𝐁𝐈𝐋𝐈𝐍𝐂𝐈𝐍 𝐎𝐓𝐄𝐒𝐈「ᴛᴏᴍ ᴍ. ʀɪᴅᴅʟᴇ」

| güzel olan her şey

    TOM, istediği her şeye her daim sahip olabileceğine inanarak büyümüştü. Yeterli motivasyonla arzuladığı her şeyi avcuna alabilirdi.

Buna bilgi de dahildi. Bilgi... Bir büyücünün güçten sonra sahip olabileceği en büyük hazine. En azından Tom Riddle böyle düşünüyordu. Güç ve gücün yanındaki deryalar kadar derin bir bilgi birikimiyle bir büyücü durdurulamaz olurdu.

Bu yüzden kütüphanede gördüğü rüyalarla ilgili aradığı hiçbir şeyi bulamamış olmak onu sinirlendirmişti. Bilgi istiyordu ve o bilgiden eser yoktu.

Bu bir sorundu kendisi için ve bu soruna bir an önce bir çözüm bulmak zorundaydı. O bilgiyi edinmeli ve gördüğü o rüyalardan bir an önce kurtulmalıydı.

Şimdilik bir sorun yoktu, hayatını etkileyen bir problem yaratmıyordu rüyaları ancak yaratmayacağı anlamına gelmiyordu. Tom, rüyalarının başına dert olacağını hissediyordu.

İksir dersliğine girerken Slytherinlerin sol taraftaki masalarda oturduğunu gördü. Kendisi her daim en ön sıranın bir arkasında otururdu.

Profesörlere yakın olmak ve onları en iyi şekilde dinleyebilmek adına oturduğu masayı birinci sınıftan beridir değiştirmemişti.

Bir tek Profesör Dumbledore'un dersinde dördüncü sıraya kayardı. Yerini yalnızca Biçim Değiştirme dersinde değiştirmesi refleksi kendini Dumbledore'un etrafında tehlikede hissetmesinden kaynaklıydı. 

Masasında Walden Macnair oturuyordu. Sıra arkadaşı olarak Leonard'dan ise Walden'ı tercih ederdi Tom. Daha sessiz ve derse odaklıydı Walden, Tom'u rahatsız etmezdi. Leonard ise... Sohbet etmeyi çok severdi.

Lordunun yanında bile o koca çenesini tutamadığı oluyordu.

Yerine geçerken Kiernan'ı gördü. Yanında da sarışın cadı oturuyordu, rüyalarının başrolü.

İri mavi gözlerini Kiernan'ın üzerine dikmiş, onun anlattıklarını dinlerken arada hafifçe başını sallayıp nişanlısını onaylıyordu.

Tom usulca nefes verdi. O kadar belirsiz çıkmıştı ki verdiği nefes dudaklarından, kimse onun huzursuzca nefes verdiğini anlayamazdı. Ve neden huzursuz olduğunu da.

Duygularını en önemli anlarda bile gizlemeye alışıktı Tom. Maske takmak, soğuk buzların arkasından insanları izlemek onun için sıradan bir durum halini alalı yıllar olmuştu.

Çantasını masanın yanına bırakırken Walden'a küçük bir baş selamı verip sessizce sandalyeye oturduğu anda Profesör Slughorn içeriye girdi. İksir dersi başlıyordu.

Sıradan günaydın konuşmasını sınıfa yaptıktan sonra Slughorn "Sizlerden kitaplarınızda bulunan Rüyasız Uyku İksiri sayfasını açmanızı ve iksiri yapmanızı istiyorum." dedi. "Ders sonuna kadar vaktiniz var, başlayabilirsiniz."

Tom kaşlarını kaldırdı. Slughorn kendisinin muzdarip olduğu duruma eliyle koymuş gibi bir çözüm getirmişti. Bu, kendisinin işine gelirdi ve onu çok rahatlatırdı.

Bireysel bir çalışma olduğu için Walden ile işi yoktu. Önündeki kazanın altını yakmadan önce gerekli malzemeleri ve iksiri nasıl yapacağını dikkatle okudu.

İksirin yapımı boyunca sınıf sessizdi. Arada kulaklara ince fısıltılar geliyor ve hızlıca kayboluyordu. İksirine odaklanmıştı her bir öğrenci, eksiksiz bir şekilde yapmaya çalışıyordu.

Ders Ravenclaw binası ile ortak olduğundan ötürü mutluydu Tom. Gryffindorlar ile iksir dersine girmekten hiç hoşlanmıyordu. Ses çıkarmayı sevdikleri ve seslerini kısma dürtüleri hiç olmadığı için onlarla iksir dersi yorucu oluyordu.