GÖR BENİ🩸 (+18) (TOXİC SERİSİ V)

32'🩸

Karşımda ki kişi ağabeyin değildi. Karşımda Kutlu yoktu, bambaşka bir insan vardı. Mesajda beni kendi ailemizle tehdit eden adam ben ağabeyim olamazdı.

O kadar korkunç ve kötü görünüyordu ki bunca zaman bizden saklamıştı.

Bir şey yapmam gerekiyordu. Kutlu'nun beni bırakması için bir şey yapmam lazımdı. Bu işi çözmem gerekiyordu.

Yüzümde ki korkuyu silme umuduyla kendimi toparlayarak gözyaşlarımı hızlıca sildim.

"Haklısın..." dedim sesimin titrememesi için dikkat ederek.

"Evet değil mi? Haklıyım."

"Evet haklısın."

Ellerimi yanaklarına yerleştirerek ağabeyimin gözlerinin içine baktım.

"Sana yardım edeceğim Kutlu."

Kendimden emin bir şekilde konuşmaya devam ettim.

"Hatalı olan bizdik, babamızı öldüren yalnızca o adam değildi. Koray Şan ve Alev Şan da suçlu-"

"Çağan!"

"Evet! Evet! O da suçlu. Sana yardım edeceğim söz."

Umutla başını salladığında çöktüğüm yerden kalkıp onu da kaldırdım. Kaslı kollarından tutup gözlerime bakmasını sağladım.

"Şimdi beni iyi dinle Kutlu. Eğer yakalanmak istemiyorsan söylediklerimi harfi harfine yerine getir."

Başıyla beni onayladığında konuşmaya devam ettim.

"Şu anda hepsi beni arıyorlar. Her yeri delik deşik edecekler ve bütün sonuçlar sana çıkacak. Çünkü ikimiz de ortada yokuz. Eğer sen olduğunu öğrenirlerse seni öldürürler. Adalete teslim etmezler kendi adaletlerini sağlarlar."

"Hayır, Bahar hayır gidemezsin."

"Gitmek zorundayım Kutlu. Ölmeni istemiyorum ve sana söz veriyorum yardım edeceğim. İçeriden bilgi vereceğim. Savunmasız anlarını bekleyeceğim hatta gerekirse savunmasız bırakacağım."

"Sana güvenemem, beni ele verirsin."

"Hayır vermem, kardeşine güven. Senin için canımı bile veririm."

Bir kaç saniye şüpheyle gözlerime bakmıştı. Kalbim korkudan deli gibi atıyordu.

"Tamam, tamam kabul. Bana yardım etmene izin veriyorum."

Rahat bir nefes vererek ağabeyimi son kez yanağından öptüm ve sıkıca sarıldım.

Canım o kadar yanıyordu ki içimde ki ateş beni çoktan yakıp kavurmaya başlamıştı. Daha fazla uzatmadan Kutlu'dan ayrılıp gülümsedim.

"Ben sana haber verene kadar sakın beni arama ve bana yazma."

"Bahar-"

"Bana güven Kutlu."

İtiraz etmek istemiş ama sonunda pes ederek başını sallamıştı.

"Eve git, sadece eve git."

Sözlerimin hemen ardından önce odadan sonra evden çıkarak yürümeye başladım. Sanki her an fikrinden vazgeçecek ve arkamdan gelip beni yakalayacakmış gibi hissediyordum.

Sokaktan çıkar çıkmaz adımlarımı hızlandırarak hatta koşarak Çağan'ın yanına gitmek istedim.

Karşımda gördüğüm kişi ağabeyin değildi. Kafasının içerisinden seslerin geldiğini söylüyordu. Deli gibi davranıyordu, bir sürü masum insanı öldürmüş ve en kötüsü de beni kendi ailemizle tehdit etmişti.