dozed off.

Ni hindi ko na narinig ang naging tugon niya. I was too drained to fight it.