Doğanay Özenç, dışarıdan mükemmel görünen hayatını ailesinin çizdiği sınırlar içerisinde yaşayan popüler bir üniversite öğrencisiydi.
Pek sıradan olmayan ailesi ve babasının can dostu Berkant ile geçirdiği hayatı olması gerektiğinin dışına çıkmadan...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
•••
Bana, yalnızca üç ay önce hayatımın tek bir gecede bu denli değişeceğini söyleselerdi, muhtemelen, kasıntı bir kahkaha patlatırdım ve ne kadar saçmaladıklarını yüzlerine haykırmamak için yanaklarımın içini dişlemek zorunda kalırdım. Sonrasında da gereksiz bir dedikodunun devamını dinlemeye koyulurdum zira o zamanlar hayatım yalnızca bu tarz aptallıklardan ibaretti. Daha doğrusu, zihnim içeride kendini onlarca defa öldürürken ben, bu aptallıklar hayatımın gerçek bir parçasıymış gibi davranırdım.
Şimdi ise aylar önce hayatım diye bahsettiğim şeyle yaşadığım zamanın hiçbir alakası yoktu. Yani, zihnimin içinde. Her savaşın başlangıç noktası olan yerde. Orada bir şeyleri değiştirmeyi başardığınızda geriye sadece gerçek adımlar atmak kalıyordu. Bunu yapabilecek gücü toplamaya çalışıyordum.
Yemek masasında şangırdayan çatal bıçak sesleri, beni önümdeki yiyeceklere yeniden odaklanmaya zorladı. Kendi evimizde bulunanlara kıyasla epey küçük kalan altı kişilik masanın bir başında babam, diğer başında, birbirleriyle karşılıklı şekilde, Berkant abi oturuyordu. Annem babamın çaprazında ve hemen yanında oturuyordu. Pusat da aynı şekilde Berkant abinin. Yani bana iki seçenek kalmıştı: Pusat'la yan yana, ya da karşı karşıya oturmak. Ben de yanına oturmayı seçtim. Bu sayede babamın diğer çaprazında ve annemin tam karşısında kalıyordum.
Ben masaya oturduğumdan beri ortamda bir sessizlik yer edinmişti. Ben gelmeden önce bir şeyler konuşulduğunu belli eden bir gerginlik kokusu alıyordum havada. En çok Berkant abiye aitti ancak yüzüne bakmayı da reddediyordum. Bana hitaben söylediği günaydın'ı duymazdan geldiğim gibi.
Onunla yüzleşmek istemiyordum çünkü gözlerine baktığımda göreceğim tek şey hayal kırıklıklarım olacaktı. Onlardan kendi zihnimin içinde bolca vardı, başkasına ait yükleri de sırtlanamazdım.
Öte yandan, bütün bu gerici hislerim ve düşüncelerime rağmen, yanına oturduğum ilk andan beri Pusat'ın varlığının beni sakinleştirdiğini hissediyordum. Sıcaklığı, kokusu, kaçamak bakışları... Kalbim hem hızla atıyor, hem de bir huzur tarafından sarmalanıyordu. Sadece yanımda oturuyor olması bile daha iyi hissetmeme sebep oluyordu.
Tabağıma doldurduğum kahvaltılıkları uyuşuk hareketlerle yiyerek hâlâ uykumdan ayılmaya çalışırken, bir anda kolumun Pusat'ın koluna çarpmasıyla hafifçe sıçradım. Gözlerim kocaman oldu ve birinin sıçradığımı fark edip etmediğini kontrol ettim, neyse ki beni sorgulayan hiçbir bakışla karşılaşmamıştım. Bu rahatlamamı sağladı ancak Pusat'ın yanımda gülmemek için kendini tuttuğunu da fark ediyordum. Gözlerim kısılırken ona anlık, ters bir bakış attım ve ağzıma bir peynir tıktım.
