Bî- misâl Hayat

10. Bölüm

"Hiraaa! Kızım ben de kocasına özleminden uyuyamamıştır diyorum. Saat kaç oldu bee!-ohaa! Pardon enişte çıktım ben." Kapanan kapı sesi ve tepemde işittiğim gülme sesiyle gözlerimi açtım. Kafamı kaldırıp Emir Asaf'a baktığımda gülmesini kesmiş, bana bakıyordu. "Günaydın uykucu." Kafamı sallayarak tekrar göğsüne yattım. Yine gülme sesini işittiğimde kaşlarımı çattım. "Yerin rahat anlıyorum fakat kocan acıktı biliyor musun?" Oflayarak doğruldum. "Kalktım oldu mu?" Yüzünden silmediği gülümsemesi ile kafa sallayıp o da kalktı. "Oldu."

Az önce İpek'in bizi görmesi olayını zihnime düşürmemeye çalışarak odadan çıktım. Elimi yüzümü yıkayıp mutfağa indim. İpek kahvaltı hazırlıyor, oğlum da tezgahta oturup ona yardım ediyordu. "Günaydın yakışıklımm." Kucağıma aldığım oğlumu öperken İpek de benimle uğraşıyordu. "Sen mi aradın kız doğruyu söyle."

"Saçmalama İpek. O geldi..." Sonunu neredeyse fısıldayarak söylemiştim. İpek kahkaha atarken Emir Asaf girdi mutfağa. "Günaydın eniştee! Hoş geldin."

"Hoş buldum İpek. Oğlum, gel bakalım." Kucağımdan aldığı Yusuf'u defalarca öpmüştü. "Babam delmişş!" "Geldim tabii. Bırakır mıyım sizi hiç?" Her ne kadar zamanında öyle de güzel bıraktın ki demek istesem de değiştiğinin, değiştiğimizin farkındaydım. Bu yüzden eski defterleri açmaya hiç gerek yoktu.

"Baba ben ağladım, delmedin." Yüzü düşmüş konuşurken, oğlumu üzdüğüm için kendimden nefret ettim. "İşim vardı oğlum. Hem söyle annene kaçırmasın bir daha seni tamam mı?" Kafa sallayıp kaşlarını çatarak bana döndü. "Daçıyma beni anne!"

İpek Yusuf'a hayretle bakarak konuştu. "Şuna bak şuna! Kız bu ne ara babacı oldu?" "İşine gelince işte." "Kıskanma annesi. Değil mi oğlum?" Yusuf da kafa sallayarak babasını onaylarken, bu ikisi ile ne yapacağımı düşündüm. Ne yapacaksın, mutlu olacaksın tabii ki...

Hep birlikte yaptığımız kahvaltıdan sonra hazırlanmış ve İpek'e veda ederek evden çıkmıştık. Evin önünde duran Mustafa bizi görünce mutlu mu olmuştu, bana mı öyle gelmişti? "Günaydın Mustafa." "Günaydın yenge. Eve değil mi?"

"Sen şu çantayı al ve eve geç Mustafa. Bizim işimiz var." Ben ne işi diye merakla Asaf'a bakarken, bana bakmamış ve elini tuttuğu Yusuf'la kendi arabasına geçmişti. Ben de peşlerinden arabaya bindiğimde arabayı çalıştırmıştı. "Ne işimiz var?" Bana kısa bir bakış atıp tekrar yola odaklanmıştı. "Annemle davete gideceksiniz ya, sana kıyafet seçicez."

"Evde bir sürü kıyafetim var zaten. Yeni almak şart mı?"

"Kayınvalidenin kesin emri var Hira hanım." Bu işe bulaştığıma şimdiden pişman olurken oflayarak kafamı cama çevirdim. "Annee." Yusuf'un sesiyle ona döndüm. "Efendim annecim." "Aman anca neyde?" Ben gülerken Asaf lafa girdi. "Napıcaksın sen Aman ancanı?" Asaf'ın da Aman anca demesi gülüşümü büyütürken bana yandan bir bakış atmıştı. "Eve delsinn." Aklıma gelenle Asaf'a döndüm. "Aslında ben davetteyken çağır gelsinler. Yusuf da sıkılmaz." "Niye? Babası yetmiyor mu oğluma?"

"Sen kıskandın mı?" Kaşlarını çatarak konuştu. "Ne alakası var Hira?" Basbayağı kıskanmıştı! "Gülme. Hira gülme diyorum." Sinirli bir soluk verirken oğlum da benim gülüşüme katılmıştı. Aferin benim oğluma. "Gül sen gül. Gece de birlikte güleriz olur mu?" Gülüşüm bıçak gibi kesilirken şimdi de o gülüyordu. "Noldu karıcım? Ne güzel gülüyordun."

"Gelmedik mi daha?" Konuyu değiştirme çabam keyfini daha da yerine getirirken biraz sonrasında gideceğimiz yere varmıştık. Geldiğimiz mağazada Feride anne -evet artık anne demeye karar vermiştim- , Esma hala, Serpil yenge ve kızlar vardı. "Sonunda geldiniz be!" Kucağında Yusuf'la içeriye giren Asaf ters bakışlarını Ece'ye yöneltmişti. "Çok konuşma Ece." Ece onu takmayarak Yusuf'a yöneldi. "Halasının balııı! Hoş geldin." Asaf sevmesine izin vermeyerek bulunan koltuklardan birine oturmuştu. "Anladık bugün düzünden kalkmışsın. Gıcık!" Çarpık gülüşüyle bana baktı ve ardından Ece'ye döndü. "Aslında gayet iyi bir uyku çektim." Ben gözlerim şaşkınlıkla açılmış utançla kızarırken, diğerleri de gülmemek için başka yönlere bakıyorlardı.